Το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου, μικρή ομάδα μαθητών του σχολείου μας, με πρωτοβουλία του κ. Ντούλια, παρακολούθησε τη θεατρική παράσταση στο θέατρο Βρετάνια «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» σε θεατρική διασκευή του Τομ Σούλμαν και σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη στα πλαίσια εκπαιδευτικής επίσκεψης στην Αθήνα. Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση, μαθητές και συνοδοί καθηγητές, μαγεύτηκαν από το περιεχόμενο του έργου και τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε η δράση του, ενώ δεν έλειψαν ούτε το γέλιο ούτε όμως και η συγκίνηση…
Η υπόθεση εστιάζει στη δεκαετία του ‘60, όπου ο Τζον Κίτινγκ προσλαμβάνεται να διδάξει ως καθηγητής Λογοτεχνίας στο συντηρητικό και αυστηρό ιδιωτικό λύκειο αρρένων «Γουέλτον», όπου οι μαθητές έχουν μάθει να υπακούν στο τετράπτυχο: «Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Υπεροχή!» από τον συντηρητικό διευθυντή τους, Νόλαν, ο οποίος τους το υπενθυμίζει καθημερινά. Στο πρώτο του μάθημα με τους οκτώ μαθητές του, ο Κίτινγκ τους παρακινεί να σκίσουν την πρώτη σελίδα της εισαγωγής του βιβλίου Λογοτεχνίας, καθώς θεωρεί πως η εισαγωγή είναι φοβερά ανιαρή και ανούσια, μιας και προσπαθεί να μαθηματικοποιήσει τη σημασία των έργων μεγάλων ποιητών και θεατρικών συγγραφέων. Και μάλιστα ο Κίτινγκ αποδεικνύει με το σύστημα συντεταγμένων και την αξία των έργων ότι δεν μπορούν να συγκριθούν δυο διαφορετικά έργα διαφορετικών συγγραφέων. Συνεπώς, αρχίζει να μεταδίδει τη διαφορετική οπτική γωνία του αναφορικά με την ποίηση σε σχέση με την άποψη που υιοθετεί το σχολικό βιβλίο. Συγχρόνως, στο σχολείο έχει φτάσει με μεταγραφή ένας νέος μαθητής, ο Τοντ Άντερσον, του οποίου ο αδελφός ήταν ο καλύτερος μαθητής της γενιάς του, με αποτέλεσμα να αναμένονται από τον ίδιο ανάλογες επιδόσεις, ενώ ο Νιλ Πέρυ ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, την ίδια στιγμή που ο πατέρας του ονειρεύεται να σπουδάσει ο γιος του Ιατρική, μιας και είναι άριστος μαθητής. Τέλος, ο Νοξ Όβερστριτ είναι ερωτευμένος με μια κοπέλα από ένα άλλο σχολείο.
Ο νέος αντικομφορμιστής καθηγητής προσπαθεί να εισάγει τους μαθητές του στον κόσμο της ποίησης. «Δε διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας… αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή!». Αρχίζει να επεκτείνεται από το σχολικό βιβλίο και να διδάσκει την ποίηση με τον δικό του τρόπο. Ο νέος μαθητής, Τοντ, που είναι αρκετά εσωστρεφής, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα δεδομένα του μαθήματος του Κίτινγκ. Επιπλέον, μολονότι στην αρχή, όλοι οι μαθητές κορόιδευαν τον Τοντ, τον νέο μαθητή, εν τέλει με τη βοήθεια του Νιλ κατάφερε να γίνει μέλος της παρέας, αφού ο Νιλ και ο Τοντ διέμεναν στον ίδιο κοιτώνα. Ακόμη, ο Στίβεν Μικς ήταν εκείνος που δέχτηκε πρώτος από τους υπόλοιπους τον Τοντ στην παρέα. Ο καθηγητής Κίτινγκ προσπαθεί να παρακινήσει το ενδιαφέρον των μαθητών με κάθε τρόπο: αφήνοντάς τους να καθίσουν κάτω στο πάτωμα όλοι μαζί και να γευτούν τη μαγεία της ποίησης, προσπαθώντας να τους συμφιλιώσει, να καλλιεργήσουν το λόγο τους στην ποίηση, γράφοντας ποιήματα και προπάντων να αφήσουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους και να αισθανθούν ελεύθεροι, προκειμένου να αποδώσουν στο χαρτί οτιδήποτε επιθυμούν να γράψουν. Με τους παραπάνω τρόπους ο Κίτινγκ κατάφερε να παρακινήσει τον τεμπέλη και αφελή Τζορτζ Πιτς, ο οποίος δυσκολεύεται αρκετά με τα μαθήματα και τις εργασίες, ενώ ο Ρίτσαρντ Κάμερον, το «ανοιχτό λεξικό» της τάξης, γοητεύεται από τη διδασκαλία του Κίτινγκ, αν και δεν το δείχνει, διατηρώντας μέχρι και το τέλος τους τύπους.
