Γράφει ο Αντώνης Σταματάκης.
«Πόλεμος! Αυτό το τρελό παιχνίδι που τόσο αρέσει στο κόσμο να παίζει!!!»
Τζοναθαν Σουίφτ 1667-1745 Ιρλανδός συγγραφέας.
Είναι ο πόλεμος παιχνίδι ;
Και αν είναι θα είναι πολύ ακριβό…
Παίκτες;
Μήπως μόνο εκλεκτοί, μόνο ολιγάρχες, άτομα με κόμπλεξ ανωτερότητας ή κατωτερότητας; Θάλασσα, γη και αέρας τα πιο ακριβά έπαθλα στον κόσμο. Όποιος έχει αυτά, τα έχει όλα μόνο για αλαζονεία χωρίς να σκέφτεται τα ανθρώπινα θύματα και τη κατακρεούργηση της φύσης…
Κανένας άρχοντας του κόσμου δεν σκέφτεται τον άνθρωπο, που δημιουργεί, που εξελίσσεται, που κοιτάζει τα άστρα και αναρωτιέται για την «Ύπαρξή» του με την παρέα πολλών συναισθημάτων να τον κυριεύουν.
Όμως από την φύση μας είμαστε πλάσματα που ζούμε σε βάρος της φύσης και πόσο μάλλον σε βάρος του συνανθρώπους μας. Αξιοσημείωτο το πώς φερόμαστε για να αναδειχτούμε κυρίαρχοι του παιχνιδιού της επιβίωσης και όχι της αναπαραγωγής. Απλά αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν να έχουμε εξελιχθεί σε σχέση με όλα τα άλλα θηλαστικά και να έχουμε νοοτροπίες προϊστορικές: «να σκοτώσω για να κυριαρχήσω».
Παρόλα αυτά έχουμε βγει από τα σύνορα του πλανήτη μας, ξέρουμε πιο πολλά από ό,τι ξέρουμε για τα βάθη των ωκεανών μας, έχουμε «διασπάσει το άτομο», έχουμε κάνει θαύματα σε πολλούς τομείς. Όμως η εξέλιξη του ανθρώπου και η μετάβαση του στην εποχή αυτή, μας προκαλεί φόβο. Φόβο στο να είμαστε σε έναν κόσμο χωρίς όπλα, χωρίς μίσος, χωρίς έχθρα για το διαφορετικό χρώμα δέρματος ή γενικότερα της φυλής, χωρίς έχθρα για τα διαφορετικά πιστεύω των άλλων.
Είμαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε το σύμπαν και σκοτωνόμαστε με μπαρούτι αντί να αφήσουμε την μάθηση και τη γνώση ελεύθερη για όλους. Κι όμως όλα έχουν το τίμημα τους, το τίμημα της ματαιοδοξίας που απλά το πληρώνει…ο Άνθρωπος.
