Σίγουρα το τέλος μιας σχολικής χρονιάς, ακόμα και για εκπαιδευτικούς με πολλά χρόνια υπηρεσίας, δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα, ειδικά όταν η χρονιά είχε τέτοιες ιδιαιτερότητες, όπως η φετινή. Ακόμα και όταν έρχεσαι σε ένα καινούργιο για σένα σχολείο, με «βαρύ» όνομα, με νέους συναδέλφους και «απαιτητικούς» μαθητές, αισθάνεσαι χαρά που ένας ετήσιος κύκλος ολοκληρώθηκε, αλλά και μια πικρία, όταν δημιουργικές ενασχολήσεις φτάνουν στο τέλος τους, όπως αυτή η μικρή σχολική μας εφημερίδα.
Έχεις βέβαια να θυμάσαι ήδη με νοσταλγία, μια δημιουργική ομάδα παιδιών, τα οποία κάθε Πέμπτη μεσημέρι είχαν επιλέξει να μην ξεκουράζονται στο σπίτι τους, αλλά να συναντιούνται και να μοιράζονται ιδέες, ανησυχίες, προσδοκίες, αλλά πάνω από όλα την αγάπη τους για τη γλώσσα και τη γραπτή έκφραση. Έξω από τα «κλασικά» μαθήματα, βρήκαμε έναν χώρο και λίγο χρόνο, να γράφουμε για θέματα που μας απασχολούσαν και μας άρεσαν, να χαλαρώνουμε και να γελάμε με διάφορα ζητήματα που προέκυπταν και ταυτόχρονα να μαθαίνουμε, με ευχάριστο ελπίζω τρόπο, τεχνικές της γλώσσας μας, ώστε να αποτυπώνουμε εύστοχα τις απόψεις μας, αλλά και να κατανοούμε αποτελεσματικά δημοσιογραφικά κειμενικά είδη.
Αναμφίβολα, κι αν ακόμα συνεχισθεί η προσπάθεια τις επόμενες χρονιές, αυτή η πρώτη ομάδα θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη. Η συνεργασία, η ανταλλαγή απόψεων, το παραγόμενο αποτέλεσμα, η χαρά της δημιουργίας μιας εφημερίδας θα επανέρχονται συνεχώς στο νου. Τέλος, είναι βέβαιο ότι αυτή η ερασιτεχνική ενασχόληση αποτελεί μόνο την αρχή για πολλούς από τους μαθητές που συμμετείχαν…
Β. Σταυρόπουλος