Παρότι ο Νοξ Όβερστριτ προσπαθεί να διεκδικήσει την Κρις, την κοπέλα από το άλλο σχολείο, με τις συμβουλές των φίλων του και ο Νιλ να κερδίσει έναν ρόλο στην ακρόαση για την παράσταση: «Όνειρο θερινής νυκτός» του Σαίξπηρ χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του, οι μαθητές ανακαλύπτουν ότι ο καθηγητής Κίτινγκ είχε φοιτήσει στο ίδιο λύκειο πριν χρόνια και μάλιστα ο ίδιος τους συστήνει τη μυστική λέσχη ποίησης: «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Έτσι, ο Νιλ πείθει τους υπόλοιπους να επανιδρύσουν τη λέσχη στην ίδια σπηλιά, όπου είχε ιδρυθεί η προηγούμενη, χάρη σε ένα βιβλίο, το οποίο βρήκαν στη βιβλιοθήκη. Ο Κίτινγκ μαθαίνει για την εύρεση του βιβλίου από τους μαθητές, ενώ τους παροτρύνει να τον αποκαλούν «καπετάνιο», από ένα γνωστό ποίημα του Αμερικανού ποιητή Ουόλτ Ουίτμαν. Ένα άλλο ποίημα, αυτή τη φορά του Ρόμπερτ Χάρικ, με τον τίτλο «Άδραξε τη μέρα» δίνει την ευκαιρία στον Κίτινγκ να παροτρύνει τους μαθητές του να παίρνουν πρωτοβουλίες. Εν τέλει, ο Νιλ παίρνει τον ρόλο του Πουκ στην παράσταση και συμβουλεύεται τον καθηγητή του σχετικά με τον πατέρα του και τα όνειρά του. Εκείνος με τη σειρά του τον παροτρύνει να του μιλήσει προκειμένου να καταλάβει ότι το θέατρο δεν είναι για εκείνον ένα «καπρίτσιο», αλλά όνειρο που θέλει να πραγματοποιήσει, ενώ η ιατρική δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Ο Ρίτσαρντ Κάμερον αρνείται, όμως, να συμμετάσχει στον κύκλο των χαμένων ποιητών, αν και οι υπόλοιποι άρχισαν να διαβάζουν ποίηση και να γράφουν ποιήματα. Συγχρόνως, ο Νυξ και η Κρις αποφασίζουν να γνωριστούν καλύτερα, πράγμα που ικανοποιεί ιδιαίτερα τον Νυξ.
