Τα Γιαννιτσά_Τοπική Πολιτιστική Κληρονομιά – Γεσθημανή Αποστολίδου

Μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων το 1913, η κατάσταση στα Βαλκάνια εξακολουθούσε να είναι τεταμένη. Η Θράκη βρέθηκε εξ ημισείας στη Βουλγαρία και στην Τουρκία. Στα εδάφη της Ανατολικής Θράκης, τα οποία αποτελούσαν κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατοικούσαν περίπου 300.000 Έλληνες. Το γεγονός αυτό ενοχλούσε τους Τούρκους που επιθυμούσαν τον πλήρη εκτουρκισμό των περιοχών και την ομογενοποίηση του πληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο θα εξασφάλιζαν τον πλήρη έλεγχοτης επικράτειας, εξαλείφοντας τον κίνδυνο μελλοντικών αναταραχών και εξεγέρσεων.

Την Κυριακή του Πάσχα 6 Απριλίου του 1914 ξεκίνησε στη Θράκη ένας από τουςμαζικότερους διωγμούς Ελλήνων του 20 ου αιώνα. Αποτέλεσε τον πρώτο κύκλο αίματος και διωγμών. Μετά ακολούθησαν οι γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων. Συγκεκριμένα από την περιοχή της Στράντζας ή Στρέντζιο, μια μικρή κωμόπολη 20χλμ. Βόρεια της Κωνσταντινούπολης, η οποία ήταν και έδρα Επισκόπου, με πληθυσμό 7.000 κατοίκους, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατροπαράδοτες εστίες τους και να οδηγηθούν στην προσφυγιά. Αφού ξυλοκοπήθηκαν και τους αφαιρέθηκαν τα είδη αξίας καθώς και τεράστια χρηματικά ποσά, Τούρκοι στρατιωτικοί και χωροφύλακες, τους εξανάγκασαν να φύγουν. Οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τις τακτικές για να εκδιώξουν τους Ελληνορθόδοξους κατοίκους. Οι συνθήκες εγκατάστασης και διαβίωσης στους τόπους που κατέφυγαν, ήταν πρωτόγονες. Η κρατική βοήθεια ελάχιστη, έως ανύπαρκτη. Αφού περιπλανήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε διάφορες περιοχές, οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Καβάλα, Δράμα Χαλκίδα και στα Γιαννιτσά.