Την αγαπώ την πέτρα, μην σας φαίνεται περίεργο. Είναι σκληρό και δύσχρηστο υλικό αλλά ταυτόχρονα ανθεκτικό και μεγάλης διάρκειας. Με μαγεύουν τα λιθόκτιστα σπίτια και τα πέτρινα γεφύρια. Άσε πια εκείνες οι πέτρινες μάντρες, οι αναβαθμίδες στα νησιά των Κυκλάδων, εκείνες με ταξιδεύουν καθώς μου θυμίζουν « διαζώματα». Το επικλινές χωράφι γίνεται το κοίλον ενός θεάτρου που ψάχνει να βρει τη ορχήστρα του!
Είναι η πέτρα πολυτραγουδισμένη από στιχουργούς και μεγάλους ποιητές. Ο τόπος μας είναι φτωχός και άγονος και η σκληρή πέτρα στάθηκε η αιτία για το μεγάλο μόχθο του αγρότη. Συνάμα έγινε το στοιχείο για τη δημιουργία του αφού με αυτά τα υλικά έπρεπε να πορευτεί. Μέσα στην πέτρα έζησε, πάνω της περπάτησε, την σήκωσε στα χέρια και έφτασε να την κάνει τέχνη.
Έχουμε την τύχη να μας χαρακτηρίζει αφού ζούμε στη πόλη της Πέτρας. Τα καλοκαίρια ανεβαίνουμε στο Θέατρο Πέτρας, να δούμε την Αθήνα από ψηλά, να χαρούμε τις εκδηλώσεις του δήμου και αισθανόμαστε το δέος του φυσικού πέτρινου τείχους. Μπροστά μας ορθώνεται μια δύναμη γήινη που βάλθηκαν οι άνθρωποι να δαμάσουν. Εκεί, μπορούμε να επιστρέφουμε στις φυσικές μας καταβολές, εμείς που φθειρόμαστε σωματικά και ψυχικά καθημερινά μέσα στα <<Τεχνητά κλουβιά>>.
Μου μοιάζουν οι πέτρες με τις λέξεις. Έτσι ριγμένες στη γη όπως τις σώριασε αιώνες το λάξευμα των ανθρώπων μας προκαλούν να βάλουμε και μεις ένα χεράκι και να στήσουμε το ταπεινό μας έργο.
Υποβολή απάντησης
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
