Ένα παιχνίδι μια ιστορία

ΑΠΟ: kat_angel - Μάι• 02•17

Ένα παιχνίδι μια ιστορία

        Τα Χρυσά μολύβια του 9ου Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς σκεφτήκαμε και φτιάξαμε ένα επιτραπέζιο. Το οποίο το παίξαμε όλα τα παιδιά απ” όλα τα σχολεία.

        Στόχος του παιχνιδιού ήταν να γράψουμε μια ιστορία εξι παραγράφων. Την πρώτη παράγραφο γράψαμε εμείς που το φτιάξαμε, την δεύτερη τα χρυσά μολύβια του 1ου Δημοτικού Εύοσμου, την τρίτη τα χρυσά μολύβια του 22ου Δημοτικού Καβάλας, την τέταρτη τα χρυσά μολύβια του 14ου Δημοτικού Εύοσμου, την πέμπτη παράγραφο τα χρυσά μολύβια του 1ου Δημοτικού Θάσου και την έκτη και τελευταία παράγραφο γράψαμε εμείς τα χρυσά μολύβια της Καστοριάς.

        Ο αρχικός μας στόχος ήταν να προκύψει μια ιστορία με θέμα τους πρόσφυγες. Διαβάστε την ιστορία που ακολουθεί και θα διαπιστώσετε αν τα καταφέραμε…

 

Η ιστορία του Σπύρου….

        Είμαι ο Σπύρος και είμαι 10 χρονών. Πηγαίνω στην Δ” τάξη και αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να παίζω μπάσκετ. Ο γυμναστής του σχολείου μας δε με έβαλε στην ομάδα γιατί είμαι λίγο κοντός και αδέξιος. Αχ! ξέχασα να σας πω ότι κατοικώ μόνιμα στην Χίο μαζί με την οικογένειά μου.

        Ένα πρωί, καθώς περνούσα από το λιμανάκι, είδα ένα ψηλό, μελαχρινό αγόρι με σκούρα καστανά μαλλιά να παίζει μπάλα. Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει κι έτρεξα να δω τι γίνεται. Ήταν ένα προσφυγόπουλο, ο Ράφα, από τη Συρία, ο οποίος καθώς έπαιζε μπάλα (κάτι που λάτρευε), αυτή κόντεψε να πέσει στη θάλασσα!

        Η μαμά μου με μάλωσε γιατί έτρεξα να πιάσω τη μπάλα του Ράφα και παραλίγο να πέσω στη θάλασσα. Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μας και ήταν οι γονείς του Ράφα οι οποίοι είχαν ώρα να μιλήσουν μαζί του. Πέρασαν δύο ώρες και ο Ράφα δεν είχε επικοινωνήσει ακόμα. Πρέπει να σας πω ότι οι γονείς του παιδιού μένουν στην Γερμανία και προσπαθούν να πάρουν και τον γιο τους εκεί αλλά έχουν κλείσει τα σύνορα. Τελικά, βρήκαμε τον Ράφα και τον φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας για λίγες μέρες. Όμως η μαμά μου είπε πως δεν γίνεται να μείνει άλλο μαζί μας. Επειδή δεν ήθελα να αποχωριστώ τον φίλο μου, τη ρώτησα αν μπορούμε να τον υιοθετήσουμε. Η μαμά είπε πως αυτό δεν γίνεται και πως ο Ράφα θα μείνει σε ένα άλλο μέρος. Ενώ λοιπόν περιμέναμε να έρθουν να τον πάρουν από το σπίτι μας, αυτός άρχισε να κλαίει. Του εξήγησα πως θα είμαστε πάντα φίλοι και πως όλα θα πάνε καλά.

