Βία στο Σχολείο
Στη Β΄ Γυμνασίου μιας μεγάλης πόλης φτάνει ένας καινούργιος μαθητής. Ελληνόπουλο. Είναι συνεσταλμένος, μιλάει ελάχιστα, «προκαλεί» με την αδυναμία του να επικοινωνήσει, να κατοχυρώσει την ταυτότητά του. Μια μέρα, στο διάλειμμα, επτά συμμαθητές του τον περικυκλώνουν μες στην τάξη. Οι έξι τον χτυπούν και ο έβδομος, ο μικρός ρεπόρτερ, βιντεοσκοπεί με το κινητό του τηλέφωνο. Το βίντεο κάνει τον γύρο του θριάμβου στο σχολείο. Ο αδελφός του δαρμένου παιδιού φοιτά στο Λύκειο, στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα. Οι εικόνες του ξυλοδαρμού φτάνουν και στο δικό του κινητό και εκείνος αναγνωρίζει τον μικρότερο αδελφό του.
Η πιο πάνω ιστορία είναι αληθινή και συνέβη φέτος τον χειμώνα. Οι δράστες δεν ήταν τραμπούκοι ούτε μέλη συμμορίας, δεν άφησαν τον συμμαθητή τους αιμόφυρτο. Ομως τι νόημα έχει το να δείρεις κάποιον, αν δεν μπορείς να το παινευτείς; Οπως κάποτε οι Βρετανοί αποικιοκράτες φωτογραφίζονταν πλάι στη σκοτωμένη τίγρη, όπως οι Αμερικανοί στρατιώτες στο Αμπού Γκραΐμπ απαθανάτισαν τον εξευτελισμό των κρατουμένων, έτσι και τα παιδιά των νέων τεχνολογιών διαφήμισαν το κατόρθωμά τους. Η παιδική βία είναι συνέπεια και συνέχεια της μικρής καθημερινής βίας, της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ενηλίκων. Είναι συνέπεια και συνέχεια της απαξίωσης του σχολείου, του ρόλου του εκπαιδευτικού αλλά και του μαθητικού κινήματος, που σήμερα έχει περιοριστεί στο μάνατζμεντ των εκδρομών στη Ρόδο και στις εξόδους στα νυχτερινά ή εμπορικά κέντρα. Φυσικό είναι. Οταν η Αννα Βίσση γίνεται εθνική ηρωίδα, όταν στο μικρόφωνό της ακουμπά όλη η Ελλάδα, όταν τα παιδιά του τηλεοπτικού «Fame Story» (και όχι μια παιδική χορωδία) γίνονται οι επίσημοι βάρδοι του Γύρου της Αθήνας, τι να σου κάνει ο χαμηλόμισθος «καθηγητάκος»; Πού είναι η λάμψη σου, καλέ; Πώς να νιώσει ο μαθητής σεβασμό για τον καθηγητή ή τον δάσκαλό του που αναζητάει δεύτερη εργασία και γίνεται νυχτερινός οδηγός ταξί, ντίλερ σε καλλυντικά ή «ντελίβερι μπόι»; Τι σεβασμό να νιώσει ο μαθητής για το δημόσιο σχολείο όταν ο δρόμος για το πανεπιστήμιο περνάει μέσα από το φροντιστήριο ή τα ιδιαίτερα;
Το homo hominis lupus δεν ισχύει μόνο για τους ενήλικες. Τα «μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων», η καθημερινή υπόγεια βία ίσως είναι πιο διαβρωτική από τα ακραία εγκληματικά φαινόμενα. Το εκπληκτικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του Πρίμο Λέβι «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος» (εκδ. Αγρα), που μιλάει για το Αουσβιτς, δείχνει ότι και ο μικρόκοσμός μας μπορεί να γίνει ένα είδος στρατοπέδου συγκέντρωσης όπου φρουρός, καταδότης και βασανιστής δεν θα είναι ο «από πάνω», ο Γερμανός στρατιώτης, αλλά ο πλησίον, αυτός της διπλανής πόρτας, του διπλανού γραφείου ή θρανίου.
Μαριάννα Τζιαντζή, 11-6-2006, Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Καθημερινή
