ΨΑΡΕΜΑ ΣΤΑ ΓΛΥΚΑ ΝΕΡΑ

Μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι το ψάρεμα. Το ψάρεμα είναι διαδεδομένη δημιουργική ενασχόληση πολλών ανθρώπων, καθώς αποτελεί ιδανικό τρόπο χαλάρωσης και επαφής με τη φύση. Σήμερα, θα μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου από το ψάρεμα στα «γλυκά» νερά των ποταμιών της περιοχής μας.

Στα «γλυκά» νερά ζουν πολλών ειδών ψάρια όπως πρικιά, γριβάδια, τούρνες, σωλομοπέστροφες, γουλιανοί και τυλιανοί. Το αγαπημένο μου θήραμα είναι οι σωλομοπέστροφες, άγριες και μη. Οι άγριες πέστροφες, όπως αλλιώς αποκαλούνται, είναι ιδιαίτερα ψάρια. Αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το μέρος που φωλιάζουν. Για παράδειγμα όταν βρίσκονται σε «σκιερά» νερά παίρνουν ένα γκρι –μαύρο χρώμα, ενώ αν βρίσκονται σε νερά που τα «χτυπάει» ο ήλιος το σώμα τους γίνεται άσπρο.

Οι άγριες πέστροφες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Για τον λόγο αυτό, αποφεύγω να ψαρεύω αγριοπέστροφες, όταν είναι η εποχή της αναπαραγωγής τους. Το επιτρεπόμενο μέγεθος αλίευσης της αγριοπέστροφας είναι 25 εκατοστά και άνω. Προκειμένου, λοιπόν, να είμαι σίγουρος ότι δε θα βλάψω τον πληθυσμό τους, από τις πέστροφες που ψαρεύω, κρατάω μόνο όσες είναι πάνω από 30 εκατοστά. Τις υπόλοιπες τις απελευθερώνω! Όπως πολύ σοφά λέει ο λαός «Προσέχουμε, για να έχουμε!».

Το μεγαλύτερο ψάρι που έχω πιάσει ήταν ένας τυλιανός βάρους 4 κιλών και μήκους 60 εκατοστών. Η αλίευσή του έγινε εντελώς τυχαία, μια ημέρα που βγήκα για ψάρεμα πέρκας του γλυκού νερού με δόλωμα σκουλίκι. Οι ώρες κυλούσαν χωρίς αποτέλεσμα και ήμουν έτοιμος να φύγω, όταν ο παππούς μου, σύντροφος και δάσκαλος στο ψάρεμα, μου φώναξε : «Ήρθαν οι Τυλιανοί»!

Οι τυλιανοί ήταν πολύ μεγάλοι και δε φοβόντουσαν τίποτα. Ακόμη και στο μισό μέτρο να τους πλησίαζες, δεν έφευγαν. Έριξα γρήγορα την πεταλούδα μου στο νερό, αλλά οι «έξυπνοι» τυλιανοί με μαεστρία απέφευγαν να πιαστούν. Ωστόσο, ένας τυλιανός που ξεχώριζε λόγω μεγέθους ακολουθούσε την πεταλούδα. Λαίμαργος και πεινασμένος αποφασίζει να πάρει το δόλωμα και την ίδια στιγμή σηκώνω το καλάμι μου. Η κλίση του καλαμιού ήταν μεγάλη και λίγο έλειψε να σπάσει. Διάφορες σκέψεις με ταχύτητα κατέκλυζαν το μυαλό μου. Φοβόμουν ότι θα κοπεί η μπετονιά ή θα σπάσει το καλάμι! Τραβώντας με δύναμη το καλάμι κατάφερα να βγάλω στην επιφάνεια του νερού το κεφάλι του και μειώνοντας έτσι τη δύναμη του ψαριού με επιδέξιες κινήσεις κατάφερα να το «βγάλω»!

Η συγκίνηση και η χαρά μου ήταν μεγάλη και σίγουρα αποτελεί μια από τις εμπειρίες που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, για να σας προτρέψω κι εσάς να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο χόμπι που εκτός της χαλάρωσης προσφέρει και έντονες συγκινήσεις!

Ι. Δ.  (Μαθητής Γ΄Γυμνασίου)