Γράφει ο μαθητής Νίκος Τούφας (Α4)
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε όταν ακούτε τη λέξη θέατρο; Στο νου των περισσοτέρων μαθητών έρχεται συνειρμικά η εικόνα ενός μεγαλοπρεπούς κτηρίου, με περίτεχνες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες που μαγνητίζουν το βλέμμα. Ή ίσως να φαντάζονται τη σκηνή ενός θεάτρου, την ξύλινη επιφάνεια που με τη σειρά της «φιλοξενεί» την ανυψωμένη αυλαία, αυτή τη βελούδινη πορφυρή κουρτίνα που κυριολεκτικά «αναστενάζει» προτού ανοίξει, υποσχόμενη να φανερώσει την παράσταση που πρόκειται να ζωντανέψει μπροστά τους.
Πέρα από το τι φαντάζεται ο καθένας, εξυπακούεται πως το θέατρο είναι πολλά περισσότερα από ένα επιβλητικό κτήριο ή από ένα ξύλινο δάπεδο με σκηνικά. Είναι ένας άγραφος πίνακας (λατ.tabula rasa), στον οποίο οι ηθοποιοί, ντυμένοι με εντυπωσιακά κοστούμια, ενσαρκώνουν τους ρόλους τους με πάθος και εκφραστικότητα. Οι κινήσεις τους είναι αρμονικές, οι φωνές τους διαπεραστικές ή μελωδικές, γεμίζουν τον χώρο με ένταση και συγκίνηση. Κάθε χειρονομία, κάθε βλέμμα, κάθε σιωπή έχει νόημα. Και το κοινό, αιχμάλωτο της στιγμής, μέσα σε μια πανδαισία συγκινήσεων ταξιδεύει σε μια άλλη διάσταση.
Κάποιος άλλος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ως έναν καμβά πάνω στον οποίο ο χαρακτήρας αποτυπώνει τον εσωτερικό του κόσμο, αποκαλύπτοντας και μεταδίδοντας όλες τις ψυχικές του αποχρώσεις στο κοινό.
Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως παρά το μεγαλείο της όλης αυτής εμπειρίας, στις σύγχρονες κοινωνίες, οι νέοι παραμελούν σχεδόν εξολοκλήρου την αξία του θεάτρου, καθώς αποφεύγουν τόσο την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων όσο και τη συμμετοχή τους σε μια θεατρική ομάδα. Τι μπορούν, όμως, να αποκομίσουν οι νέοι από την ενασχόλησή τους με τη δραματική τέχνη του θεάτρου;
Πρώτα απ’ όλα, η συστηματική παρακολούθηση θεατρικών έργων συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης. Ο νέος ως θεατής, μέσα από τις ιστορίες που παρακολουθεί, ταυτίζεται με τους χαρακτήρες και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αφύπνιση των συναισθημάτων του, καθώς βλέπει τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία, ίσως και έξω από τα στενά όρια της κοσμοθεωρίας του. Ταυτόχρονα, συν – κινείται, βιώνει κατά κάποιο τρόπο εσωτερικές εμπειρίες που φέρνουν μια απερίγραπτη ψυχική και πνευματική ηδονή και στο τέλος γαλήνη. Συνεπώς, αυτού του είδους η ψυχαγωγία συντελεί στην ανάπτυξη της συναισθηματικής ευφυΐας του νέου και κατά επέκταση στη βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεών του, αφού θα κυριαρχεί η κατανόηση. Τέλος, κανείς δεν θα μπορούσε να αντικρούσει το γεγονός ότι λόγω της συνεχούς παρατήρησης, οξύνεται τόσο η κριτική σκέψη όσο και η φαντασία του θεατή, καθιστώντας τον πιο δημιουργικό.
Πολλές και πολύ σημαντικές είναι και οι ωφέλειες από την ενασχόληση του νέου με την ίδια την τέχνη της υποκριτικής. Ξεκινώντας από το πιο ευνόητο, ο νέος εξασκεί τις υποκριτικές τους ικανότητες και διευρύνει τους ορίζοντές του καθώς έρχεται σε επαφή με ξένους πολιτισμούς. Η αλληλεπίδραση του με τα υπόλοιπα μέλη της θεατρικής ομάδας σφυρηλατεί καινούργιες φιλίες και δημιουργεί ευχάριστες αναμνήσεις οι οποίες θα χαραχθούν ανεξίτηλα στη μνήμη του. Εξασκεί, ακόμη, δεξιότητες, όπως η επιμονή, η υπομονή, η ανεκτικότητα και η προσήλωση. Το θέατρο βοηθάει και στη διατήρηση της καλής ψυχικής υγείας , καθώς δεν είναι απλώς μια μορφή ψυχαγωγίας· είναι ένας ζωντανός καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει μέσο έκφρασης, αυτογνωσίας και κοινωνικού προβληματισμού. Η συμμετοχή σε μια θεατρική ομάδα δεν βελτιώνει μόνο την ικανότητα στην υποκριτική όπως προαναφέρθηκε, αλλά ενισχύει και την αυτοπεποίθηση, βελτιώνει την επικοινωνία, μειώνει το άγχος της έκθεσης και δίνει τη δυνατότητα στο νέο να ανακαλύψει νέες πτυχές του εαυτού του. Και αυτό διότι βρίσκεται σε ένα μέρος ελεύθερης έκφρασης, όπου η κριτική, η οποία αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους «εχθρούς» των νέων, είναι απούσα. Αξιοσημείωτο είναι και το αίσθημα της κοινότητας και της συνεργασίας, καθώς το θέατρο βασίζεται στη συλλογική προσπάθεια και την αλληλοϋποστήριξη. Τέλος, το συναίσθημα που νιώθει ο ηθοποιός την ώρα του χειροκροτήματος είναι ασύγκριτο και μοναδικό, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για όλη τη σκληρή δουλειά που προηγήθηκε.
Συνοψίζοντας, αβίαστα θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως η επίδραση του θεάτρου στους νέους είναι κολοσσιαία, απίστευτα επωφελής και δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να θεωρείται αμελητέα. Το θέατρο ευφραίνει την ψυχή του ανθρώπου και συνδράμει στην πνευματική του καλλιέργεια. Και αυτό δεν αφορά μόνο όσους θέλουν να ακολουθήσουν μια καλλιτεχνική πορεία, αλλά όλους όσοι επιθυμούν να εμπλουτίσουν τη ζωή τους με νέες εμπειρίες, συναισθήματα και δεξιότητες. Γι’ αυτό, κάθε νέος αξίζει να δοκιμάσει την ανεκτίμητη μαγεία της θεατρικής σκηνής.
