Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου είχαμε την χαρά να βρεθούμε στο θέατρο “Αριστοτέλειον”, στο κέντρο της πόλης, με σκοπό την παρακολούθηση της παράστασης “Βίρα τις άγκυρες” των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα και σε σκηνοθεσία Αστέριου Πελτέκη. Ήταν μια πρώτη απόπειρα να βρεθούν όλοι μαζί, εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά, εκτός των εγκαταστάσεων του σχολείου και του καθημερινού ωραρίου. Σίγουρα η βραδιά είχε επιτυχία και ήταν πολύ διαφορετική και όμορφη συνάντηση, μέσα στον χώρο όπου πηγάζει η τέχνη.
Λίγα λόγια για το έργο:
Όλα ξεκινούν το 1894, εκεί που αρχίζει η ιστορία της επιθεώρησης. Το έργο ξεκινάει ακριβώς 130 χρόνια πριν, εκεί που αντικρίζουμε την αλήθεια πίσω από την σκηνή. Αξίζει να αναφερθεί πως η παράσταση αυτή δημιουργήθηκε για να τιμήσει την επιθεώρηση. Η τέχνη αυτή χαρακτηρίζεται από εναλλαγές πράξεων, δηλαδή αλλεπάλληλων σκηνών, που τις περισσότερες φορές βασικό τους στοιχείο είναι η μουσική, ο χορός και το τραγούδι. Όπως κάθε επιθεώρηση, έτσι και η παράσταση «Βίρα τις άγκυρες» που παρουσιάζεται από το ΚΘΒΕ, έχει έντονο κωμικό λόγο ή όπως ονομάζεται αλλιώς, σάτιρα. Παρακολουθώντας αυτήν την παράσταση βλέπουμε την επιθεώρηση να εξαπλώνεται και να «μεγαλώνει» βήμα-βήμα. Οι εναλλαγές μεταξύ των εποχών είναι βασικό μέρος της παράστασης. Πιο συγκεκριμένα, μεταδίδονται διαφορετικές ιδέες, αντιλήψεις και στερεότυπα κάθε εποχής, στο κοινό. Αναφορικά με την σκηνογραφία, ο τρόπος που προσπάθησε να αποτυπωθεί η αισθητική της κάθε εποχής κάνει το έργο αυτό ακόμα πιο ξεχωριστό. Τα σκηνικά ήταν υπέροχα και εντυπωσιακά. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι επίσης, το ότι τα κοστούμια ήταν αρκετά στον αριθμό αλλά και και με πολλές όμορφες λεπτομέρειες. Είναι φανερό πως οι σκηνογράφοι και οι ενδυματολόγοι προσπάθησαν να μιμηθούν κάθε χρονική περίοδο ξεχωριστά και είναι κάτι που είχε επιτυχία. Εν συνεχεία, η σκηνοθεσία του Αστέριου Πελτέκη ήταν αυτό που πραγματικά έδωσε μια ροή και μια λογική αλληλουχία στις μεταβάσεις των εποχών. Ωστόσο, δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την ερμηνεία των ηθοποιών. Ο κάθε ρόλος βρήκε των κατάλληλο ηθοποιό. Ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε καλλιτέχνης ερμήνευσε το ρόλο του πάνω στην σκηνή χωρίς να υπάρχει το στοιχείο της αμηχανίας, είναι αξιοθαύμαστο. Ομοίως και η διαχείριση της φωνής ήταν κάτι επίσης άξιο θαυμασμού, είτε στην ερμηνεία κάποιου τραγουδιού είτε κατά την διάρκεια των διαλόγων και των μονολόγων. Επιπλέον, η νοσταλγική μουσική και οι απαιτητικές χορογραφίες σίγουρα κέρδιζαν την προσοχή του κάθε θεατή ξεχωριστά. Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως δημιουργήθηκαν αρκετά ανάμεικτα συναισθήματα κατά την διάρκεια της παράστασης. Μας προκλήθηκε γέλιο αλλά και συγκίνηση, λύπη αλλά και ταύτιση, έκπληξη και ενθουσιασμός για την συνέχεια. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα μπορούσε να υπάρχει μόνο από την σωστή συνεργασία του θιάσου και αυτό αποτυπώθηκε και στην σκηνή. Ήταν μια παράσταση που περιείχε τα πάντα και σίγουρα άξιζε που είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε!
Επιμέλεια άρθρου:
Γκαμσίζη Ελένη
Μανιώτας Βασίλης
https://youtu.be/K6J5dYpw0WM?si=FNvHGmnUR8FO9Nba
