Γράφει ο Στέλιος Κυπριωτάκης
Ταξιδεύοντας νοερά πίσω στο χρόνο, μια μικρή ανάμνηση ξύπνησε από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Έτσι ξαφνικά τα μάτια μου πλημμύρισαν από συγκίνηση, έντονες και ζωηρές εικόνες ζωντάνεψαν και ξεπηδούσαν η μια μετά την άλλη σαν να ζούσα στο τότε… τόσο αληθινό! Όμως, ας πάρω την ιστορία μου από την αρχή.
Πριν περίπου 50 χρόνια γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πανέμορφη και γεμάτη ζωή περιοχή στο Ηράκλειο, το Πανάνειο, όπως ονομαζόταν. Ήταν μια γειτονιά με πλούσια πράσινο, δέντρα, λουλούδια. Τα σπίτια ήταν ολόγυρα και στην μέση δέσποζε ένα πανέμορφο πάρκο, όπου όλα τα παιδιά της γειτονιάς μαζευόμασταν και παίζαμε ξέγνοιαστα. Μύριζες τον καθαρό αέρα κάθε πρωί και ήταν σαν να σου χάριζε μια δόση χαράς και ανακούφισης. Τόσο όμορφα και ανέμελα χρόνια δίχως φόβους και έγνοιες! Σε όλη την περιοχή ακούγονταν οι παιδικές φωνούλες μας, άλλοτε τα γέλια μας και άλλοτε τα κλάματα, παίζαμε όλη μέρα μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό χάναμε την αίσθηση του χρόνου. Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες η ζωή εκεί ήταν σαν ένα όνειρο. Μάλιστα, μετά από κάθε παιχνίδι ο μπακάλης της γειτονιάς μας κέρναγε παγωτό σαν ανταμοιβή.
Τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα και όσο μεγάλωνα τόσο η παλιά μου γειτονιά άρχιζε να αλλάζει όψη, να «μαραίνεται». Σταδιακά, οι όμορφες εικόνες αρχίζουν να ξεθωριάζουν, η περιοχή σιγά – σιγά ερημώνεται και είναι πλέον ξένη στα μάτια μου. Αυτό που με λυπεί πιο πολύ είναι ότι δεν υπάρχει πια το πάρκο, όπου είχα δημιουργήσει τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου. Νιώθω πως πολύ γρήγορα άλλαξαν όλα! Άλλαξα κι εγώ! Πότε ήμουν παιδί και πότε έγινα ενήλικας άντρας!
Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγώ το παρελθόν, τότε που δεν είχα άγχος και υποχρεώσεις και συνειδητοποιώ τελικά ότι ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο «εργαλείο» που περνάει πολύ γρήγορα. Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε την ζωή, να δημιουργούμε στιγμές, να απολαμβάνουμε μικρά πράγματα κι ό,τι μας πληγώνει να το αφήνουμε στην άκρη. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η πορεία της ζωής κι εμείς πρέπει να μάθουμε να ζούμε το τώρα.
