Μια φανταστική ιστορία… στη θάλασσα…

ΑΠΟ: Οι μικροί μας δημοσιογράφοι - Ιαν• 17•20

        Είναι 20 Ιουλίου 1992. Εγώ με τον αδελφό μου ανοιχτήκαμε στην θάλασσα για την συνηθισμένη Κυριακάτικη  βόλτα με το πλοίο της οικογένειας. Όλα πήγαιναν πολύ καλά. Τα δελφίνια και τα ψάρια όλων των ειδών κολυμπούσαν χαρούμενα στα κύματα και εμείς καθόμασταν έξω και αγναντεύαμε τη θάλασσα. Εδώ, στην πόλη μας, όλα είναι όμορφα, γεμάτα ζωντάνια και πολλή χαρά ανάμεσα στους ανθρώπους.

    Κάποια στιγμή εγώ και ο αδελφός μου αντικρίσαμε κάτι παράξενο μέσα στη θάλασσα αλλά δεν δώσαμε σημασία. Ύστερα από λίγο όμως καταλάβαμε ότι έπρεπε να περάσουμε μια φουρτούνα. Πανικοβληθήκαμε, αλλά δεν θα καταφέρναμε κάτι. Κατευθείαν γυρίσαμε το πλοίο για να φύγουμε προς το άγνωστο. Ήμασταν σκεπτικοί και προβληματισμένοι για το τι θα συνέβαινε αργότερα, δηλαδή αν θα επιβιώναμε.

     Τότε έγινε κάτι παράξενο. Βλέπαμε την φουρτούνα να έρχεται προς το μέρος μας. Γρήγορα ανοίξαμε πανιά και φύγαμε. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που την επόμενη μέρα βρεθήκαμε κάπου παράξενα. Μόλις σηκωθήκαμε και εξερευνήσαμε λίγο το μέρος καταλάβαμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ακατοίκητο νησί. Όλο το νησί ήταν πανέμορφο. Υπήρχαν ψηλά δέντρα με μαγικούς καρπούς, μικρά πουλιά  που έπαιζαν χαρούμενα στις φωλιές τους και όλα ήταν μαγευτικά και συναρπαστικά.

   Μετά αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία να δούμε τι απέγινε το πλοίο μας. Ήταν σε κακή κατάσταση. Το σκεφτήκαμε για λίγο και έτσι καταλήξαμε να φτιάξουμε ένα μικρό σπίτι και να κατοικίσουμε στο νησί.

    Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα. Μεγαλώναμε σιγά -σιγά και κάποια στιγμή εκεί που καθόμασταν στην παραλία βλέπουμε ένα καράβι να έρχεται προς το μέρος μας. Σηκωθήκαμε απότομα και κοιτάξαμε στην θάλασσα. Ύστερα σηκώσαμε τα χέρια μας για να μας δουν. Μόλις μας είδαν ήρθαν στο νησί αμέσως. Όταν κατέβηκαν από το πλοίο οι επιβάτες και τους είδαμε ήταν οι γονείς μας. Με συγκίνηση τρέξαμε και τους αγκαλιάσαμε και χωρίς δεύτερη σκέψη ανεβήκαμε στο πλοίο και φύγαμε για το σπίτι. Οι γονείς μας, μας είπαν ότι γύρισαν όλο τον κόσμο να μας βρουν αλλά τελικά τα κατάφεραν.

    Στο τέλος γυρίσαμε όλοι ασφαλείς και δεν χωριστήκαμε ποτέ ξανά. Ήταν ένα αξέχαστο  ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ούτε εγώ ούτε ο αδελφός μου.

Βασιλείου Ελένη – Α1

Top