Εν τούτοις, ο διευθυντής πληροφορείται ότι οι μαθητές έχουν ιδρύσει μια άτυπη λέσχη και απαιτεί να ομολογήσει εκείνος που είχε την ιδέα. Προθυμοποιείται να μιλήσει ο Στίβεν Μικς και να ομολογήσει ότι εκείνος είχε την ιδέα, χλευάζοντας ταυτόχρονα τον διευθυντή, με αποτέλεσμα εκείνος να τον τιμωρήσει με τον παραδοσιακό τρόπο: χτυπώντας τον! Έπειτα, απευθύνεται στον Κίτινγκ, ο οποίος αναρωτιέται εάν το ξύλο είναι αποτελεσματικό μέτρο για τιμωρία, αλλά ο Νόλαν του υπενθυμίζει ότι η σχολή αυτή έχει ως κύρια επίτευξη την πειθαρχία και την επιτυχία των μαθητών στα μαθήματα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο κυνικός μπορεί να είναι. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο αυτή η πληροφορία που έλαβε ο διευθυντής, αλλά και η πληροφορία της συμμετοχής του Νιλ στην παράσταση χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του. Επομένως, ο Νόλαν δεν είχε άλλη επιλογή από το να ενημερώσει τον κύριο Πέρυ. Καθώς ο Νιλ ενσάρκωνε τον Πουκ στην παράσταση, την οποία παρακολουθούσαν οι συμμαθητές του και ο καθηγητής Κίτινγκ, ξαφνικά, ο πατέρας του εμφανίστηκε και τον κατέβασε με τη βία από τη σκηνή, ενώ του υποσχέθηκε ότι θα τον στείλει στην στρατιωτική σχολή για να γίνει γιατρός. Ο Κίτινγκ δε μπορούσε να κάνει κάτι άλλο και οι μαθητές του ήταν σοκαρισμένοι από την ανατροπή αυτή, ενώ ο διευθυντής ήταν διατεθειμένος να επιβάλλει την τάξη. Στο σπίτι των Πέρυ, ο Νιλ και ο πατέρας του τσακώθηκαν πολύ άσχημα σχετικά με το μέλλον του Νιλ και η διαμάχη τέλειωσε, όταν ο πατέρας επέβαλε τη μετεγγραφή του γιου του σε άλλο λύκειο. Δεδομένου ότι ο Νιλ ήταν διχασμένος ανάμεσα στις επιθυμίες του – το θέατρο- και στην Ιατρική, μια σχολή, που δεν επιθυμούσε να παρακολουθήσει και γνωρίζοντας ότι το θέατρο είχε τελειώσει για εκείνο, έβαλε τα ρούχα του ρόλου του στην παράσταση και αφού τελείωσε την τελευταία του φράση, έβγαλε το όπλο και αυτοκτόνησε.
Η είδηση της αυτοκτονίας του Νιλ έφτασε στον Τοντ, τον οποίο ξύπνησαν οι υπόλοιποι φίλοι του, ενώ ο κύριος Πέρυ έκλαιγε πάνω από το νεκρό πρόσωπο του γιου του. Την επόμενη μέρα, ο διευθυντής άρχισε να ερευνά τα αίτια της αυτοκτονίας του Νιλ. Ο άνθρωπος που έδωσε την πληροφορία της συμμετοχής του Νιλ στην παράσταση και της επανίδρυσης του κύκλου των χαμένων ποιητών ήταν ο Ρίτσαρντ Κάμερον, με τον οποίο τσακώθηκαν όλοι οι συμμαθητές του, γεμάτοι οργή, καθώς ήταν ο κύριος υπαίτιος για την αυτοκτονία του, παρ’ όλο που εκείνος μετέπεσε τις ευθύνες στον καθηγητή Κίτινγκ, που τον είχε ενθαρρύνει, λέγοντάς: «Αν δεν είχε έρθει αυτός στο σχολείο, ο Νιλ θα διάβαζε τώρα χημεία για να μπει στην Ιατρική!». Ο διευθυντής Νόλαν απέλυσε τον Κίτινγκ από το σχολείο. Εκείνος προσπάθησε να του εξηγήσει ότι στα τελευταία μαθήματα επεξεργάζονταν ποιήματα σχετικά με τον κομφορμισμό: την προσαρμογή ενός ατόμου στα πρότυπα μιας συμπεριφοράς από μια ομάδα που έχει καθιερώσει ακόμη κι αν υπάρχουν διαφωνίες. Γι’ αυτό και τους έκανε μάθημα στο γήπεδο του μπάσκετ, καθώς ήθελε να δει ότι μπορεί