Ως μαθήτρια και ως ένα παιδί που ακόμη μαθαίνει την πολύπλευρη προσωπικότητα της κοινωνίας μας, ένιωσα έντονα την θέληση να γράψω για ένα φαινόμενο σε αυτόν τον κόσμο, που δεν καταφέρνει παρά να με εξοργίζει όλο και περισσότερο κάθε μέρα που το συναντώ. Αναφέρομαι στην αδιαφορία.
Και ναι, η αδιαφορία πράγματι αποτελεί φαινόμενο. Έχουμε σκεφτεί ποτέ πως τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται, αλλά στην πραγματικότητα πίσω από τις εικόνες κρύβονται αληθινές ιστορίες;
Μάλλον το έχουμε σκεφτεί. Αλλά αδιαφορούμε να ψάξουμε βαθύτερα, πόσο μάλλον, όταν η αναζήτηση αυτή δεν εξυπηρετεί τα προσωπικά μας συμφέροντα.
Δεν θέλω όμως να εκφράζω τις σκέψεις μου γενικά και αόριστα, αλλά προτιμώ να αναφερθώ σε ένα πολύ ζωντανό παράδειγμα, τις διατροφικές διαταραχές˙ μια φράση που όλοι μας έχουμε ακούσει και σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε, με λίγη φαντασία και μόνο, να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.
Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε – και ειδικά όταν βρισκόμαστε σε άγνοια – όμως αυτό που έχει σημασία δεν είναι να σχηματίσουμε μια άποψη, επειδή κάποιος κάποτε μας το ζήτησε, αλλά πραγματικά να μάθουμε τι συμβαίνει στους ανθρώπους γύρω μας.
Με μεγάλη απογοήτευση κατάφερα να αντιληφθώ το τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων (που περιλαμβάνει κυρίως παιδιά νεαρής ηλικίας), το οποίο ζει καθημερινά με έναν μόνιμο φόβο και ανασφάλειες που καταφέρνουν να εξουσιάσουν το μυαλό και την συνείδηση. Δεν είναι κάτι εύκολο, κάτι απλό ή κάτι ασήμαντο.
Πολλές φορές, όταν αδυνατούμε να κατανοήσουμε την κρισιμότητα μιας κατάστασης, βγάζουμε δικά μας συμπεράσματα και κρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε το βάρος που κουβαλούν τα λόγια που με μεγάλη ευκολία ξεστομίζουμε. Δεν μας ζητά κανείς να γνωρίζουμε, να κατανοούμε σε βάθος, αλλά ούτε και να ταυτιστούμε. Θεωρώ, όμως, αυτονόητο ότι πρέπει να σεβόμαστε.
Έφερα το παράδειγμα λοιπόν αυτό, διότι με λύπη διαπίστωσα πως οι διατροφικές διαταραχές, παρ” όλο που τις περισσότερες φορές παίρνουν την μορφή τόσο μιας ψυχολογικής όσο και σωματικής καταστροφής και βασανίζουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, είναι ένα θέμα που παραγκωνίζεται και αμφισβητείται διαρκώς.
Δεν έχουμε ιδέα ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό κάθε ανθρώπου γύρω μας. Δεν έχουμε ιδέα πώς ζει ο καθένας από εμάς και σίγουρα ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε την ιδέα αυτή. Γι” αυτό, λοιπόν, για όσα δεν γνωρίζουμε, ας παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε άγνοια και ας σεβαστούμε απλά την κάθε πιθανή σκέψη και κάθε πιθανό προβληματισμό που μπορεί να τριγυρίζουν ένα ανθρώπινο μυαλό.
Χρύσα Λασιθιωτάκη
