Γράφει η Μαρία Νηστικάκη
Αν ερχόσουν στο χωριό μου πριν ένα χρόνο, θα έβλεπες ότι όλα ήταν διαφορετικά. Έκανες μια βόλτα στην περιοχή και χαλάρωνες, ηρεμούσες, άκουγες τα πουλάκια να κελαηδούν, το νερό να τρέχει στα ρυάκια και στο ποτάμι. Τα παιδιά έτρεχαν στα χωράφια, μάζευαν ανεμώνες ,μανουσάκια, μαργαρίτες και άλλα όμορφα λουλούδια. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά και τα λίγα δέντρα που έχουν απομείνει τα βλέπεις λυπημένα, όπως είμαι και εγώ αλλά και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Η περιοχή έχει πλημμυρίσει από φορτηγά , βαριά μηχανήματα , χώματα , σκόνη , θορύβους και …κορμούς δέντρων. Αυτών των δέντρων που, όταν είμαστε παιδιά, κρυβόμαστε και παίζαμε. Αυτών των δέντρων που μας έδιναν τον καρπό τους, το λάδι τους….
Τώρα ήρθε η Ανάπτυξη: το «ΝΕΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙΟΥ».
Ελπίζω αυτοί οι άνθρωποι να σκεφτούν να μας φτιάξουν τουλάχιστον ένα πάρκο ή ένα αλσάκι ως μια μικρή ανταμοιβή για τις αναμνήσεις τις δικές μας και των παιδιών μας.
