Η εικονογράφηση είναι της Ειρήνης Κρητικού, μαθήτριας της Γ΄ Γυμνασίου
Με λένε Κωνσταντίνο και μένω σ’ ένα παλιό, πέτρινο σπίτι στη Σύμη. Είναι το αγαπημένο μου μέρος σε όλο τον κόσμο. Το σπίτι μας είναι διώροφο, με κεραμίδια στην κορυφή και μια αυλή που μοσχοβολάει κάθε πρωί από το βασιλικό της γιαγιάς.
Όταν μπαίνεις στην αυλή, περνάς πρώτα από μια «καγκελένη» πόρτα – έτσι τη λέει ο παππούς. Είναι φτιαγμένη από σίδερο και πάντα τρίζει λίγο όταν την ανοίγω. Η αυλή μας είναι στρωμένη με βοτσαλωτό, τόσο όμορφα φτιαγμένο που μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Στη γωνία υπάρχει ένα πέτρινο πλυτερό. Εκεί πλένει η μαμά τα πιάτα όταν έχει καλό καιρό – λέει πως της θυμίζει τα παιδικά της χρόνια.
Μπαίνοντας στο σπίτι, βρίσκεσαι στο κατώι. Είναι ένα μεγάλο δωμάτιο όπου καθόμαστε όλοι μαζί, ειδικά τον χειμώνα. Στην άκρη του είναι η τσιμιά – ένα παλιό τζάκι χαμηλό, εκεί που η μαμά μαγειρεύει με το τσουκάλι της πάνω στην μπροστιά. Μυρίζει συχνά ρίγανη και θυμάρι.
Στην άλλη μεριά έχει ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι – τον σουφά. Εκεί κοιμόμαστε όλοι μαζί όταν κάνει πολύ κρύο, κουρνιασμένοι κάτω από χοντρές κουβέρτες. Κάτω από τον σουφά, έχουμε αποθηκευμένα πράγματα: παπλώματα, τα εργόχειρα της γιαγιάς, εργαλεία και μερικές κούτες με φωτογραφίες. Κοντά είναι και το μαγκάλι. Όταν το ανάβουμε, γεμίζει το δωμάτιο μια ζεστασιά αλλιώτικη, σαν αγκαλιά.
Και ξέρεις τι άλλο έχουμε στο κατώι; Μια γηστέρνα! Είναι ένα στρογγυλό άνοιγμα στο πάτωμα που μαζεύει το βρόχινο νερό. Ο παππούς λέει ότι είναι θησαυρός – γιατί το νερό στη Σύμη είναι πολύτιμο.
Ανεβαίνεις στο ανώι με μια πέτρινη σκάλα από την αυλή. Εκεί είναι η σάλα – ένα τεράστιο σαλόνι που δεν το ανοίγουμε συχνά. Μόνο σε γιορτές, γάμους ή όταν έρχονται επισκέπτες. Είναι σαν να ανοίγει την καρδιά του ολόκληρο το σπίτι. Όλα νοικοκυρεμένα, όλα γυαλισμένα, θαρρείς και ανασταίνουν μιαν άλλη, όμορφη εποχή: τα ξύλινα ταβάνια, το παλιό έπιπλο -αντίκα, η ξύλινη σκαλιστή κουπαστή στη σκάλα. Την Άνοιξη μάλιστα μοσχομυρίζει το σπίτι μας μια μυρωδιά από λεμονανθούς και ανθισμένες νεραντζιές.
Υπάρχει κι ένα μικρό δωμάτιο δίπλα, το υπνοδωμάτιο των παππούδων. Στον τοίχο του έχει ένα χειροποίητο εικονοστάσι – το ‘φτιαξε η γιαγιά όταν ήταν κοπέλα. Ανάβει πάντα ένα κεράκι εκεί και κάνει τον σταυρό της.
Το σπίτι μας είναι παλιό, αλλά είναι γεμάτο ιστορίες. Κάθε γωνιά του μοσχοβολάει αγάπη, και κάθε πέτρα έχει κάτι να πει. Εδώ μεγάλωσα, και εδώ θα ήθελα να μεγαλώσουν και τα δικά μου παιδιά, όταν κάποτε αποκτήσω. Και πάντα, όταν φεύγω για λίγο και το αποχαιρετώ, λέω μέσα μου: «Θα γυρίσω! Εδώ είναι ο κόσμος μου!»
Ο Κωνσταντίνος Κυπριώτης είναι μαθητής της Α΄1 Γυμνασίου
Η εικονογράφηση είναι της Ειρήνης Κρητικού, μαθήτριας της Γ΄Γυμνασίου