        Αυτό το άλλο μέρος που θα έμενε ο Ράφα λέγεται κέντρο φιλοξενίας. Εκεί φιλοξενούνται όλοι οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Χίο. Οι φίλοι μου κορόιδευαν τον Ράφα γιατί θα έπρεπε να μείνει εκεί και όχι σε κάποιο σπίτι όπως εμείς, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε καθόλου! Ήταν ο φίλος μου! Μάλιστα, πριν φύγει για το κέντρο φιλοξενίας του χάρισα και μία μπάλα για να παίζει με τα παιδιά εκεί. Ήρθε ο χειμώνας και τα πράγματα στο κέντρο φιλοξενίας δεν ήταν εύκολα. Είχε πολύ κρύο και οι πρόσφυγες δυσκολεύονταν αρκετά. Εγώ μαζί με τη μαμά μου επισκεφθήκαμε τον Ράφα και του πήγαμε κουβέρτες και χοντρά ρούχα για να ζεσταθεί. Κάποια στιγμή, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει ότι τα σύνορα θα ανοίξουν πάλι για τους πρόσφυγες. Έτσι πολλοί κατάφεραν να συνεχίσουν το ταξίδι τους για άλλες χώρες. Ο φίλος μου ο Ράφα με αποχαιρέτησε καθώς θα πήγαινε να συναντήσει επιτέλους τους γονείς του στη Γερμανία. Ήμουν στενοχωρημένος που θα έφευγε ο φίλος μου αλλά ταυτόχρονα και χαρούμενος που θα συναντούσε τους γονείς του. Το καλοκαίρι ο Ράφα επέστρεψε με την οικογένειά του στη Χίο για διακοπές. Ήμουν πολύ χαρούμενος που τον ξαναέβλεπα! Μου έφερε και ένα δώρο! Μια μπάλα του μπάσκετ!

        Δυστυχώς όμως ο Σπύρος δεν ήξερε να παίζει με την μπάλα του μπάσκετ, καθώς ήταν αδέξιος και κοντός. Οι δύο φίλοι σκέφτηκαν να ζητήσουν βοήθεια από τον ξάδερφο του Σπύρου για να τους μάθει να παίζουν. Έτσι κι έγινε.

Όμως, ο πόλεμος στην πατρίδα του Ράφα συνεχιζόταν. Ο μπαμπάς του, φοβισμένος καθώς ήταν, σκέφτηκε πως έπρεπε να επιστρέψουν στη Γερμανία. Επισκέφτηκε, λοιπόν, ένα γνωστό του για να του ζητήσει να τους μεταφέρει. Ο μπαμπάς του, όμως, έπεσε σε μία παγίδα. Αυτός ο άνθρωπος αντί να τους πάει στη Γερμανία, τους πήγε στην Τουρκία. Έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής προς την πατρίδα τους. Στα χρόνια που ακολούθησαν, έγιναν πολλές καταστροφές. Μάλιστα, ο μπαμπάς του Ράφα σκοτώθηκε στον πόλεμο. O Ράφα μεγάλωσε και έγινε 20 χρονών. Δεν έφυγε ξανά από την χώρα του. Έμεινε εκεί και έκανε τη δική του οικογένεια. Πάντα, όμως, είχε μαζί του μία φωτογραφία του φίλου του, του Σπύρου.

        Ο Ράφα απέκτησε ένα γιό που του άρεσε το μπάσκετ. Ο Σπύρος από την άλλη που πάντα αγαπούσε το μπάσκετ έγινε προπονητής παιδικών ομάδων. Μια μέρα λοιπόν ταξίδεψε στην Τουρκία για ένα παιδικό τουρνουά μπάσκετ. Ο πρώτος αγώνας ξεκίνησε και ο Σπύρος δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τον παίχτη της αντίπαλής ομάδας με το νούμερο 2 που οι συμπαίκτες του τον φώναζαν Σπυρ. Δεν μπορούσε να καταλάβει τί του θύμιζε ή καλύτερα ποιον. Αφού ο αγώνας τελείωσε ο Σπύρος άκουσε κάποιον να τον φωνάζει. Μα πόσο γνώριμη του ήταν αυτή η φωνή, αυτός ο ήχος….

 

Την ιστορία έγραψαν τα Χρυσά Μολύβια του

9ου Δημοτικού Καστοριάς

1ου και 14ου Δημοτικού Ευόσμου Θεσσαλονίκης

22ου Δημοτικού Καβάλας

1ου Δημοτικού Σχολείου Θάσου

 

Φωτογραφίες του επιτραπέζιου παιχνιδιού μας!

18157814_1425513937512601_587719738589883111_n 18192501_1425514230845905_8054921791200501245_o

18156243_1425513367512658_6206986897332188193_o

 

 

Σχολιάστε

Top