Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου είχε έναν σκύλο που τον λέγαμε Αλεξέι. Ο πατέρας μου τον φώναζε Αλέξανδρο αλλά εγώ προτιμούσα το Αλεξέι. Ήταν ένας χνουδωτός και μαλλιαρός σκύλος ο οποίος λάτρευε τα χάδια και τις αγκαλιές. Ο Αλεξέι αν και έτρωγε ότι έβρισκε μπροστά του πάντα μα πάντα μας προστάτευε. Μία φορά που τριγυρνούσα στη γειτονιά μου επιτέθηκε ένας άγριος σκύλος. Πάλι καλά ήταν ο Αλεξέι μαζί μου γιατί θα με έτρωγε ζωντανό. Ο σκύλος μετά άρχισε να επιτίθεται στον Αλεξέι και για να τον βοηθήσω πέταξα μια πέτρα για να τρομάξω το άγριο σκυλί. Το σκυλί τρόμαξε και άρχισε να τρέχει να σωθεί.

Πέρυσι το καλοκαίρι όταν γύρισα από τις διακοπές ήθελα να πάω να τον δω, μα δεν τον βρήκα πουθενά. Έψαξα στο πάρκο αλλά δεν ήταν ούτε εκεί. Πήγα να ρωτήσω τη γιαγιά μου που ήταν και μου είπε πως τον σκότωσαν πριν 5 μέρες. Νόμιζα πως ήταν όνειρο οπότε άρχισα να τσιμπάω τον εαυτό μου μπας και ξυπνήσω. Όταν κατάλαβα πως δεν είναι όνειρο είπα η μοίρα δεν μπορεί να αλλάξει.