Στο βάθος των αιώνων οι άνθρωποι έχουν φάει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε από ξηρά ,θάλασσα και αέρα. Με αφορμή το θέμα αυτό έχουμε συγκεντρώσει τις 10  πιο παράξενες τροφές στην ιστορία του ανθρώπου.

1. Ζελέ από την ουροδόχο κύστη ψαριών

Η έμπνευση ανήκει στους κατοίκους της Βικτοριανής Αγγλίας, που ανακάλυψαν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ουροδόχο κύστη του ψαριού οξύρρυγχος για να παρασκευάσουν ένα γλυκό γελώδες επιδόρπιο.

Οι Βικτοριανοί έβραζαν την ουροδόχο κύστη και στην συνέχεια πρόσθεταν στο φιλτραρισμένο ζωμό νερό , ζάχαρη , χυμό λεμονιού και φρούτα.H ψαρόκολλα λειτουργεί ως ζελατίνη ή πηκτίνη για να πήξει το μείγμα. Η όλη διαδικασία ήταν χρονοβόρα, αλλά μάλλον ότι άξιζε τον κόπο…..

1. Μουκτούκ

Για τους ανθρώπους που ζουν στην Αρκτική, ο ωκεανός είναι η βασική πηγή της τροφής τους. Το Μουκτούκ είναι ένα πιάτο, που αποτελείται από δέρμα φάλαινας, μαζί με το λίπος που το συνοδεύει. Το δέρμα της φάλαινας της Γροιλανδίας θεωρείται το πιο νόστιμο και μπορεί να καταναλωθεί με διάφορους τρόπους: τηγανητό, φρέσκο ή παστό .Η γεύση του λίπους λέγεται ότι θυμίζει καρύδι, ενώ το λίπος είναι λίγο ελαστικό. Το φαγητό αυτό είναι πλούσιο σε  βιταμίνη C.Όμως, τα τελευταία χρόνια τείνει να εγκαταλειφθεί, λόγω των αλλαγών στις διατροφικές συνήθειές των νέων.

1. Ξυδόπιττα

Τη λεμονόπιττα την γνωρίζετε την ξυδόπιττα όμως; Κανείς δεν ξέρει ποιος την παρασκεύασε πρώτος.

Πιστεύεται ότι ο εμπνευστής της κατέφυγε στον μηλίτη ,επειδή ήταν πολύ πιο φθηνός από τον χυμό του λεμονιού ή των φρούτων γι’ αυτό και αποκαλείται  << Η λεμονόπιττα του φτωχού>>.

Η συνταγή έχει διάφορες παραλλαγές αλμυρές και γλυκές . Τα τελευταία χρόνια η ξυδόπιττα έχει αρχίσει να επιστρέφει στην μόδα. Ορισμένα εστιατόρια προσφέρουν μια << αναβαθμισμένη>> εκδοχή της, με αρωματικό μπαλσάμικο.

1. Ζελέ Σαλάτα

Η τρέλα της δεκαετίας του ’50 με τα συσκευασμένα τρόφιμα οδήγησε στην δημοφιλή σαλάτα-ζελέ, η οποία συχνά σερβιρόταν σε μια ελκυστική φόρμα. Αν και οι άνθρωποι είχαν υιοθετήσει ζελατινοειδείς τροφές από το 1600. Τα περιοδικά δημοσίευαν συνταγές και ιδέες για << πηκτές σαλάτες>>, με την προσθήκη γαρίδων, κρεατικών και λαχανικών. Οι σαλάτες σε μορφή ζελέ ήταν ένας νέος και διασκεδαστικός τρόπος για να απολαύσουν οι οικογένειες τα λαχανικά τους.

1. Γεμιστός Τυφλοπόντικας.

Μπορεί να έχετε στο μυαλό σας τον τυφλοπόντικα ως ένα νυσταλέο μικρό χάμστερ, όμως για κάποιους ανθρώπους ήταν πραγματική τροφή. Στην αρχαία Ρώμη, ο ψητός τυφλοπόντικας αποτελούσε εξαιρετικό έδεσμα! Στην άγρια φύση οι τυφλοπόντικες αδρανοποιούνται  όλο τον χειμώνα .Οι Ρωμαίοι τους εξέθρεφαν μέσα σε ειδικά πήλινα δοχεία, τα οποία τα κρατούσαν σκοτεινά και έτσι τα τρωκτικά παρέμεναν αδρανή όλο τον χρόνο, για να παχύνουν. Όταν  οι τυφλοπόντικες έπαιρναν αρκετό βάρος , έμπαιναν στον φούρνο, γεμισμένοι με καρύδια, μέλι και μπαχαρικά. Συνήθως σερβίρονταν ως ορεκτικό, αλλά η εκτροφή τους τελικά απαγορεύτηκε. Ακόμα και σήμερα, όμως, σε ορισμένες περιοχές της Σλοβενίας και της Κροατίας θεωρούνται φοβερή λιχουδιά …

6.Ψητός Ερωδιός

Ένα από τα πρώτα βιβλία μαγειρικής που δημοσιεύτηκαν στην Αμερική γράφτηκε γύρω στο 1390 με τίτλο << The Former of Cury >>. Οι 196 συνταγές της περιλαμβάνουν ορισμένες συνηθισμένες γεύσεις, όπως κέικ και γαλοπούλα, ενώ κάποιες άλλες ήταν πιο εξεζητημένες, με οδηγίες για την παρασκευή γευμάτων από φώκιες, φάλαινες, γερανούς και ερωδιούς.

Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα ποιος έγραψε το βιβλίο. Ωστόσο, σπάνιες και ακριβές πρώτες ύλες παραπέμπουν στην βασιλική συνοδεία μαγείρων. Σαν διαγωνιζόμενοι σε κάποιο σύγχρονο τηλεπαιχνίδι, δούλευαν με ότι  ψάρι ή πουλερικό τους έφερναν, προσπαθώντας να το κάνουν όσο πιο νόστιμο για το βασιλικό τραπέζι.

1. Αυγά Μαύρου Ιγκουάνα

Εκ πρώτης όψεως, τα αυγά του μαύρου ιγκουάνα δείχνουν να μην είναι βρώσιμα. Αυτή την αίσθηση δίνει το τραχύ δερματώδες περίβλημα τους. Όμως, η Μάγια γνώριζαν ότι στο εσωτερικό κρύβεται ένας τεράστιος κρόκος, γι’ αυτό και είχαν αναπτύξει την εκτροφή αυτών των ερπετών. Είχαν ανάγκη την πρωτεϊνη τους, καθώς καλλιεργούσαν πολλά φυτά, είχαν εξημερώσει μέλισσες και άλλα έντομα, αλλά όχι μεγάλα θηλαστικά. Σήμερα, το κυνήγι και η εκτροφή ιγκουάνα απαγορεύονται σε πολλές περιοχές της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, συνεπώς η  γεύση των αυγών του θα μείνει στο παρελθόν.

1. Το Τοστ- Σάντουιτσς

Αν και δεν είναι μία από τις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις αυτής της λίστας, το τοστ- σάντουιτσς αξίζει μία αναφορά λόγω της παραξενιάς του. Το 1961 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο της Μις Μπιτον με τίτλο << Book of Household  Management >>, το οποίο περιέχει μια συνταγή για τοστ-σάντουιτσς. Όπως υποδηλώνει το όνομα του ,αποτελείται από μία βουτυρωμένη φέτα του τοστ, με αλάτι και πιπέρι, τοποθετημένη ανάμεσα σε δυο φέτες φρέσκου ψωμιού. Σε διάφορες παραλλαγές προστίθενται αυγά , φασόλια , σαρδέλες ή καρότα.

1. Άμβρα

Στην αρχαία Κίνα, όταν η θάλασσα ξέβραζε κομμάτια άμβρας στις ακτές πίστευαν ότι ήταν σάλιο δράκων. Στην πραγματικότητα προέρχεται από τις φάλαινες. Είναι ένα μείγμα λίπους και χολής και εκκρίνεται όταν τα κήτη προσπαθούν να χωνέψουν κάτι σκληρό και δύσπεπτο. Όταν αποβάλλεται και καθώς επιπλέει στον Ωκεανό γίνεται σκληρό και κηρώδες. Είναι εξαιρετικά αρωματικό , γι’ αυτό και χρησιμοποιείται ως βασικό συστατικό σε πολλά αρωματικά, όπως το περίφημο Channel No5. Κατά το παρελθόν, πολλοί πολιτισμοί απολάμβαναν την άμβρα ως τρόφιμο. Στην αρχαία Περσία σερβιριζόταν με σομπρέ λεμονιού. Οι Γάλλοι την προτιμούσαν με ζεστή σοκολάτα και πολλοί πίστευαν ότι ο Καζανόβα την χρησιμοποιούσε ως αφροδισιακό. Καθώς μειώνεται ο πληθυσμός των φαλαινών , η άμβρα γίνεται όλο και πιο δυσεύρετη, ενώ η κατανάλωση της στην Αμερική είναι παράνομη.

Πάντως , αν πέσει στα χέρια σας λίγη, μην χάσετε την  ευκαιρία να την δοκιμάσετε , καθώς οι θιασώτες λένε ότι η γεύση της είναι αξέχαστη.

10.Σο

Πρόκειται για ένα σπάνιο πιάτο από την Ιαπωνική κουζίνα. Μια γαλακτοκομική σπεσιαλιτέ. Για την ακρίβεια, είναι το μοναδικό γαλακτοκομικό προιόν στην ιαπωνική ιστορία. Παρασκευαζόταν μεταξύ 8^ου και 14^ου αιώνα , κυρίως για τις τάξεις των ευγενών. Το γάλα βραζόταν μέχρι να γίνει μια σχεδόν στερεή ουσία σαν πάστα. Δεν ήταν κάποια γαστρονομική απόλαυση. Για τους ευγενείς αποτελούσε ένα σύμβολο κύρους. Οι καταγραφές μας λένε πώς παρασκευαζόταν, αλλά όχι τι γεύση είχε. Ίσως να θύμιζε λίγο το γιαούρτι , αλλά σίγουρα ήταν πολύ πιο πηχτό και ξινό. Ιστορικά , στην Ιαπωνία τα βοοειδή εκτρέφονταν για να οργώνουν χωράφια και να έλκουν κάρα, ποτέ όμως για το κρέας του ή το γάλα τους. Με το που χάθηκε η αριστοκρατία στην χώρα εξαφανίστηκε και το Σο

ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΤΡΙΤΑΡΗ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΑΡΝΑΡΗ

ΑΛΙΚΗ ΣΑΚΑΛΗ

ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΣΤΡΙΝΙΑ ΨΥΧΟΓΥΙΟΥ