Με λένε Στράτο Ταχμετζίδη και πηγαίνω στην  Ε’2.

Από 4 ετών το ποδόσφαιρο μπήκε στη ζωή μου για τα καλά.

Προπόνηση το απόγευμα σχεδόν κάθε μέρα, μετά από το σχολείο και το φροντιστήριο και μετά  αγώνες το Σάββατο ή την Κυριακή.

Ξεκίνησα από την γειτονιά μου εδώ στις Συκιές. Ελπίδες Συκεών η πρώτη μου ομάδα.

Μετά λίγο παραδίπλα στην Πολίχνη, στους Λύκους.

Και τελικά στην ομάδα που υποστηρίζω στον Πανελλήνιο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινοπολιτών.

ΠΑΟΚ μέχρι και σήμερα λοιπόν.

Κ11 λένε την κατηγορία που παίζω φέτος και είμαστε όλοι μαθητές της Ε’ Δημοτικού στην ομάδα.

Ο βασιλιάς των αθλημάτων, αυτό που παίζεται με τα πόδια, για αυτό άλλωστε το ονόμασαν ποδόσφαιρο.

Είναι συνήθεια πλέον για μένα η προπόνηση, ο αγώνας. Περιμένω πως και πώς την ώρα που θα μπω στο γήπεδο με του συμπαίχτες μου. Να δείξουμε σε όλους τι σημαίνει ομάδα. Να συνεργαζόμαστε, να καλύπτουμε ο ένας τον άλλον, να πανηγυρίζουμε τα γκολ, να στεναχωριόμαστε όταν χάνουμε και αμέσως μόλις βγούμε από το γήπεδο να λέμε ο ένας τον άλλον «δεν πειράζει, την άλλη φορά θα νικήσουμε».

Να σεβόμαστε αντιπάλους και συμπαίκτες το ίδιο, να δίνουμε τα χέρια μετά το τέλος του αγώνα σαν φίλοι, να σεβόμαστε προπονητές και διαιτητές και να ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΜΕ.

Είχα την ευκαιρία με την ομάδα μου να ταξιδέψω και στο εξωτερικό, να δω όμορφα μέρη στην Γερμανία, την Ολλανδία, την Σερβία, την Βουλγαρία και την Κύπρο. Έπαιξα ποδόσφαιρο με παιδιά πιο σκούρα από μένα, πιο κίτρινα από μένα, πιο ξανθά από μένα, πιο ψηλά, πιο κοντά που όμως όλα είχαμε την ίδια αγάπη, την ίδια τρέλα για το ποδόσφαιρο. Κι αυτό μας έκανε να μιλάμε ο καθένας την γλώσσα του αλλά τελικά να συνεννοούμαστε.