Το άγχος είναι μια φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, που τον προειδοποιεί, ώστε να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Το δικό μου άγχος υπήρχε από μικρή ηλικία. Στο γυμνάσιο δεν μπορούσα να περπατήσω ανάμεσα από παιδιά της ηλικίας μου, χωρίς να σταματήσω να αναπνέω, ή άλλες φορές επέλεγα να πάω σε λιγότερο πολυσύχναστα μέρη, προκειμένου να περιορίσω τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς μου. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που πήγαινα στο σχολείο έχοντας αφιερώσει ώρες διαβάσματος και κατέληγα να παθαίνω κενά μνήμης κατά τη διάρκεια του διαγωνίσματος. Αυτό με έφερνε στο σημείο να κατηγορώ τον εαυτό μου για καταστάσεις που δεν μπορούσα να ελέγξω, όπως το κοκκίνισμα του προσώπου μου και τον ιδρώτα στις παλάμες μου.
Όλοι με αποκαλούσαν υπερβολική ή έλεγαν πως φταίει η εφηβεία, μα δεν έβλεπαν τις κρίσεις πανικού που περνούσα τα βράδια νομίζοντας ότι θα πεθάνω από ασφυξία.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε στο λύκειο, όπου έπρεπε να αρχίσω να προετοιμάζομαι για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Τότε, ξεκίνησα να τρέμω, ακόμα κι όταν έπρεπε να λύσω μια άσκηση που όλοι θεωρούσαν εύκολη. Στο δικό μου μυαλό επικρατούσαν μόνο φόβος και άγχος μήπως αποτύχω. Ένιωθα ότι κάνω τα πάντα λάθος και οι κρίσεις πανικού ήταν καθημερινές. Μέχρι που μου ήταν αδύνατον να σηκωθώ από το κρεβάτι, να διαβάσω τα μαθήματά μου ή να κάνω πράγματα που μου αρέσουν – ακόμα και το να περπατήσω έξω μόνη μου έμοιαζε ακατόρθωτο.
Τότε κατάλαβα ότι είχα ανάγκη να μιλήσω με κάποιον και δεν αρκούσαν οι γονείς και οι φίλοι μου. Έτσι επισκέφτηκα μια ψυχολόγο. Αποδείχτηκε ότι το άγχος δεν είναι μια δικαιολογία, για να μη διαβάζω, ούτε ότι δημιουργώ τις κρίσεις πανικού, για να μην εξετάζομαι στην τάξη και σίγουρα η δυσκολία μου να ασχοληθώ με το σχολείο δεν ήταν τεμπελιά.
Όλα αυτά τα αναφέρω, γιατί, αν έστω και ένας άνθρωπος ταυτίζεται με τις δικές μου εμπειρίες, θέλω να ξέρει ότι δεν είναι μόνος. Το να ζητήσεις βοήθεια δεν σε κάνει αδύναμο, ούτε το ότι αγχώνεσαι σε κάνει χαζό. Είναι ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο οποιοσδήποτε, ακόμα και ο πιο χαλαρός και «κουλ» φίλος μας.
Είσαι το ίδιο ικανός με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ασχέτως αν η κατάσταση που βιώνεις είναι πραγματικά ψυχοφθόρα.
Δεν είναι ντροπή να μιλήσεις σε κάποιον, αλλά ούτε και να ζητήσεις βοήθεια.
Λένια Γκότση
