343 μέρες και ζω…

Γράφει η Χριστίνα Βελίκοβα

Σε 22 μέρες θα έχει περάσει ακριβώς 1 χρόνος από τότε που έχασα τα πάντα,το σπίτι μου,τους φίλους μου,την οικογένεια μου,την ζωή μου.Έτσι απλά τα έχασα όλα,έτσι απλά κηρύχθηκε ο πόλεμος και όλα άλλαξαν λες και μεταφερθήκαμε σε άλλη διάσταση,σε άλλο κόσμο,έναν κόσμο γεμάτο φόβο,απόγνωση,αίμα,εγωισμό και σκληρότητα.Εδώ και 343 μέρες,και συνεχίζει να αυξάνεται ο αριθμός.είμαι μόνη,φοβισμένη και κουρασμένη από την έτσι αποκαλούμενη ζωή,σε έναν τόπο που δεν ξέρω κανέναν,περνώντας τις μέρες μου τρέχοντας σε καταφύγια και περιμένοντας τον βαρκάρη από τον Άδη.Μία βόμβα,μία μόνο βόμβα κατάφερε να μας χωρίσει με την οικογένεια μου,καθώς έπεσε ακριβώς δίπλα μου,αφού έγιναν όλα μαύρα γύρω μου,δεν θυμάμαι τίποτα ύστερα.Ξύπνησα σε μια σκηνή ολομόναχη χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει,όταν βγήκα έξω κατάλαβα ότι τα έιχα χάσει όλα,παντού καπνός,γκρεμισμένα κτίρια και άνθρωποι να τρέχουν με πανικό στα μάτια τους.Έπειτα,από τότε ταξιδεύω κάθε μέρα αναζητώντας την οικογένεια μου,την ζωή μου,την ειρήνη,την χαρά,τον εαύτο μου ή απλά περιμένω να ξυπνήσω από αύτον τον τρομερό εφιάλτη ανακουφισμένη ότι ήταν απλώς ένα όνειρο,άλλα ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ,αύτη είναι η πραγματικότητα μου και η ζωή μου.

343 μέρες και πεθαίνω…