Στο διάλειμμα

Απ” όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο
ο λαβύρινθος εγκαταλείφθηκε, απολύθηκαν οι φύλακες
με τον καιρό γκρεμίστηκε η οροφή του
βγήκαν στο φως οι τρομεροί διάδρομοι
οι αίθουσες για τα βασανιστήρια, την ανθρωποφαγία
οι στοές με τις κρυμμένες εφευρέσεις
τους καταχωνιασμένους θησαυρούς
πέσανε οι τοίχοι, μείναν μόνο τα χνάρια
από περίπλοκα χαράγματα πάνω στη γη.
Όμως προσομοιώσεις λαβυρίνθων, σκοτεινές κατασκευές
δεν έπαψαν να χτίζονται με νέα υλικά
με καινούρια τέρατα, θύματα, ήρωες, ηγεμόνες,
φτιάχνονται προπαντός λαβύρινθοι με λέξεις
κάθε χρονιά μπαίνουν μέσα τους νέες φουρνιές
αγόρια και κορίτσια, με φόβο μαζί και αψηφισιά
για τις παγίδες, τις καταπακτές, τ” αδιέξοδα
φιλοδοξώντας να ξαναπλάσουν και να παίξουν
το παλιό δράμα προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα
δίνοντας στους κύριους ρόλους τα ίδια ονόματα
Μίνωας, Πασιφάη, Μινώταυρος, Αριάδνη
Δαίδαλος,  Ίκαρος, Θησέας.

Ο Τίτος Πατρίκιος είναι από τους μεγαλύτερους εν ζωή Έλληνες ποιητές, με πλούσιο μεταφραστικό έργο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Το 1994 τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.  Το 2016 βραβεύτηκε με το Γαλλικό βραβείο ποίησης, για τη δίγλωσση ανθολογία ποιημάτων του «Στο οδόφραγμα του χρόνου».

Στο ποίημα αυτό ο ποιητής πραγματεύεται το ζήτημα της ανθρώπινης βαρβαρότητας, η οποία συνυπάρχει και εξελίσσεται παράλληλα με τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Μινώταυρος, σύμβολο της άλογης δύναμης, της θηριωδίας,  συνεχίζει να κρύβεται σε σύγχρονους και ίσως πιο εκλεπτυσμένους λαβύρινθους, όπου οδηγούνται τα σημερινά θύματα, θυσία σε νέες φρικαλεότητες. Ο ποιητής εφιστά την προσοχή ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους που ευκολότερα και ασυλόγιστα παρασύρονται από τα κελεύσματα του κάθε «τέρατος», καλυμμένα με περίτεχνες ή και φαινομενικά αθώες λέξεις που όμως κρύβουν άλλα, πολύ πιο άγρια νοήματα και προθέσεις, χωρίς να προβάλλουν αντιστάσεις, συμβάλλοντας έτσι στην εξάπλωση της βαρβαρότητας και την αμαύρωση της όποιας πνευματικής και ηθικής προόδου του ανθρώπου.