Σχοινί πυρωμένο η μόνη ελπίδα.
Τυλιγμένο κουβάρι στις χούφτες σου.
Κράτα γερά. Μην το αφήσεις.

Πονάς;

Από “κει θα πιαστείς.
Φλέγεσαι κι όμως κρυώνεις.
Προχώρα..
Ανεβαίνεις σε κακοτράχαλους βράχους.
Τα παγωμένα πόδια σου ματώνουν.

Πονάς;

Περνάς μέσα από στάχτες καμένων δασών.
Τα ξερά κλαδιά γδέρνουν το λιπόσαρκο κορμί σου.
Προχώρα…
Σκοτάδι τριγύρω. Ουρλιαχτά μπερδεμένα.
Λύκοι; Άνθρωποι;
Μη σταματάς. Φοβάσαι;
Κοίτα! Φως! Προχώρα…
Μυρίζει φωτιά. Θα αντέξεις. Μη διστάζεις.

Πονάς;

Να μια λίμνη να ξεπλυθείς. Μη βιαστείς.
Άσε τον πόνο, τη θλίψη, τις αμαρτίες να χαθούν στο απύθμενο βάθος.
Προχώρα…
Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Δικοί σου;
Γι” αυτό χαμογελάς;
Τα κατάφερες καλέ μου!
Νιώθεις γαλήνη. Το αισθάνομαι.
Προχώρα μόνος σου πια.
Άσε με να απολαύσω, το άπλετο φως που λούζει τα μαλλιά σου.
Τραγούδα κι όλες οι πληγές θα κλείσουν.
Νίκησες!