στην αρχή όλοι να περπατάνε με το δικό τους βηματισμό, όμως με την καθοδήγηση μιας ρυθμικής μουσικής όλοι εναρμονίζονται στο ρυθμό της και περπατούν με τον ίδιο τρόπο, σα να παρελαύνουν. Παρ’ όλα αυτά, ο διευθυντής ήταν αμείλικτος και η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Συνεπώς, ενώ ο Νόλαν ανέλαβε να τους διδάξει λογοτεχνία, διδάσκοντάς τους την εισαγωγή της, ο Κίτινγκ μάζεψε τα πράγματά του και αποχώρησε. Δεν ξέχασε, όμως, ότι είχε αφήσει το στίγμα του στους μαθητές του…
Κατ’ αρχάς, πρέπει να αναφερθεί κανείς στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης, υπήρχε μια τεράστια αντίθεση. Το σκηνικό, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης –εκτός από το δωμάτιο του Τοντ, την παράσταση, όπου πρωταγωνιστούσε ο Νιλ, το σπίτι του Νιλ και το γήπεδο μπάσκετ- ήταν ένας τοίχος πάνω στον οποίο είχαν γραφτεί γραφικές παραστάσεις, εμβαδά γεωμετρικών σχημάτων, κωνικές τομές, παρατηρήσεις για την άλγεβρα, τύποι φυσικής για τις ταλαντώσεις, χημικές αντιδράσεις και είχε σχεδιαστεί το άτομο κατά το πρότυπο του Born, όπως και λατινικές φράσεις και αρχαία ρητά. Με άλλα λόγια είχε γραφτεί καθετί που μπορεί κανείς να βρει σε σχολικά βιβλία. Δεν έγραφε, όμως, πουθενά τη σημασία της ποίησης για τη ζωή του ανθρώπου. Στην ουσία, ο σκηνοθέτης επιθυμούσε να αναδείξει την αντίθεση μεταξύ της παιδείας και της γνώσης και ότι η παιδεία είναι περισσότερο σημαντική από τις γνώσεις μαθηματικών, χημείας ή και αντίστοιχα λατινικών, ιστορίας και αρχαίων. Η δράση του έργου ήταν τέτοια που μπορούσε να «ταξιδέψει» κανείς στο κόσμο της ποίησης. Πράγματι, ο κόσμος της ποίησης είναι διαφορετικός από αυτόν τον κόσμο που παρουσιάζεται στα σχολικά βιβλία. Η ποίηση είναι εκείνη που καλλιεργεί στον καθένα το αίσθημα της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης. Όπως ειπώθηκε από τον Κίτινγκ, η επαφή με την ποίηση δε σε καθιστά απαραίτητα εκκεντρικό, μιας και η ποίηση καθιστά αρχικώς τον αναγνώστη άνθρωπο και έπειτα καλλιεργούνται οι αρετές.
Επιπρόσθετα, χάρη στην ποίηση, το άτομο αποδεσμεύεται από τις ανασφάλειες, το άγχος και απελευθερώνεται. Ο Κίτινγκ απελευθέρωσε από το φόβο της λήψης του λόγου τον Τοντ Άντερσον, όταν τους ανέθεσε να γράψουν ένα ποίημα και εκείνος δεν έγραψε, επειδή δεν είχε μάθει να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του. Μέσα από την αναπαράσταση μιας υποτιθέμενης σκηνής μάχης, ο Κίτινγκ και ο Τοντ έπρεπε να φωνάξουν και να βγάλουν το θυμό από μέσα τους. Καθώς φώναζε ο Κίτινγκ προκειμένου να παρακινήσει τον Τοντ να φωνάξει και ο ίδιος, εν τέλει, ο Τοντ άρχισε και αυτός να φωνάζει. Έτσι, άρχισε να γράφει και ποιήματα, διστάζοντας, αρχικώς, να τα διαβάζει στην τάξη. Ο Κίτινγκ ενθάρρυνε τους μαθητές να ασχοληθούν με αυτό που τους αρέσει: να ερωτευτούν, να ψυχαγωγούνται να καλλιεργήσουν τις δεξιότητές τους. Αυτό εφαρμόστηκε αφενός με τον Νοξ, ο οποίος ερωτεύτηκε την Κρις και αφετέρου με τον Νιλς Πέρυ, ο οποίος ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο.
