«Αδέσποτοι» προβληματισμοί

Πρόβλημα της γειτονιάς μας ή ζώα «πολίτες του κόσμου»;

          Ένα από τα φαινόμενα που μαρτυρούν την απουσία ευαισθητοποίησης τόσο των πολιτών, όσο και της πολιτείας, είναι αυτό των αδέσποτων ζώων. Αδέσποτα θεωρούνται κυρίως οι σκύλοι και οι γάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς τον αναγκαίο εμβολιασμό, αλλά κυρίως χωρίς την απαραίτητη για την επιβίωσή τους τροφή. Αδέσποτα ζώα εντοπίζονται παντού! Στις πόλεις, στα χωριά, στα νησιά, στα βουνά, στα χωράφια και στους σκουπιδότοπους. Τα καημένα τα ζώα μαθαίνουν να επιβιώνουν, όπως μπορούν. Εκτεθειμένα, όμως, όπως είναι σε πολλούς κινδύνους, στις βίαιες ή και φονικές διαθέσεις των ενηλίκων και των ανηλίκων, το προσδόκιμο ζωής τους δεν ξεπερνά τα δύο χρόνια, δύο χρόνια μαρτυρικά και με ένα τέλος, συνήθως επώδυνο. Πώς καταλήγουν, όμως, αδέσποτα τα ζώα αυτά, για τα οποία πολλές έρευνες έχουν αποδείξει πως συμβάλλουν θετικά στην ποιότητα της ζωής μας, καθώς απομακρύνουν το αίσθημα της μοναξιάς, που αισθάνονται κυρίως οι ενήλικες, και βοηθούν στην ανάπτυξη τρόπων επικοινωνίας στα παιδιά;

          Αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν φέρει στο φως αποδείξεις ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον σκύλο ως πιστό σύντροφο και βοηθό του πάνω από 12.000-14.000 χρόνια. Ο σκύλος χρησιμοποιείται στο κυνήγι, στη φύλαξη, αλλά και ως βοήθεια (στις μέρες μας) σε ανάπηρους ανθρώπους. Δυστυχώς, όμως, παρά την αποδεδειγμένη χρησιμότητα των σκύλων και την εξαιρετικά κοινωνική τους συμπεριφορά, ο άνθρωπος εξαντλεί τη βαναυσότητά του σ’ αυτά τα ανυπεράσπιστα ζώα, που, όταν δεν του είναι πια χρήσιμα, τα κακοποιεί και στο τέλος τα εγκαταλείπει, με αποτέλεσμα να γίνονται αδέσποτα.

          Στην Ελλάδα, τα αδέσποτα αποτελούν δυσάρεστη πραγματικότητα ακόμα και στις μέρες μας. Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, λόγω της διεθνούς κατακραυγής σε βάρος της χώρας μας για το θέμα των αδέσποτων, η Ελληνική Πολιτεία «οδηγήθηκε» στην έκδοση του νόμου 3170/2003, του πιο σημαντικού και ολοκληρωμένου μέχρι σήμερα νομοθετήματος για την προστασία των ζώων συντροφιάς, που μέσα από τις διατάξεις του παρατηρούμε μία μετατόπιση από την ατομική στη συλλογική ευθύνη απέναντι στο πρόβλημα των αδέσποτων. Ενώ, όμως, την ευθύνη για την περισυλλογή και τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων την έχουν νομικά οι Δήμοι, η ελλιπής χρηματοδότησή τους στην κατεύθυνση αυτή έχει ως αποτέλεσμα να μην κατορθώνουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις που τους αναλογούν. Κι όμως, το κράτος θα έπρεπε να φροντίσει, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υπηρεσίες, που θα αναλαμβάνουν την καταγραφή και τη σήμανση των αδέσποτων, τον εμβολιασμό, τη στείρωση και την αναζήτηση χώρων φιλοξενίας τους.

          Συνεπώς, η φροντίδα των αδέσποτων ζώων βασίζεται κατά κύριο λόγο στη δράση μεμονωμένων εθελοντών, ανθρώπων που δαπανούν δικά τους χρήματα για την αγορά τροφής και φαρμάκων, καθώς και στη δράση μη κρατικών φιλοζωικών εταιρειών, που λειτουργούν χάρη στις προσφορές και τις χορηγίες φιλόζωων πολιτών. Η κατάσταση, όμως, δε θα βελτιωθεί, αν δεν καλλιεργηθούν στους νέους συναισθήματα φιλοζωίας, δε μάθουν να σέβονται και να προστατεύουν τα ζώα συντροφιάς. Όλοι μαζί πρέπει να προασπίσουμε τα δικαιώματα των ζώων, να προωθήσουμε τη ζωοφιλία, την προστασία και την περίθαλψη άρρωστων και κακοποιημένων ζώων, τη στείρωση και την υιοθεσία τους από υπεύθυνα άτομα. Τέλος, η σωστή ενημέρωση θα βοηθήσει τους ανθρώπους να νοιαστούν και να φροντίσουν τα συμπαθητικά τετράποδα, όταν αυτά έχουν την ανάγκη τους.

                                                                                                                         Ε.Καζάκου

ΠΗΓΕΣ

https://www.peekpemagazine.gr

https://latistor.blogspot.com

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης