Ταξιδεύουμε σε κοινές ατραπούς,
συνταξιδιώτες και ξένοι.
Όσο περνά ο καιρός
και ο δρόμος μακραίνει,
κατεβάζουμε τους σκούφους πιο χαμηλά,
ανεβάζουμε τους γιακάδες.
Δεν ακούμε! Πηγαίνουμε μόνοι.
Κάποτε μπαίνουμε σε στοές,
σκοτεινές και άχαρες.
Στρέφουμε το κεφάλι
μήπως και μοιράσουμε
το φόβο μας με τους άλλους.
Μάταια .Δεν είναι κανείς.
Δε βλέπουμε! Είμαστε μόνοι;
Το φως στη έξοδο
του τούνελ
απαστράπτει, τυφλώνει τα μάτια.
Όσο κρατούσε αυτό το ταξίδι
παρηγοριόσουν με τους συνταξιδιώτες΄
έλεγες πως θα είναι πολλοί
κρυμμένοι στο έρεβος.
Τώρα κοιτάς το φως ΄
που χρόνος για άλλους;
Θ.Γ.