Στην ιστορία του Νιλς εμπλέκεται, όμως και μια άλλη παράμετρος: η επιθυμία του πατέρα του. Ο κ. Πέρυ επιθυμούσε να δει τον γιο του γιατρό, αν αντιληφθεί κανείς ότι η ιστορία εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’60, όπου στην Αμερική οι περισσότεροι μαθητές της γενιάς αυτής ασχολήθηκαν κυρίως με την Ιατρική, τη Νομική και τα Οικονομικά, αφού έγιναν οι σπουδαίοι γιατροί, δικηγόροι και οικονομολόγοι της δεκαετίας του ‘80 και του ‘90. Ο Νιλ φοιτούσε στο «Γουέλτον», καθώς το λύκειο αυτό φημιζόταν για την πειθαρχία και την επιτυχία του, μιας και πολλοί αποφοιτήσαντες έγιναν επιτυχημένοι γιατροί και δικηγόροι. Όμως, τι πραγματικά σημασία έχει; Η επαγγελματική επιτυχία που έχει ως επακόλουθο την οικονομική ευημερία ή η παιδεία των μαθητών και η ενασχόληση τους με τομείς που τους ενδιαφέρουν; Ας λάβει κανείς υπόψη ότι όποιος είναι επιτυχημένος επαγγελματικά, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ευτυχισμένος. Βέβαια, η δυστυχία ενός επιτυχημένου ανθρώπου μπορεί να φανερώνει την επιθυμία του για απόκτηση ολοένα και περισσότερων αγαθών, μπορεί όμως και να φανερώνει την ενασχόλησή του με τομείς που δεν του κέντρισαν ποτέ το ενδιαφέρον, αλλά συμβιβάστηκε, προκειμένου να αποκτήσει την αρέσκεια του κοινωνικού περιγύρου, έχοντας πολλές φορές ελάχιστες αρετές και μηδενική ανθρωπιά. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς αν σήμερα υπάρχει ανθρωπιά στον πλανήτη μας, αν νοιάζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων για το καλό των άλλων… Όσο καταπολεμά κανείς την ανάγκη ενασχόλησης με τομείς επαγγελμάτων άσχετων με τις επιθυμίες του, τόσο πιο δυστυχισμένος είναι. Ο Νιλ που ήθελε να γίνει ηθοποιός, πιεζόμενος από τον πατέρα του, ο οποίος ήθελε να γίνει γιατρός, εν τέλει, αποφάσισε πως δεν υπάρχει ελπίδα για ευτυχία στη ζωή του: θεωρούσε ότι είναι πλέον μοιραίο να σπουδάσει ιατρική. Παρ’ όλα αυτά, αρνήθηκε να υποταχθεί στις επιθυμίες του πατέρα του και όντας σε αδιέξοδο έδωσε τέλος στη ζωή του. Τέτοιες καταστάσεις εκεί οδηγούν συνήθως, όταν οι άνθρωποι καταπιέζονται για να υπηρετήσουν τις ανάγκες άλλων. Με άλλα λόγια, οι γονείς σφάλουν, λέγοντας στα παιδιά τους τις επιθυμίες τους και περιμένοντας να τις υιοθετήσουν. Ενδεχομένως, ακόμη και αυτό το σφάλμα να είναι ένα δείγμα έλλειψης παιδείας των γονέων, οι οποίοι, επειδή είναι αμόρφωτοι, επιθυμούν να δουν τα παιδιά τους επαγγελματικά επιτυχημένα. Αλλά, εν τέλει, οι γονείς είναι δέσμιοι των στερεοτύπων της εποχής και ενδιαφέρονται για την εικόνα που εκλαμβάνει περίγυρος για αυτούς παρά η ευτυχία του παιδιού τους και η ενασχόλησή του με ένα επάγγελμα που θα τον βοηθήσει να ανελιχτεί και να προοδεύσει, καθώς μόνο με αυτό τον τρόπο θα επέλθει η επαγγελματική ευτυχία.
