της Κλαούντιας Μέτα
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει αποκτήσει πολυεθνικό χαρακτήρα με συνέπεια την ύπαρξη μιας πολιτισμικής και γλωσσικής πολλαπλότητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των δίγλωσσων παιδιών στη χώρα. Ένα από αυτά και εγώ. Οι γονείς μου μετανάστες από την Αλβανία για πολλά χρόνια.
Όπως ένα παιδί που χρησιμοποιεί μόνο μια γλώσσα, έτσι και ένα παιδί που χρησιμοποιεί ταυτόχρονα δυο ή περισσότερες γλώσσες μπορεί να παρουσιάσει δυσκολία στον λόγο και στην ομιλία του, χωρίς όμως αυτό να είναι κανόνας. Υπάρχουν δίγλωσσα παιδιά, που έχουν κατακτήσει σε τέτοιο βαθμό τις γλώσσες που χρησιμοποιούν, που δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερες δυσκολίες. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να μαθαίνει πλήρως την μητρική του γλώσσα και το κράτος πρέπει να λάβει θέση στην προσπάθεια αυτή. Η διδασκαλία κάποιων μαθημάτων αφορά κυρίως παιδιά Ελλήνων που επιστρέφουν από άλλες χώρες και όχι παιδιά μεταναστών. Πιστεύω λοιπόν ότι και εμείς, τα παιδιά των μεταναστών, δικαιούμαστε μια ευκαιρία στην πλήρη εκμάθηση της μητρικής μας γλώσσας.
Από μικρή με θυμάμαι να μιλάω αλβανικά, παρόλο που γεννήθηκα εδώ. Αφού όμως ξεκίνησα το νηπιαγωγείο, την άφηνα σιγά σιγά την μητρική μου γλώσσα. Συναντούσα συγγενείς μου που είχαν πρωτοέρθει τότε στην Ελλάδα και ξεχνιόμουν. Τους μίλαγα ελληνικά. Τότε απλά υπενθύμιζα στον εαυτό μου πως πρέπει να τους μιλήσω στα αλβανικά. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και αφοσιώνεσαι στην γλώσσα που διδάσκεσαι. Έτσι δεν ασχολείσαι όσο μπορείς με την στήριξη της οικογένειας με την μητρική γλώσσα. Κάποια παιδιά δεν έχουν ούτε την βοήθεια από τους γονείς τους. Ήμουν από τους τυχερούς. Μικρή δεν ήξερα να διαβάζω ή να γράφω στα αλβανικά, ώσπου ξεκίνησα φροντιστήριο στην αγγλική γλώσσα. Πλέον μπορώ να ανταλλάσσω μηνύματα με συγγενείς μου. Είναι οδυνηρό να θες να μιλήσεις στον παππού ή στην γιαγιά σου πίσω στην Αλβανία και να μην μπορείς έστω από μηνύματα. Πόσο μάλλον για τα παιδιά που δεν μπορούν καν να μιλήσουν την γλώσσα. Υπάρχουν και παιδιά που ντρέπονται για την καταγωγή τους και αυτό τους κρατά πίσω από το να μιλούν ή να μαθαίνουν την μητρική γλώσσα. Όσο ήμουν πιο μικρή το έκανα και εγώ και λυπάμαι που το λέω. Ωριμάζοντας όμως αργότερα το ξεπέρασα. Είναι τόση η αγάπη για τη μητρική σου χώρα και τόση η νοσταλγία που είναι αδύνατον να μην το αποδεχτείς.
Παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν μόνο μειονεκτήματα πάνω σε αυτό το θέμα. Μερικές φορές τα παιδιά που είναι δίγλωσσα γνωρίζουν πολλά περισσότερα από τα άλλα παιδιά, άσχετα αν το δείχνουν ή όχι. Συνήθως ο εγκέφαλός τους λειτουργεί καλύτερα στο να μαθαίνουν πράγματα γιατί έτσι έχουν μάθει από μικροί. Γνωρίζοντας τέσσερις γλώσσες μπορώ να επιβεβαιώσω πως πολλές λέξεις είτε μοιάζουν μεταξύ τους, είτε έχουν την ίδια σημασία σε διάφορες γλώσσες. Έτσι είναι πιο εύκολο να τις θυμάσαι.
Δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι λυπάμαι που δεν είχα την ευκαιρία να διδαχθώ την μητρική μου γλώσσα όπως την ελληνική. Παρόλα αυτά ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά των μεταναστών με πολλές ευκαιρίες να εξελίξουν τις γνώσεις τους στην μητρική τους γλώσσα.
