Σκέψεις τριών μαθητριών της τρίτης τάξης του γυμνασίου μας, για τις τρέις τάξεις που πέρασαν:
Φωτεινή Μαραζιώτη μαθήτρια Γ’ τάξης
Σε λίγες μέρες το ταξίδι του γυμνασίου φτάνει στο τέλος του. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία χαίρομαι που θα ξεκινήσει κάτι καινούργιο στη ζωή μου το οποίο θα με οδηγήσει σε διαφορετικό τρόπος σκέψης και σε διαφορετικούς στόχους για την ζωή μου. Από την άλλη, όλο αυτό με αγχώνει διότι όλα θα είναι πιο αυστηρά και θα πρέπει να πάρω καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον μου.
Το γυμνάσιο δεν θα το ξεχάσω νομίζω ποτέ. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα. Κοιτώντας πίσω βλέπω την εξέλιξη μου όχι όμως μόνο στο μαθησιακό κομμάτι. Έμαθα πολλά πράγματα, πήρα πολλές καλές αλλά και κακές εμπειρίες, οι οποίες με άλλαξαν σαν άνθρωπο και με ωρίμασαν. Μέσω του γυμνασίου ταξίδεψα σε άλλες χώρες ανοίγοντας τους ορίζοντές μου. Τα άτομα που γνώρισα μου χάρισαν όμορφες στιγμές γεμάτες γέλιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς το γυμνάσιο έφτασε στο τέλος του.
Ευελίνα Καψομέρα μαθήτρια Γ’ τάξης
Η εμπειρία μου στο γυμνάσιο τελείωσε μετά από 3 χρόνια γεμάτα γνώση χαρές και αξέχαστες αναμνήσεις. Η πορεία μας πιστεύω είχε πολλά ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς υπήρξαν καλές και κακές στιγμές, είτε μαθησιακές, μεταξύ μας ή με καθηγητές. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε να φτάσουμε εδώ που είμαστε, να αναπτυχθούμε και να ωριμάσουμε σαν άνθρωποι.
Συγκρίνοντας τα συναισθήματα μου από όταν ξεκίνησε το ταξίδι του γυμνασίου με όταν έφτασε στο τέλος του, μπορώ να πω πως από κει που φοβόμουν για το πόσο δύσκολο θα είναι αυτά τα τρία χρόνια, πλέον στεναχωριέμαι που θα φύγω. Μετά από τόσο καιρό έχουμε δεθεί με τους καθηγητές αλλά και με το σχολείο, καθώς ήταν ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου και τη ζωής μας για ένα χρονικό διάστημα. Διδάχτηκα πάρα πολλά πράγματα, όπως, λάθη, φιλίες, καθηγητές και μαθήματα, αλλάζοντας σαν άνθρωπος.
Συνοψίζοντας μπορεί να στεναχωριέμαι που θα φύγω από το γυμνάσιο ή που θα αποχωριστώ κάποιους φίλους μου, αλλά είμαι ενθουσιασμένη γιατί ξεκινάει ένα καινούριο ταξίδι στο λύκειο που πιστεύω θα με αλλάξει ακόμα παραπάνω.
Ύρια Τσιρογίαννη μαθήτρια Γ’ τάξης
Αυτές οι μέρες είναι οι τελευταίες μας ως μαθητές γυμνασίου. Αβίαστα λοιπόν καταλαβαίνουμε πως ήρθε η στιγμή να πούμε αντίο σε αυτά τα τρία χρόνια που περάσαμε σε αυτό το σχολείο. Προσωπικά το αντίο αυτό κρύβει ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά νιώσω ενθουσιασμένη που κλείνει αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου και ανοίγει ένα καινούργιο. Το λύκειο. Είμαστε όλοι μας παιδιά που σιγά σιγά παίρνουμε όλο και περισσότερες αποφάσεις για το μέλλον και τη ζωή μας και αυτό με κάνει να νιώθω πιο ώριμη και έτοιμοι για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσω αργότερα. Το γυμνάσιο ήταν μια μικρή κοινωνία, μια προετοιμασία για τον έξω κόσμο. Ήταν για όλους μας, αναμφίβολα, ένα δεύτερο σπίτι.
Παράλληλα το αντίο μου στο 3ο γυμνάσιο Κηφισιάς κρύβει πολύ λύπη, ανασφάλεια και ίσως φόβο για το μέλλον. Είναι κοινά αποδεκτό ότι τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε δημιουργήσει αξέχαστες αναμνήσεις. Φεύγοντας θα θυμάμαι κάθε μας συζήτηση, κάθε εκδρομή, κάθε διάλειμμα, κάθε καθηγητή που με έκανε να αγαπήσω τα μαθήματα. Όλα τα προαναφερόμενα μου προκαλούν μεγάλη συγκίνηση με αρκετή νοσταλγία.
Κλείνοντας, συνοψίζω πως παρά το άγχος μου, τις άσχημες στιγμές, τους τσακωμούς μας, αυτά τα χρόνια ήτανε μια ξεχωριστή εμπειρία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου, κάνοντας με να νιώθω νοσταλγία. Την ίδια νοσταλγία που νιώθουμε όλοι τώρα, που από το κάθε ΄΄πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα΄΄ να μετράμε αντίστροφα για την τελευταία φορά που θα το ακούσουμε να χτυπάει.
Αντίο λοιπόν γυμνάσιο!