Άλλωστε, η ποίηση αποτελεί το καταφύγιο των παιδιών, προκειμένου να καλλιεργήσουν πολύτιμες αρετές, όπως λόγου χάριν η αλληλεγγύη, ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση, να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους και να δουν εκείνοι πως μπορούν να εξελιχθούν ως προσωπικότητες, αλλά και πώς να επιτύχουν στον επαγγελματικό στίβο, ασκώντας, μολαταύτα, ένα επάγγελμα που θα το αγαπήσουν και θα το εξελίξουν, επειδή τους αρέσει. Η ποίηση δε μπορεί να διδαχθεί σωστά με τον τρόπο που ορίζει το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο επικεντρώνεται στην εξέταση, θεωρώντας την εξέχουσα διαδικασία και όχι στη διδασκαλία και στη μεταβίβαση γνώσεων από γενιά σε γενιά. Η ποίηση έχει χάσει την αξία της σήμερα και αυτό είναι αρκετά θλιβερό. Σκοπός της παράστασης ήταν να επισημάνει στο θεατή την αξία της ποίησης. Η ποίηση είναι αυτή που σε συνεπαίρνει και σε μεταφέρει νοητά σε άλλους κόσμους, ακόμη και να εμπνευστείς από τους νοητούς κόσμους και να βελτιωθεί ο πραγματικός κόσμος ή ακόμη σου δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσεις νοητά τον δικό σου κόσμο.
Ας μην παραληφθεί να αναφερθεί ότι η παράσταση αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης ταινίας του 1989. Η παράσταση ήταν εξαιρετικά σκηνοθετημένη, οι ηθοποιοί ήταν εξαίρετοι, ενώ υπήρχε η επαφή των ηθοποιών με τους θεατές. Η εναλλαγή των σκηνών ήταν άρτια προσεγμένη είτε με το σκοτάδι στο βάθος και το σύντομο μονόλογο ενός ηθοποιού στην άκρη της σκηνής είτε με τη μουσική και τη χορογραφία των μαθητών, οι οποίοι έσπρωχναν τα θρανία της τάξης και έφερναν στο προσκήνιο είτε τις μπασκέτες είτε τους βράχους της σπηλιάς. Βέβαια, η μουσική επένδυση της παράστασης ήταν σπουδαία, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ένα ρυθμό στην εξέλιξη της δράση πότε επιβραδυντικό και πότε επιταχυντικό, καθώς επίσης εξέχουσα κινηματογραφική αισθητική, ενώ το είδος της μουσικής εναρμονιζόταν με τις κωμικές ατάκες ή τις δραματικές σκηνές και φυσικά συνέβαλλε στη συναισθηματική φόρτιση του θεατή, στην πρόκληση του ενδιαφέροντος και εν τέλει στη λύτρωσή του. Τέλος, ο τίτλος της παράστασης ταυτίζεται με τον «κύκλο» των σκηνών, καθώς όπως άρχισε η παράσταση, δηλαδή με την εμφάνιση του Κίτινγκ, τον οποίο υποδύθηκε ο Άκης Σακελαρίου, έτσι τελείωσε.
Εν κατακλείδι, «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» ήταν μια πολύ όμορφη παράσταση, το έργο της οποίας μπορεί να αναφέρεται στη δεκαετία του ‘60, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα επίκαιρο μείζoν ζήτημα: το θέμα της παιδείας και η προσφορά της ποίησης -και γενικότερα της λογοτεχνίας- στην εκπαίδευση. Ήταν μια παράσταση με απρόσμενο τέλος –κατ’ εμέ- και παρότι μπορεί να βγάζει στοιχεία κωμικότητας, το περιεχόμενο της και τα θέματα που προσεγγίζει είναι τέτοια που θέτει αρκετούς προβληματισμούς στον θεατή. Κατά τη γνώμη μου, μια επίσκεψη στην Αθήνα αξίζει για την παρακολούθηση του κύκλου των χαμένων ποιητών. Έστω και για ένα απόγευμα έλαβαν και οι θεατές της παράστασης «μέρος» σε αυτόν τον κύκλο!
