Κάποτε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και μια πορεία σαράντα ετών φτάνει στο τέλος της. Κλείνοντας η φετινή σχολική χρονιά (2024-2025) βρίσκει τον Διευθυντή του σχολείου μας, κ. Κατσαρή Δημήτριο, δύο μήνες πριν την συνταξιοδότησή του. Γι΄ αυτόν τον λόγο, την Παρασκευή 27 Ιουνίου, μας έκανε το τραπέζι και για περίπου δύο ώρες το γραφείο του Συλλόγου των Καθηγητών του 2ου ΓΕ.Λ. Ιλίου έπαψε να είναι χώρος εργασίας και συνεδριάσεων και μετατράπηκε σε χώρο γιορτής και ευθυμίας, όπως ταιριάζει και συνηθίζεται σε ανάλογες περιστάσεις. Μετά από έναν σύντομο, ανυπόκριτο και γεμάτο ουσία λόγο του Υποδιευθυντή μας, κ. Καζάνη, και ένα αποχαιρετιστήριο δώρο εκ μέρους όλου του Συλλόγου, ο Διευθυντής μάς ευχαρίστησε όλους για τη συνεργασία που είχαμε τόσα χρόνια και μας ζήτησε συγγνώμη, αν κάποια στιγμή μάς αδίκησε άθελά του, μιλώντας αυτή την τελευταία φορά στον Σύλλογο από καρδιάς, μη μπορώντας να κρύψει τη συγκίνησή του. Άλλωστε, αυτές τις στιγμές πώς αλλιώς μπορείς να μιλήσεις έχοντας ζήσει σε ένα περιβάλλον που για χρόνια δεν κάνεις απλά τη «δουλειά» σου, αλλά καταθέτεις ψυχή και σώμα;
Προσωπικά επέλεξα να μη πάρω τον λόγο, γιατί είχα στο νου μου τις σκέψεις μου και τις ευχές μου να τις γράψω σε αυτό εδώ το περιοδικό, το οποίο γεννήθηκε και έφτασε στο σημείο που έχει φτάσει επί θητείας του κ. Κατσαρή.
Δεν θα ξεχάσω πριν από τέσσερα χρόνια που ήρθα ως πρωτοδιόριστος στο 2ο ΓΕ.Λ. Ιλίου το ζεστό καλωσόρισμα του Διευθυντή που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν «έπεα πτερόεντα» αλλά συνοδεύτηκε -μέχρι και σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο- από ηθική και υλική υποστήριξη. Με άλλα λόγια, μου προσέφερε όλα όσα χρειάζεται ένας εκπαιδευτικός για να μπορέσει να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του και να προσφέρει όσο περισσότερα μπορεί. Μου έδειξε εμπιστοσύνη, με ενθάρρυνε να πάρω πρωτοβουλίες, ενίσχυσε τη δημιουργικότητά μου χωρίς περιορισμούς, αλλά και στις δύσκολες στιγμές ήταν εκεί πραγματικά για να μου ελαφρύνει την πίεση και το άγχος που είχα. Μετά τα δύο πρώτα μου χρόνια στο σχολείο, η εμπιστοσύνη του εκφράστηκε ακόμη πιο έμπρακτα, προτείνοντάς με για τη θέση του Υποδιευθυντή του Σχολείου, από την οποία και συνεχίσαμε τη συνεργασία μας μέχρι σήμερα.
Προφανώς, όταν βρίσκεσαι στη διοίκηση ενός σχολείου -και δη την σημερινή εποχή- είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να είναι όλα εύκολα και ρόδινα. Υπάρχει ένταση, προβληματισμός, συμφωνίες αλλά και διαφωνίες. Ωστόσο, το πνεύμα συνεργατικότητας, ο αμοιβαίος σεβασμός, η ενσυναίσθηση και η καλή προαίρεση -μιας και ό,τι λέμε ή πράττουμε αποσκοπεί στο καλό των παιδιών και στην εύρυθμη λειτουργία του σχολείου- ήταν ως επί το πλείστον τα στοιχεία εκείνα που χαρακτήριζαν την επαγγελματική και προσωπική μας σχέση. Θα ξεχωρίσω τη διάθεσή του να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις και εμπειρία, την παιδαγωγική και πατρική του συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά, αλλά και το πάθος του για την προκοπή μαθητών και εκπαιδευτικών.
Περάσαμε πολλά και σίγουρα δεν αρκεί ένα αποχαιρετιστήριο κείμενο για να αναφέρω όσα ζήσαμε μαζί αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Ο σκοπός μου, όμως, δεν είναι να μη ξεχάσω κάποια λεπτομέρεια. Ο κύριος λόγος που απευθύνομαι με αυτόν τον τρόπο στον Διευθυντή κ. Κατσαρή είναι για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όσα μου προσέφερε και να του υποσχεθώ ότι θα προσπαθήσω και στο μέλλον -κρατώντας ως παρακαταθήκη όλα τα ωφέλιμα- να βελτιωθώ και να γίνω ένας εκπαιδευτικός αντάξιος της ελληνικής παράδοσης και παιδείας.
Ξέρω ότι είστε γεμάτος από την εκπαιδευτική σας πορεία και δώσατε ό, τι καλύτερο μπορούσατε. Παρόλο που έφτασε η στιγμή της συνταξιοδότησης και δεν θα είστε πια στα σχολεία, θα παραμένετε πάντοτε «δάσκαλος». Τον τίτλο αυτόν το κερδίσατε και δεν σβήνεται με τίποτα.
Σας αφιερώνω το παρακάτω ποίημα ευχόμενος υγεία και ευδαιμονία.
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι !
Κωστής Παλαμάς
Άγγελος Τζαλαλής
Βίντεο από τη φιλόλογο Έλενα Ζαχαροπούλου:
ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ, ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΑΝΟΙΓΕΙ… ΚΑΛΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ
Τα είπες όλα Άγγελε!!