Λαμπρινή Κώτσικα και Ξένια Τσαούση, Ο Θρύλος του Λύκου

Ανάμεσα σε αιώνια δάση και χιονισμένες βουνοκορφές, ζούσε ένας μοναχικός λύκος. Ήταν γνωστός ως Φένρις, ένας θρύλος ανάμεσα στα πλάσματα του δάσους. Οι παλιοί έλεγαν ότι το φως του φεγγαριού του έδινε δύναμη και ότι η σκιά του δεν άφηνε ίχνη στο χιόνι.

Μια νύχτα που το φεγγάρι ήταν στον ουρανό, μια νεαρή αλεπού, η Ρούνα, έτρεξε προς το μέρος του με τα μάτια της γεμάτα πανικό.

«Φένρις, οι άνθρωποι πλησιάζουν! Φέρνουν φωτιά και θόρυβο!»

Ο λύκος σήκωσε το κεφάλι του και μύρισε τον αέρα. Ο καπνός από τις φωτιές είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει το δάσος. Ήξερε πως αν οι άνθρωποι έφταναν μέχρι την καρδιά του δάσους, το καταφύγιο των ζώων θα χανόταν για πάντα.

Χωρίς να χάσει χρόνο, ξεκίνησε να τρέχει μέσα στη νύχτα. Έπρεπε να προειδοποιήσει τα υπόλοιπα ζώα και να βρει έναν τρόπο να αποτρέψει την καταστροφή. Οι σοφές κουκουβάγιες πρότειναν να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε λάθος κατεύθυνση, ενώ τα ελάφια ήθελαν να τρέξουν μακριά. Μα ο Φένρις είχε άλλη ηδέα.

Με μια ομάδα από κοράκια, ξεκίνησε ένα σχέδιο. Τα κοράκια πέταξαν πάνω από τους ανθρώπους, κραυγάζοντας δυνατά και καθοδηγώντας τους σε ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε μια παγωμένη λίμνη. Ο Φένρις, με την ταχύτητά του έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι έβλεπαν ένα φάντασμα του δάσους.

Οι άνθρωποι, τρομαγμένοι από τις φωνές των κορακιών και τις μυστηριώδεις εμφανίσεις του λύκου, πανικοβλήθηκαν. Όταν έφτασαν στη λίμνη, ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια τους, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν την αποστολή τους και να επιστρέψουν στο χωριό τους.

Ο Φένρις στάθηκε στην άκρη του δάσους και είδε τη φωτιά τους να σβήνει όσο απομακρυνόταν. Το καταφύγιο των ζώων είχε σωθεί, και ο λύκος είχε προσθέσει ακόμα ένα κεφάλαιο στον θρύλο του.

Από τότε, κάθε φορά που το φεγγάρι γεμίζει, οι παλιοί λένε πως η σκιά ενός λύκου τρέχει ακόμα στις κορυφές, προστατεύοντας το δάσος από κάθε κίνδυνο.