Γυμνάσιο…τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω… Τόσες αναμνήσεις, τόσοι άνθρωποι, εκδρομές, μαθητές, μαθήματα, τσακωμοί, γλέντια και χαρές! Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό, κάθε μέρα και κάτι νέο. Φεύγοντας από το 5ο Γυμνάσιο δεν έχω παρά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που σημάδεψαν την παραμονή μου εκεί και την επηρέασαν καθοριστικά. Οι φίλοι στάθηκαν κοντά μου, όταν τους χρειαζόμουν, κάνοντάς με πιο δυνατή και οι καθηγητές με καθοδήγησαν με τις πολύτιμες συμβουλές τους και με εφοδίασαν με την απαραίτητη γνώση που θα με βοηθήσει να πορευτώ τα επόμενα 3 χρόνια της ζωής μου στο Λύκειο.

Λύκειο, λοιπόν,…τρομακτική και γεμάτη μυστήριο λέξη για έναν μαθητή γυμνασίου, δεν αμφιβάλλω. Αν είσαι κάτω των 15, σίγουρα στη σκέψη και μόνο θα νιώθεις ένα μικρό σκίρτημα στην καρδιά σου και απ” το μυαλό σου θα περνάνε τώρα διάφορες σκέψεις. Απ” τη μια ανυπομονείς να ανοίξεις τα φτερά σου, να εξελιχθείς, να δεις το μέλλον σου και να αφήσεις τα παλιά, αλλά, από την άλλη, κάτι σε κρατάει στα παλιά, γιατί αυτά είναι τα γνώριμα που τόσο καιρό πια είχες συνηθίσει. Και ως γνωστόν, δύσκολα αλλάζουν οι συνήθειες και, αν όχι δύσκολα, στην προκειμένη περίπτωση, σίγουρα με αρκετή προσπάθεια. Τα συναισθήματα είναι αντικρουόμενα. Έξαψη και ενθουσιασμός σε συνδυασμό με φόβο και ανησυχία. Έτσι αισθανόμουνα κι εγώ και τα 3 χρόνια του γυμνασίου, αλλά ειδικά προς το τέλος της περσινής χρονιάς όλα αυτά είχαν χτυπήσει κόκκινο! Σκεφτόμουν αν θα είναι δύσκολη η προσαρμογή μου εκεί, αν οι καθηγητές θα είναι τόσο καλοί, όσο αυτοί που είχα μέχρι τότε (γιατί η αλήθεια είναι ότι ένας μύθος για τους αυστηρούς καθηγητές στο λύκειο υπάρχει) και αν τα μαθήματα θα είναι τόσο απαιτητικά και η ύλη τόσο μεγάλη που δεν θα είχα χρόνο να ξεκουραστώ ούτε και για λίγο. Πάνω κάτω, δηλαδή, οι ίδιες σκέψεις που έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του κάθε μαθητής.

Βέβαια, μετά κατάλαβα ότι χωρίς λόγο ανησυχούσα. Δεν χρειάστηκε να περάσουν παραπάνω από 2-3 βδομάδες για να καταλάβω ότι όλη η συζήτηση που αφορά το λύκειο είναι λίγο υπερβολική.
Έφυγα από μια μεγάλη αγκαλιά πέρυσι, όμως φέτος μια καινούρια ήταν εκεί, πρόθυμη να αντικαταστήσει το κενό. Όλοι οι καθηγητές μας υποδέχτηκαν γεμάτοι επιθυμία να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους και με καλή διάθεση για συνεργασία, η οποία σιγά σιγά εξελίσσεται, όπως έγινε και με τους προηγούμενους καθηγητές μας, σε μια σχέση αγάπης. Όλοι τους, άνθρωποι γελαστοί και καλοσυνάτοι, πρόθυμοι να μας βοηθήσουν, καμιά σχέση με τους αυστηρούς «μπαμπούλες» που τα παιδιά μικρότερων τάξεων έχουν σχηματίσει στο μυαλό τους. Φυσικά έπαιξαν και αυτοί έναν σημαντικό ρόλο στην γρήγορη αλλά ομαλή προσαρμογή που είχαμε όλοι οι μαθητές της πρώτης Λυκείου φέτος. Μέσα σε 2 βδομάδες είχαμε μάθει τα κατατόπια και είχαμε εξοικειωθεί με τους πάντες, και με το ‘’δικό’’ μας, το 2ο λύκειο, αλλά και με το άλλο σχολείο, το 1ο λύκειο, με το οποίο μοιραζόμαστε το κτήριο. Τέλος, το κομμάτι το οποίο έμοιαζε βουνό στο μυαλό μου, ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ, αποδείχθηκε απλώς υποφερτό, αρκεί το διάβασμα να είναι καθημερινό, εντατικό και οργανωμένο. Άδικα αγχωνόμουν ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις ανειλημμένες υποχρεώσεις του σχολείου βασισμένες στον όγκο της ύλης σε συνδυασμό με τα φροντιστήρια. Το διάβασμα στο λύκειο είναι αρκετό αλλά δεν είναι και κάτι τόσο δυσβάσταχτο. Κανείς δεν λέει, βέβαια, ότι είναι και παιχνιδάκι και ότι ο χρόνος ξεκούρασης θα είναι άπειρος. Εξάλλου, σε ποιο παράλληλο σύμπαν ταυτίζεται το σχολείο και ο άπλετος χρόνος; Το μόνο που πρέπει να κάνει ο καθένας ξεχωριστά είναι να βρει το δικό του σύστημα διαβάσματος και να έχει πολλή υπομονή. Αυτή ήταν λοιπόν, πάνω κάτω, η δική μου εμπειρία μετάβασης από το γυμνάσιο στο λύκειο και μέχρι τώρα, τα καταφέρνω μια χαρά!

Μια συμβουλή κρατήστε μόνο από μένα. Χαλαρώστε, απολαύστε το σήμερα και αφήστε να ανησυχήσετε για το αύριο, όταν έρθει. Το εκ των προτέρων άγχος, σε αυτήν την περίπτωση, και μιλάω εκ πείρας, δεν θα σας φέρει καλύτερα. αποτελέσματα. Το μόνο που θα κάνει είναι να μην σας αφήσει να χαρείτε αυτά που πρέπει στην ώρα τους. So keep calm and don’t… stress!!!

Αλίκη Βασιλείου, μαθήτρια Α’ Λυκείου