Η Γιούλη Αβαρικιώτη μαθήτρια του Α1 γράφει για τα Κυριακάτικα πρωινά.
Τα Κυριακάτικα πρωινά
Τι κι αν νοσταλγώ τις παλιές καλές μέρες που καθόμασταν
στον κήπο μας διαβάζοντας, τα Κυριακάτικα πρωινά.
Τι κι αν νοσταλγώ το βλέμμα σου
το πώς με κοιτούσες με τα αξεπέραστα καταγάλανα μάτια σου
και το υπέροχο χαμόγελό σου
που έκρυβαν μια θλίψη.
Μια θλίψη που ποτέ δεν εξωτερικεύτηκε
και έμεινε μέσα σου σαν ένα βαθειά κρυμμένο μυστικό.
Μέχρι και το τέλος αυτών των «ηλιόλουστων πρωινών».
Μα όλα κάποτε φτάνουν στο τέλος τους
η ζωή , οι χαρές, οι λύπες, τα Κυριακάτικα πρωινά.
Άραγε πώς θα ήταν εάν τα ζούσαμε στο έπακρο
πώς θα ήταν εάν δεν ζούσαμε σ” αυτόν τον πλασματικό κόσμο;
Πώς θα ήταν εάν έστω μου εκφραζόσουν
και προσπαθούσαμε μαζί για κάτι καλύτερο;
Μήπως εν τέλει θα κερδίζαμε περισσότερα Κυριακάτικα πρωινά;
Γιούλη Αβαρικιώτη Α1
