Ο οικισμός του Πλαγιαρίου δημιουργήθηκε το 1922 από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης(136 οικογένειες). Αν καi οι πρώτοι κάτοικοι ,εγκαταστάθηκαν στην περιοχή το έτος 1914 μετά τους διωγμούς και την καταστροφή του Πλαγιαρίου της Ανατολικής Θράκης με τα γεγονότα που χαρακτηρίστηκαν ως «μαύρο Πάσχα του 1914″.
Από την ιστορία γνωρίζουμε ότι η περιοχή ελευθερώθηκε και έπειτα από μια σειρά γεγονότων, συμφωνιών και συνθηκών οι κάτοικοι της υποχρεώθηκαν να την εγκαταλείψουν «οριστικά» μέχρι τον Οκτώβριο του 1922.Έτσι ένα πλήθος οικογενειών από διάφορα χωριά της Ανατολικής Θράκης εγκαθίσταται στον εγκαταλελειμμένο οικισμό του Ουζούν-Αλή , όπου έχουν ήδη εγκατασταθεί τρεις οικογένειες ντόπιων και συντοπίτες τους από το 1914.
Ο οικισμός του Πλαγιαρίου είναι κτισμένος αμφιθεατρικά στο μεγαλύτερο μέρος του πάνω από τις ακτές του Θερμαϊκού. Στο Πλαγιάρι παρουσιάστηκε αλματώδης αύξηση του πληθυσμού η οποία άρχισε μετά το σεισμό του 1978, ενώ σήμερα η οικιστική ανάπτυξη εκτός σχεδίου και κοντά στις οδικές αρτηρίες αποτελεί παράγοντα ανάπτυξης που κυριαρχεί σε σχέση με τη γεωργία, που ήταν η κύρια απασχόληση των κατοίκων όταν εγκαταστάθηκαν.
Πολύ διαφορετική η καλλιέργεια της γης από την σημερινή. Άλογα και άροτρα ήταν αυτά που χρησιμοποιούσαν για να καλλιεργήσουν το σιτάρι, το βαμβάκι και τα κρεμμύδια , που ήταν από τα βασικά προϊόντα που παρήγαγαν. Ήταν σύνηθες οικογένεια και φίλοι να βοηθούν στη συγκομιδή των προϊόντων και στο τέλος της ημέρας να καταλήγουν σε μια μικρή γιορτή στο σπίτι του ιδιοκτήτη , με συζητήσεις , τραγούδια και φαγητό. Κάθε σπίτι είχε μια αποθήκη γεμάτη σιτάρι , για το ψωμί της χρονιάς , κριθάρι και το παστό γουρουνάκι για το γιορτινό τραπέζι των Χριστουγέννων.
Η διασκέδαση τους ήταν το σινεμά το Σάββατο στη πλατεία του χωριού, όταν το επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες και φυσικά οι γιορτές και το πανηγύρι του Ι.Ν του Αγίου Δημητρίου , που έχτισαν οι ίδιοι όταν εγκαταστάθηκαν. Δεν έλειπαν οι εκδρομές στο μεγάλο πλατάνι με χορούς και τραγούδια.
Όπως μας διηγούνταν οι παλιοί, πέρασαν πολλά μέχρι να εγκατασταθούν στη περιοχή και να δημιουργήσουν το Πλαγιάρι, αλλά βρήκαν έναν τόπο ‘ευλογημένο’ , έναν τόπο που τους θύμιζε … την ΠΑΤΡΙΔΑ.
Νικολέτα Τ.
