Η ατμόσφαιρα έμοιαζε ξεχωριστή, τα σπίτια έλαμπαν από καθαριότητα και δίνονταν η ευκαιρία σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να ξεφύγουν για λίγες ημέρες από την καθημερινότητα, η οποία τα παλιά χρόνια ήταν πολύ σκληρή.
Μερικά σπίτια στόλιζαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο ήταν φυσικό πεύκο ή έλατο που το έκοβαν και το έφερναν οι άντρες του σπιτιού από το βουνό. Το στόλισμά του γινόταν με γιρλάντες από ποπ κορν (πατλάκες), καρύδια και μανταρίνια τυλιγμένα από ζελατίνες.
Δύο τρεις μήνες πριν από τα Χριστούγεννα κάθε σπίτι αγόραζε ένα γουρουνάκι ζωντανό και το μεγάλωνε μέχρι τις γιορτές. Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα μαζευόταν όλη η οικογένεια για να το σφάξουν. Ήταν η μεγάλη χαρά των παιδιών, να τους βάλουν μια «πέγκα» (βούλα) στο μέτωπο από το αίμα του γουρουνιού. Από το κρέας του θα έφτιαχναν λουκάνικα, καβουρμά, πουσιουρτί (βρασμένο κρέας), μπριζόλες και φυσικά θα έκαναν την «μπάμπου». Επίσης οι νοικοκυρές θα ετοίμαζαν τα λιγοστά απλά γλυκά εκείνης της εποχής όπως χαλβά, κλουρούδις (σιροπιαστό ψωμί σε σχήμα μικρού σαλίγκαρου), κολοκυθόπιτα και κατσιαμακ(ι) (καβουρντισμένο καλαμποκίσιο αλεύρι με πετιμέζι).
Την παραμονή των Χριστουγέννων όλα τα παιδιά ξυπνούσαν από πολύ πρωί για να πάνε να πούνε τα κάλαντα! Δεν τα φόβιζε ούτε το πολύ το κρύο ούτε τα πολλά τα χιόνια. Γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι για να μαζέψουν σχήσματα (ξεραμένα φρούτα), καρύδια, ξυλοκέρατα (χαρούπια), σύκα (ξερά), σπάνια μανταρίνια και ακόμα πιο σπάνια καμιά δεκάρα. Το απόγευμα της παραμονής όλη η οικογένεια βοηθούσε στην παρασκευή της «μπάμπους».
Την ημέρα των Χριστουγέννων όλοι πήγαιναν από πολύ νωρίς το πρωί στην εκκλησία και μόλις γυρνούσαν μαζευόταν όλη η οικογένεια στο γιορτινό τραπέζι και έτρωγαν μπάμπου και μπριζόλες συνοδεία κόκκινου κρασιού.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το βράδυ μαζευόταν στα σπίτια συγγενείς και φίλοι και έκοβαν την παραδοσιακή τυρόπιτα για να δουν ποιος θα ήταν ο τυχερός της χρονιάς που θα ερχόταν! Σε λίγα σπίτια, ίσως πιο πλούσια έκοβαν βασιλόπιτα ενώ στα αγροτικά σπίτια η τυρόπιτα δεν θα είχε μέσα φλουρί αλλά καλαμπόκι, σιτάρι και ένα κομματάκι ξύλο. Όποιος τύχαινε το ξύλο θα ήταν γερός και δυνατός ενώ όποιος τύχαινε τ’ άλλα δύο ή θα πήγαιναν καλά οι σοδιές του ή θα έπρεπε να σπείρει αυτό που έτυχε! Επίσης έπαιζαν «πάρτα όλα» με καλαμπόκια, ρεβίθια και φασόλια!
Την εποχή εκείνη τα παιχνίδια τα έφτιαχνα μόνα τους τα παιδιά και δεν πίστευαν στο Άγιο Βασίλη με την έννοια τη σημερινή, ούτε υπήρχε η έννοια του δώρου όπως σήμερα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα, οι γονείς δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να προσφέρουν δώρα στα παιδιά τους και θεωρούνταν πολυτέλειες. Πολύ αργότερα ο Άγιος Βασίλης έγινε ο άγιος που φέρνει δώρα στα παιδιά και άρχισαν να γίνονται ανταλλαγές δώρων την παραμονή της Πρωτοχρονιάς!
Εμείς τα σημερινά παιδιά μπορεί να ακούμε όλες αυτές τις διηγήσεις από τους παππούδες μας και να μας παραξενεύουν πολλά πράγματα, όμως εκείνοι αναπολούν εκείνες τις εποχές γιατί επικρατούσε η αληθινή αγάπη και η πραγματική φιλία κι ας ήταν δύσκολες από συνθήκες!
