Γερνάω, μαμά

Τραγούδι: «Γερνάω, μαμά»

Έχεις αισθανθεί ποτέ πως ένας μόνο στίχος μπορεί να σου προκαλέσει ένα συναίσθημα δέους, νοσταλγίας ίσως και μια συνειδητοποίηση πως το μέλλον, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις σαν ένας ώριμος ενήλικας, που έχει αφήσει και όμως νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια, την αγάπη που ίσως δεν έχει αξιοποιήσει ή δεν αντιλήφθηκε ποτέ σωστά από έναν άνθρωπο που θεωρούσε δεδομένο σε αυτή τη ζωή, όπως η μαμά του; Το τραγούδι και ο στίχος στον οποίο αναφέρoμαι είναι της Λίνας Νικολακοπούλου με μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και ερμηνεία Τάνιας Τσανακλίδου, το «Μαμά, γερνάω» (1988). Ίσως πιστεύετε ότι κάποιος μπορεί να είναι πολύ μικρός, στην ηλικία των δεκαέξι για να κρίνει ένα τόσο δυνατό συναίσθημα αλλά ο στίχος «φοβάμαι, μαμά», «γερνάω, μαμά» και «τρέμω να΄ μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς» πιστεύω πως αναφερόταν σε ένα εύρος ηλικιών που φοβάται για το μέλλον, αλλά και το παρελθόν…