Ήταν Κυριακή και δεν είχα σχολείο. Έπρεπε όπως κάθε πρωί να βγάλω το σκυλί μου βόλτα.
Το σκυλί μου λέγεται Ήρα. Θυμάμαι ακόμα όταν το είδα για πρώτη φορά! Το πήρα στην αγκαλιά μου κι αυτό έδωσε την μουρίτσα του στην αγκαλιά μου. Μετά όποτε με έβλεπε, ήξερε ότι ήρθε η ώρα για φαγητό! Έχει δύο τριχώματα με αποτέλεσμα να είναι πανέμορφο. Είναι παιχνιδιάρα και αξιαγάπητη σε όλους.
Τις πρώτες φορές που ξεκίνησα να την βγάζω έξω, την έσπρωχνα μπας και έρθει κι απορούσα από μέσα μου: «Τι στο καλό! Δεν τις αρέσουν οι βόλτες»; Τελικά μετά από μια, άντε και μια δεύτερη, άντε και μια τρίτη μετά ΔΕΝ ΜΑΖΕΥΟΤΑΝ! Της άρεσε να πέφτει μέσα στο χορτάρι, να τρέχει μέσα στα δέντρα και καμιά φορά να μου ξεφεύγει κι εγώ να τρέχω σαν τρελός. Επίσης μόλις γυρνούσαμε από τις ατέλειωτες βόλτες μας, καθόμασταν και έπινε συνέχεια νερό.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για τη βόλτα μόνο που κανείς από τους δύο δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε! Όπως πηγαίναμε ξαφνικά εμφανίστηκε ένα αδέσποτο φουντωτό, μεγάλο, άγριο σκυλί! Από την ταραχή μου άφησα την Ήρα και σκαρφάλωσα στα κάγκελα ενός σπιτιού όταν έβλεπα το σκυλί να ορμάει πάνω στην Ήρα. Τότε η Ήρα, πήρε λίγη φορά και όρμησε κι αυτήν. Το πρώτο δάγκωμα το έδωσε το αδέσποτο στον λαιμό της και το σκυλί άρχισε να έρχεται κατά επάνω μου. Τότε η Ήρα, με τις ελάχιστες δυνάμεις που της είχαν μείνει, γρατσούνισε με τα νύχια της στην κοιλιά το αδέσποτο σκυλί! Τέλος πέθαναν και τα δύο.
Αυτό που μου έκανε το σκυλί μου, πιστεύω ότι δεν θα μου το έκανε ούτε κάποιος άνθρωπος. Την θάψαμε ηρωικά δίπλα από το σπιτάκι της.
