Μπορεί στην πόλη μας η άνοιξη να αργεί να κάνει την εμφάνισή της όπως λίγο-πολύ και σε όλες τις μακεδονικές πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, αλλά όταν ο χειμώνας αποφασίσει να παραχωρήσει τη θέση του στη γλυκιά και φωτεινή άνοιξη δεν μπορεί παρά να το αντιληφθείς με όλες τις αισθήσεις σου. Και πρώτα-πρώτα με την όραση μας.
Αρκεί μια βόλτα στο περιλάλητο μπαλκόνι της πιο χαρακτηριστικής πλατείας της πόλης μας, της Ελιάς, κι αμέσως έχεις μπροστά στα μάτια σου την πιο εντυπωσιακή εκδοχή της άνοιξης…Και δεν είναι άλλη από αυτό το ξακουστό και μοναδικό πανόραμα του ανθισμένου κάμπου της ημαθιώτικης γης. Απλώνεις το βλέμμα σου μέχρι εκεί που ο ορίζοντας ενώνει το πράσινο της γης με το γαλανό του ουρανού και τα μάτια γεμίζουν χρώματα. Χρώματα από την ανεξάντλητη κι εμπνευσμένη παλέτα της ανοιξιάτικης φύσης. Λευκά, ρόδινα, κίτρινα, μαβιά, πορτοκαλιά ανθάκια στολίζουν τα καρποφόρα δέντρα του κάμπου μας συνθέτοντας τον πιο συγκλονιστικό ανοιξιάτικο πίνακα ζωγραφικής. Ο ανθισμένος βεροιώτικος κάμπος προσφέρει πραγματικά ένα θεσπέσιο θέαμα!
Όσο γλυκό και συγκινητικό για τα μάτια μας θέαμα είναι ο ανοιξιάτικος κάμπος άλλο τόσο γλυκόλαλο και χαρμόσυνο καλωσόρισμα της άνοιξης για τα αυτιά μας είναι το ευχάριστο κελάηδημα των πρώτων χελιδονιών στην πόλη μας. Αν αφήσεις το πολύβουο κέντρο της πόλης και τραβήξεις για τις παραδοσιακές βεροιώτικες γειτονιές, της Κυριώτισσας, της Μπαρμπούτας, της περιοχής στα Παπάκια, του Τσερμενίου, με την κάπως πιο αραιή οικιστική δόμηση και την πυκνότερη βλάστηση, θα γεμίσουν τα αυτιά σου με το γλυκά φωνακλάδικο κελάηδημα του πιστού αυτού ντελάλη της άνοιξης. Κι αν μπεις στον κόπο να πας σε πιο μακρινές γειτονιές της πόλης όπως στο Πασακιόσκι, στην Καλλιθέα, στον Προμηθέα, στη βίλα Βικέλα, εκεί πια θα αποζημιωθείς γιατί θα ακούσεις την πιο μελωδική κι ευχάριστη συναυλία απ’ όλων των ειδών τα πουλάκια, των πετούμενων αυτών διαχρονικών τραγουδιστάδων της άνοιξης.
Όσο τώρα για το αν μπορείς να μυρίσεις τη βεροιώτικη άνοιξη αυτό πια επιτρέψτε μου να σας το περιγράψω από την προσωπική μου αντίληψη κατά τους τακτικούς απογευματινούς περιπάτους μου στην εξοχική λεωφόρο Ανοίξεως – κοιτάξτε σύμπτωση(!) – κατευθυνόμενη στο σπίτι της γιαγιάς μου. Εξοχική γιατί έτσι ονόμαζαν οι παλιοί χρονικογράφοι της Βέροιας – τους οποίους φιλοδοξώ να μιμηθώ κάπως με αυτό το άρθρο - τη λεωφόρο Ανοίξεως. Την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να βασιλεύει και ξεκινά το γλυκό νυχτερινό αεράκι, χίλια αρώματα έρχονται και χαϊδεύουν τα ρουθούνια σου. Αγριοτριανταφυλλιές, αγιοκλήματα, νυχτολούλουδα, γιασεμιά από τους δημόσιους θάμνους και τα λουλούδια των κήπων συναγωνίζονται ποιο θα σε πρωτοζαλίσει και θα σου υπενθυμίσει ότι η βεροιώτικη άνοιξη είναι πια παρούσα!
*Η κύρια φωτογραφία του άρθρου ανήκει στον Αλέξανδρο Μαλαπέτσα
Κουτσαλιάρη Ελένη, Β1
