Το ποίημα που έχω γράψει είναι βγαλμένο από τη ζωή. Έχουμε μάθει από πολύ μικρά παιδιά πως τα μαθηματικά είναι απαραίτητα στη ζωή μας. Εγώ όμως είμαι μπροστά από ένα παράθυρο και έχω άλλη οπτική γωνία. Η σκέψη που μόλις άρχισα να γράψω ήταν να αποδώσω όσο καλύτερα μπορώ αυτά που αισθάνομαι με λίγες στροφές. Σύμφωνα με το ποίημα μου ο άνθρωπος είναι ένας άγνωστος μέσα σε αγνώστους. Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν και οι κακοί και οι καλοί που εγώ τους ονόμασα στην γλώσσα των μαθηματικών αρνητικοί και θετικοί αριθμοί. Ενώ όλοι είμαστε ενωμένοι χανόμαστε χάρη στη κακία που έχουν κάποιοι. Αυτό το αποδίδω στα μαθηματικά με τη διχοτόμο που χωρίζει την γωνία. Υπάρχουν μπελάδες, σαν τα προβλήματα που κάποιοι προκαλούν. Έτσι η ζωή σε χτυπά πισώπλατα και σου δίνει να πιείς το ποτήρι με το φαρμάκι.

       Η ζωή έχει αρχή και τέλος…..

Ακολουθεί το ποίημα

Απλά μαθηματικά…..!

Η ζωή είναι απλά μαθηματικά

και ας μην φαίνεται εμφανισιακά.

Ζούμε σε μια εξίσωση

αλλά καταλήγουμε σε ανίσωση.

Άγνωστος είναι ο άνθρωπος

και όχι κανένας άρρωστος.

Ο κακός, αριθμός αρνητικός

ο καλός, αριθμός θετικός.

Όλοι όμως μαζί ήμαστε κύκλος ενωμένος

μες στο κυκλικό δίσκο ο νους χαμένος.

Η διχοτόμος που χωρίζει την γωνία

αναπαριστά την ανεπιθύμητη κακία.

Να και τώρα που μπερδεύτηκα

και στη σκέψη μου παγιδεύτηκα.

Οι μπελάδες είναι προβλήματα

αλλά άλλοι κινούν τα νήματα.

Επομένως η ζωή είναι σαν το ευθύγραμμο τμήμα,

έχει αρχή και τέλος όπως το βέλος

Που γλυκά σε χτυπά

και φαρμάκι σε κερνά!