Τα ποίημα που ακολουθεί, γράφτηκε από τον μαθητή της Β” Γυμνασίου, Σάκη Ρωσσέτο, και αναφέρεται στον εκφοβισμό και την διαφορετικότητα.
Τον ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο και την προσπάθεια του!
Σηκώνονται πιο ψηλά τα τείχη.
Κάνεις να μην δει, κανείς να μην με πετύχει.
Δεν πρέπει να φανεί, να μην δούμε την θλίψη.
Η μόνη διαδρομή, η μοναξιά και ακόμα τύψη.
Άλλη μια φορά, που από λόγια έπιασα πάτο.
Ακόμα μια φορά, περιμένω μπας και έρθει το Σαββάτο.
Λόγια υπερβολικά, γιατί έπεσα, μα ακόμα έχω μείνει κάτω.
Περιμένω μια φιγούρα να ξεδιαλύνει το σκοτάδι, να πάμε παρακάτω.
Γέμισε το κτήριο από σχόλια,
μα δεν πρέπει να λυγίσω ψάχνω όνειρα.
Όλοι έχουν πόδια, καρδιά, όλοι έχουν στόματα.
Υστερούνε, όμως, σε φτερά, μια φωνή σε χίλια σώματα.
Όλοι έχουμε μεταξύ μας διάφορες, άλλοι λιγότερες και άλλοι πιο πολλές.
Αυτό για πολλούς είναι οκέυ,
σε άλλους γυρνάει προσβολές.
Για μερικούς είναι αστείο ή μάλλον γίνεται για πλάκα.
Το να κάνεις τον άλλον κουρέλι μάλλον σε βαφτίζει μάγκα.
Ενσυναίσθηση, σεβασμός, δύο λέξεις που υπήρχαν πάντα.
Σχολικός εκφοβισμός θα έπρεπε να μετράει βράδια.
Χίλια δάχτυλα να δείχνουν έναν,
όνειρα, παιδικά, αρχίζουν να είναι ματωμένα.
Μάτια αγαθά, όμως, ορισμένα δακρυσμένα.
Μπορείς να μιλήσεις και αν όχι σε αυτούς μιλά σε εμένα.
Όλο λένε και λένε χωρίς να ξέρουν,
πράγματα μέσα μου όλο κλαίνε και υποφέρουν.
μια ανάμνηση γλυκιά ενός ονείρου θαμμένου,
ένα δάκρυ που κυλά προς τιμή ενός χαμόγελου χαμένου.
Δεν είναι όμορφο αρκετά, τα ίδια να βλέπεις όταν θα κοιμάσαι.
Λες ότι είσαι καλά, μα μέσα σου ακόμα φοβάσαι.
Σε υποτιμάνε και εσύ απλά κάθεσαι και λυπάσαι.
Σήκω στα πόδια σου, πίστεψε και εγώ θα είμαι δίπλα σου.
Θα είμαι στο στήριγμα σου αν θες, η βοήθεια σου.
Και όταν λύσεις το θέμα σκέψου το και με άλλους μείνε.
Προσπαθείς να μην υπάρχεις, απλά άσε τα πάντα στην άκρη και ζήσε.
BIEWER 11
