Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!», «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!», «Κάτω η χούντα!». Συνθήματα γνωστά σε όλους μας. Σημαίνουν, όμως, κάτι για την τωρινή γενιά; Η φετινή γιορτή του λυκείου μας είναι μια καλή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αν κρίνουμε από την ανταπόκριση όσων την παρακολούθησαν.
Η γιορτή μας ξεκίνησε με μια ερώτηση που συχνά ανεβαίνει στα χείλη πολλών: Είναι τα σημερινά παιδιά ανιστόρητα; Ξέρουν άραγε τι σημαίνει 17 Νοέμβρη; Η συνέχεια ήταν διαφωτιστική και απέδειξε ότι τα σημερινά παιδιά στην πλειονότητά τους όχι μόνο γνωρίζουν αλλά και αισθάνονται υπερήφανα για την εξέγερση εκείνη που έγραψε ιστορία.
Το κύριο σώμα της γιορτής ήταν η δραματοποιημένη συνέντευξη ενός έφεδρου στρατιώτη, ενός από αυτούς που εισέβαλαν με τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Συνειδητοποιήσαμε μέσα από αυτήν πόσο δύσκολο ήταν για τον ίδιο να διαχειριστεί στη μετέπειτα ζωή του την εμπλοκή του σε αυτό το γεγονός, που αποτέλεσε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της επτάχρονης δικτατορίας και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. Παράλληλα, είχαμε όλοι, μαθητές και εκπαιδευτικοί, την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και την άλλη πλευρά των γεγονότων και να σχηματίσουμε μια πιο σφαιρική άποψη. Μαθητές και μαθήτριες ξεχώρισαν για τον παραστατικό τρόπο και το συναίσθημα με το οποίο απέδωσαν επί σκηνής αποσπάσματα αυτής της συνέντευξης.
Το θεατρικό δρώμενο διέκοπταν κείμενα πεζά και ποιητικά, καθώς και τραγούδια που έδωσαν το δικό τους χρώμα σε αυτή την επετειακή εκδήλωση. Μια αυτοσχέδια αλλά ενθουσιώδης χορωδία μαθητών και μαθητριών, πλαισιωμένη από συμμαθητές μας που έπαιζαν μουσική, με την καθοδήγηση αλλά και τη συμμετοχή εκπαιδευτικών του σχολείου μας, ερμήνευσαν υπέροχα το «Λεβέντης εροβόλαγε» αλλά και το «Imagine» των Beatles, κράτησαν σε εγρήγορση το απαιτητικό μαθητικό κοινό και συγκίνησαν.
Δεν έλειψε και η εικαστική παρέμβαση κατά τη διάρκεια της παράστασης, καθώς συμμαθητές μας με ταλέντο στο σχέδιο έγραφαν και ζωγράφιζαν στον τοίχο σκηνές του Πολυτεχνείου και συνθήματα, πράγμα που προσέδωσε μια νότα πρωτοτυπίας και ζωντάνιας στην εκδήλωσή μας.
Στο δεύτερο μέρος, το μικρόφωνο πέρασε στο κοινό. Οι ερωτήσεις που τέθηκαν είχαν να κάνουν κυρίως με τον αντίκτυπο και τη σημασία που σήμερα το Πολυτεχνείο για εμάς, τη νέα γενιά. Οι απαντήσεις που δόθηκαν κατέδειξαν τη μεγάλη βαρύτητα αυτής της επετείου για τους αυριανούς Έλληνες πολίτες.
Στο κλείσιμο της γιορτής, ενώσαμε όλοι τις φωνές μας, διοργανωτές, συμμετέχοντες αλλά και κοινό, εκπαιδευτικοί και μαθητές, τραγουδώντας το πασίγνωστο τραγούδι των Pink Floyd, «Another brick on the wall» – γιατί το αίτημα εκείνης της χρονικής στιγμής για την ΠΑΙΔΕΙΑ παραμένει επίκαιρο.
Μπράβο σε όλους! Είμαστε πολύ περήφανοι για το σχολείο μας!
