Εκεί που  μας αποχαιρετά το φθινόπωρο , Νοέμβρη μήνα , μια γιορτή διαφορετική τριγυρίζει στο μυαλό μας, μια γιορτή με μυρωδιές άνοιξης,  για μια εποχή σκοτεινή, αλλά και τόσο φωτεινή συγχρόνως, που η νεολαία πρωταγωνίστησε, έφερε τα πάνω κάτω, γέμισε χαμόγελα και αισιοδοξία τους Έλληνες και σφράγισε έτσι τη νεώτερη ιστορία μας.

Σήμερα, παρά την κατήφεια των καιρών, το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να στέλνει τα μηνύματά του στις επερχόμενες γενιές, γιατί οι φοιτητές του 1973 απέδειξαν με ωριμότητα και σοβαρότητα πως οι νέοι μπορούν να είναι πρωτοπόροι στους αγώνες για τη δημοκρατία, την ειρήνη και την ελευθερία, γιατί είναι ατίθασοι, φιλελεύθεροι και τολμηροί.

Ακόμη,οι νέοι μπορούν να γίνουν φορείς μεγάλων αλλαγών στην κοινωνική και πολιτική ζωή, όταν είναι μορφωμένοι, δυναμικοί και  ενωμένοι .

Επίσης, δεν θέλουμε να εξουδετερωθεί το μήνυμα του Πολυτεχνείου με υπερβολικούς  λόγους,  κατασκευασμένες μνήμες και μισές αλήθειες.

Προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε τα παιδιά και να προσεγγίσουμε το θέμα  με  μια ονειρική  εικόνα , “την ιστορία μιας νύχτας” του Δ. Μαριόλη, όπου όλα τα κορίτσια μας σε ένα σύμπλεγμα ανυπομονούσαν  μάταια να ξημερώσει ……

Προβάλλαμε τα γεγονότα απλά και ξεκάθαρα μέσα από τα μάτια των ίδιων των φοιτητών, σώζοντας κάποιες μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη 1973.

Συνεχίσαμε, με  τις “γάτες του Αϊ Νικόλα”, του Γ.Σεφέρη, μια πολιτική αλληγορία βασισμένη στην ιστορία που άκουσε ο ποιητής από κάποιο μοναχό και έγραψε  κατά την περίοδο της χούντας.

Ένα δυνατό κείμενο με κυρίαρχες εικόνες  τη μάχη των φιδιών  με  τις γάτες που κράτησε χρόνια και στο τέλος οι γάτες “άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος χαθήκανε, δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι”

Αλλά και με  λιγότερο γνωστές  δημιουργίες ποιητών  απλών αλλά και καταξιωμένων, όπως ο Μαλακάσης, ο Αναγνωστάκης, ο Σινόπουλος κ.α.

Παραθέσαμε θεατρικά αποσπάσματα χαρακτηριστικών σκηνών από το “καφενείον η Ελλάς” για να μεταφέρουμε έτσι το πνεύμα της εποχής.

Κλείσαμε τη γιορτή με αυτές τις σκέψεις :

“Από κείνη τη βραδιά πέρασαν 41 χρόνια. Εκεί που βρισκόταν το καφενεδάκι της οδού Πατησίων βρίσκεται σήμερα μια πολύβουη καφετέρια, γεμάτη φοιτητές και περαστικούς που πίνουν βιαστικά τον καφέ τους. Στη γειτονιά εκείνη τίποτα δεν έχει αλλάξει μα και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Το ίδιο και στον κόσμο μας.

Τα παιδιά που κλείστηκαν εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο έχουν μεγαλώσει πια. Ξεκίνησαν τότε, γεμάτοι όνειρα κι ελπίδες τη μεγάλη Περιπέτεια, το μεγάλο ταξίδι για την Ιθάκη της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αλληλεγγύης. Στο ταξίδι αυτό πολλοί χάθηκαν.

Άλλοι ξεχάστηκαν στο νησί των Λωτοφάγων, άλλους τους μάγεψε η Κίρκη κι άλλοι συμμάχησαν με τον Κύκλωπα και στήνουν μαζί παγίδες στους νέους ταξιδιώτες.

 Μα υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που άγρια πεισματικοί μα πάντα λαβωμένοι συνεχίζουν το ταξίδι. Σήμερα, τα παιδιά εκείνα είναι σχεδόν εξήντα χρονών. Οι περισσότεροι βαδίζουν και ζουν δίπλα μας, ανώνυμοι και σεμνοί, αποφεύγουν να μιλήσουν πολύ για κείνες τις μέρες, αρνούνται να εξαργυρώσουν τον αγώνα της νιότης τους.

Όμως οι φωτιές που άναψαν εκείνες τις νύχτες στην Αθήνα, φλόγισαν τις ψυχές μας, φώτισαν καινούριους δρόμους, δύσκολους και ανηφορικούς μα ωραίους. Δρόμους ανοιχτούς στο μέλλον.

Σ’ αυτούς τους δρόμους βαδίζουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο, για μια καλύτερη ζωή, για ψωμί – παιδεία –ελευθερία – δικαιοσύνη και ειρήνη.

Σ’ αυτούς τους δρόμους, τους δρόμους της ειρήνης, βαδίζουν χρόνια τώρα οι νέοι σε όλο τον κόσμο, στις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις από την Νέα Υόρκη ως το Κάιρο και από το Λονδίνο ως την Αθήνα.

Σ’ αυτούς τους δρόμους τους δύσκολους κι αντιφατικούς να ενώσουμε κι εμείς τα βήματα μας, να ενώσουμε τις αγωνίες και τις ελπίδες μας. “

ΟΙ Καθηγήτριες  Α. Δεληγιώργη   Θ. Κατσαούνου