Τραγούδι: «Του κόσμου οι λαοί»
…Όταν έβγαινα να παίξω στην αλάνα με τη μπάλα
κάποιες οικογένειες δεν είχαν να πάρουν γάλα
Όταν άφηνα χαρταετό στον ουρανό να ανέβει
κάποιοι αφήναν το παιδί τους μοναχό να ζητιανεύει
Όταν μου’λεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ παραμύθια
σκότωναν αθώες ψυχές, άλλωστε, έτσι από συνήθεια,
όταν μου’φερνε η νονά μου τη λαμπάδα και παιχνίδια
συνομήλικοί μου ψάχναν την τροφή τους στα σκουπίδια
Όταν έβλεπα μικρός το «Xοντρό και τον Λιγνό»
βάζαν σκλάβους να δουλεύουν στα ορυχεία του Κονγκό
όταν οι γονείς μου μ’είχαν όλο αγκαλιές και χάδια
χαρτομάντηλα πουλούσαν και λουλούδια στα φανάρια
Ό,τι φόρεσα ως τώρα Nike, Puma και Sportex
τα’χουν φτιάξει δια της βίας στην Ασία, στο Μπαγκλαντές
όσα λόγια και να πω, όσους στίχους και να γράψω,
στράφι θα πάνε κι αυτοί αν τον κόσμο δεν αλλάξω
Σε αυτή τη μηχανή, του κόσμου οι λαοί
αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα
μα αλλάζουν οι καιροί και θα’ρθει η στιγμή
κι ο δούλος θα’ναι αυτός που βάζει στέμμα…
Το τραγούδι που έχω διαλέξει, «Του κόσμου οι λαοί» ή κοινώς «Σε αυτή τη μηχανή», έχει κυκλοφορήσει πριν τρία χρόνια και ξεχώρισα τους παραπάνω στίχους. Οι Κοινοί Θνητοί είναι ελληνικό hip-hop συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Αλιβέρι. Το συγκρότημα έχει ιστορικό ακτιβισμού, λαμβάνοντας μέρος σε συναυλίες ενίσχυσης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, ατόμων πληγέντων από καταστροφές, καθώς και σε συμπαράσταση κινητοποιήσεων.
Οι στίχοι αυτοί από το «Σε αυτή τη μηχανή» μάς δείχνουν τη σκληρή αλήθεια, για να δούμε το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να τα έχει όλα, ενώ άλλοι τόσοι υποφέρουν από πείνα και από το έλλειμμα της αγάπης και της θαλπωρής, πράγμα αδιανόητο… Πράγματα που εμείς θεωρούμε αυτονόητα άλλοι άνθρωποι μπορεί να μην τα έχουν, να μην έχουν έναν ώμο να στραφούν, ένα χάδι το βράδυ πριν κοιμηθούν, ένα καρβέλι ψωμί να χορτάσουν… Και να έχουν μονάχα ένα ποτήρι δίχως νερό, να παλεύουν να το γεμίσουν… Να παλεύουν για ψίχουλα, για να πάρουν τι; Ένα ψωμί, ένα μπουκάλι νερό, να βγάλουν μια ολόκληρη μέρα, να ταΐσουν τα παιδιά τους; Η αδιαφορία μας προς αυτούς τους ανθρώπους πού οδηγεί; Πες μου… Πες μου τι μπορεί να πάθεις, αν κοιτάξεις μέσα στα μάτια τον ίδιο σου τον συνάνθρωπο; Να τον κοιτάξεις με μίσος, λες και αυτός φταίει που στη ζωή του είχε διαφορετική μοίρα από τη δική σου; Φαντάσου όλοι, αυτή τη στιγμή, να δίναμε το όποιο υστέρημα μας σε αυτούς τους ανθρώπους… Πρέπει σαν λαός όλοι μαζί να βοηθήσουμε, θα σώζουμε ζωές…
Γι’ αυτό, θα σας έλεγα, όχι απλά να ακούσετε το τραγούδι αυτό, αλλά να δώσετε και μεγάλη βάση στους στίχους που αναφέρω. Ελπίζω η γενιά μας να ευαισθητοποιηθεί μέσα από το νόημα αυτού του κομματιού…
Αθηνά Νικητοπούλου, μαθήτρια του Γ5 Τμήματος του 1ου ΕΠΑ.Λ. Σερρών 2023-2024 (Σχολικός Όμιλος Κριτικής Ανάγνωσης και Δημιουργικής Έκφρασης/υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Μαρία Παραλίδου)
