Στις μέρες μας,η παραβατική συμπεριφορά στα σχολεία είναι ένα συνήθες φαινόμενο. Αρκετά παιδιά τείνουν προς την εκδήλωση μίας τέτοιας συμπεριφοράς,καθώς την θεωρούν έναν εύκολο τρόπο να βγάλουν από μέσα τους τα συσσωρευμένα συναισθήματά τους. Τις περισσότερες φορές,τα συναισθήματα και ο τρόπος αυτός συμπεριφοράς είναι παρωδικά και οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας των παιδιών. Παρ’όλ’αυτά,και ιδιαίτερα σε πιο ακραίες περιπτώσεις,ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται αυτή η συμπεριφορά,είναι ζωτικής σημασίας,αφού καθορίζει το αν αυτή η συμπεριφορά θα συνεχίσει να εκδηλώνεται και στο άμεσο,έως και μακρινό,μέλλον.

Καταρχάς,είναι προφανές ότι προτού ο,τιδήποτε άλλο,η παραβατική συμπεριφορά του οποιουδήποτε,πρέπει να εντοπιστεί. Οι υπεύθυνοι οφείλουν να καταλαβαίνουν το πότε πρόκειται για συνεχή και επανειλημμένη εκδήλωση απρεπούς συμπεριφοράς από ένα παιδί και το πότε πρόκειται απλώς για ένα τυχαίο και ατυχές συμβάν. Στη συνέχεια,αφού το θέμα θιχτεί ως κάτι το οποίο χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση,οι τρόποι με τους οποίους θα αντιμετωπιστεί χρειάζονται μελέτη σε βάθος. Η “τιμωρία” του παιδιού δεν πρέπει,ουσιαστικά,να είναι τιμωρία. Σκοπός δεν είναι η έντονη επίπληξη του παιδιού για να “πάρει ένα μάθημα”. Σκοπός είναι το παιδί να καταλάβει πραγματικά ποιο ήταν το λάθος του,τις συνέπειες που η πράξη του αυτή είχε σε όλους τους τομείς,αλλά και για ποιον ακριβώς λόγο το λάθος του αυτό,ήταν λάθος. Αυτά όλα επιτυγχάνονται μόνο με τον διάλογο. Το απειλητικό ύφος δεν έχει θέση σε τέτοιες περιστάσεις,αφού μπορεί να φοβίσει το παιδί και να επιφέρει έως και αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Το ίδιο προκαλούν και η βίαιη συμπεριφορά ως τρόπος αντιμετώπισης παραβατικών συμπεριφορών (η οποία βίαιη συμπεριφορά είναι από μόνη της παραβατική),καθώς επίσης και η δημόσια κριτική,αλλά και η παραδειγματική τιμωρία. Αυτοί οι τρόποι αντιμετώπισης αποτελούν τον εύκολο δρόμο και χρησιμοποιούνται από ανθρώπους οι οποίοι,είτε δεν νοιάζονται πραγματικά για το παιδί που εκδήλωσε απρεπή συμπεριφορά,είτε χρειάζονται και οι ίδιοι επιπλέον βοήθεια,αφού προφανώς οι τρόπο τους για να χειριστούν το θέμα δεν είναι οι κατάλληλοι. Εκτός αυτών,πρέπει μέσα από όλα αυτά να γίνει σαφές στο παιδί ότι δεν τιμωρείται το ίδιο ως προσωπικότητα,αλλά η συγκεκριμένη πράξη του. Η προσωπικότητα όλων των παιδιών είναι όμορφη και πρέπει να γίνει αντιληπτό από το παιδί πως κανείς δεν προσπαθεί να του αλλάξει τον χαρακτήρα. Επομένως,αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να ελέγξουν την παραβατική συμπεριφορά ενός παιδιού έχουν τεράστια ευθύνη όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνουν αυτό. Χρειάζεται να προσπαθούν να δουν τον κόσμο με τα μάτια του μικρού παιδιού,έτσι ώστε να κατανοήσουν τις αδυναμίες και τους φόβους του. Εξίσου σημαντικό είναι και το να υπάρχει συνέπεια στην τιμωρία του παιδιού,καθώς επίσης και ισότητα απέναντι στην δικαιοσύνη,αφού οι οποιεσδήποτε διακρίσεις απέναντι σε παιδιά προκαλούν και την άδικη αντιμετώπιση των παραβατικών συμπεριφορών.

   Η παραβατική συμπεριφορά ενός παιδιού πρέπει να αντιμετωπιστεί με σωστό τρόπο,αφού η συμπεριφορά αυτή και το μέλλον του παιδιού θα εξελιχθούν ανάλογα με τον τρόπο αντιμετώπισης. Πάντα ως στόχος πρέπει να τίθεται η δημιουργία ενός σωστού και καλού χαρακτήρα και όχι απλώς η προσωρινή και πρόχειρη αντιμετώπιση μίας συμπεριφοράς που εκνευρίζει,αλλά που μπορεί να εξελιχθεί τελικά στο μέλλον σε κάτι πολύ χειρότερο. Και ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί αυτό είναι το γνήσιο ενδιαφέρον για την παραβατική συμπεριφορά του παιδιού και η αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών της εκδήλωσής της.