Κάποτε υπήρχε ζωή τώρα μόνο κραυγή

Γράφει η Μανιόλα Ιμέρι

Κάθε φορά που κοιτούσα ψηλά

αντίκριζα ένα γαλάζιο ουρανό.

Τώρα οι πυκνοί καπνοί

κρύβουν τη θεά στο χωριό.

Εκεί που τρέχαμε στα πράσινα λιβάδια

ανέμελα στα παιδικά μας χρονιά

τώρα τα εργοστάσια στέκουν

και εμείς κλαίμε με δάκρυα αιώνια.

Βγάζει η θάλασσα μια κραυγή

που σκίζει τα σώθηκα μου

τι κάναμε στην όμορφη

και σπαράζει η καρδιά μου!

Κρατά γερά παλιά μου γειτονιά

κοιτά τα χρονιά πώς κυλάνε

εγώ μεγάλωσα

μα οι σκέψεις μου πάντα σε σένα πάνε.

Θα ήθελα να ήμουν πουλί του παραδείσου

να ζωγραφίζω τη φύση ξανά,

όπως και τη ζωή σου .

Ηράκλειο 08-03-2022

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης