Η ελληνική γλώσσα έχει τη μεγαλύτερη ιστορία από όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Αυτό καταμαρτυρείται από επιγραφές που έχουν βρεθεί στην Ελλάδα και που χρονολογούνται από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ.. Η ελληνική γλώσσα σμιλεύτηκε, για περισσότερους από 25 αιώνες, στην έκφραση των εννοιών της φιλοσοφίας και της επιστήμης, του πολιτικού λόγου και των πολιτειακών θεσμών, των σύνθετων εννοιών του ευαγγελικού λόγου και της πατερικής θεολογίας, καθώς και των βαθύτερων στοχαστικών εννοιών του αρχαίου δράματος, της πεζογραφίας και της ποίησης.
Απαριθμεί 4.000 χρόνια προφορικής παράδοσης και 3.500 γραπτής και ενυπάρχει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου (το αλφάβητο, το λεξιλόγιο, το συντακτικό, τα λογοτεχνικά είδη). Στις μέρες μας η ελληνική γλώσσα μιλιέται από δώδεκα εκατομμύρια ανθρώπους. Πρόκειται για τον πληθυσμό της Ελλάδας, καθώς και τη σχετικά ολιγομελή διασπορά, διάσπαρτη ανά τον κόσμο στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Γερμανία κ.α.
Δυστυχώς, όμως, η ελληνική γλώσσα απειλείται από γενικευμένη παρακμή και καθολική υπονόμευση, καθώς, ενώ ο μέσος Ευρωπαίος χρησιμοποιεί περισσότερες από 2.500 λέξεις στην επικοινωνία του και στις εκφράσεις του, ο Έλληνας κατά μέσο όρο χρησιμοποιεί 800 περίπου λέξεις και οι νέοι ακόμη λιγότερες. Στη συντριπτική της πλειοψηφία η ελληνική νεολαία δε διακρίνεται μόνο από μεγάλη λεξιπενία, αλλά αντικατέστησε και το ελληνικό αλφάβητο με την αθλιότητα των λεγόμενων «γκρίκλις», ελληνικές λέξεις με αγγλικά γράμματα, με αποτέλεσμα να πλήττεται βαρύτατα η ελληνική γλώσσα.
Οι σημερινοί Έλληνες, και κυρίως οι νέοι, χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τα «γκρίκλις» για πολλούς λόγους. Αρχικά, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, η δύναμη της μόδας και της ξενομανίας ωθεί τους νέους να διαφοροποιηθούν μέσα από τον λόγο και να προβάλουν τις διαφορετικές τους ιδέες και επιδιώξεις. Ταυτόχρονα, τα «γκρίκλις» λειτουργούν ως στοιχείο συνοχής, ως συνδετικός κρίκος που ενώνει τους νεαρούς χρήστες και ως σημείο αναγνώρισης μεταξύ τους. Η μεγαλύτερη άνθηση των «γκρίκλις» εμφανίστηκε στα μηνύματα της κινητής τηλεφωνίας (sms), στη συνέχεια στην ηλεκτρονική αλληλογραφία (e-mails) και στη διαδικτυακή συμομιλία (chat). Πολλοί νέοι χρησιμοποιούν τα «γρίκλις», γιατί είναι γρηγορότερα στη δακτυλογράφηση και δεν υπάρχει λόγος να έχουν σωστή ορθογραφία και σημεία στίξης.
Η χρήση των «γκρίκλις», όμως, ενέχει πολλούς κινδύνους. Καταρχάς, η αντικατάσταση των ελληνικών χαρακτήρων από λατινικούς αποτελεί μια μορφή γλωσσικής αποικιοποίησης, δηλαδή μια μορφή «άλωσης» της ελληνικής γλώσσας από την αγγλική. Έτσι, οι Έλληνες χρήστες εξοικειώνονται με τους χαρακτήρες της αγγλικής, κάτι που τους απομακρύνει από τα αντίστοιχα σύμβολα της ελληνικής γλώσσας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η αγγλική γλώσσα να εγγράφεται στο υποσυνείδητό τους ως ανώτερη και η ελληνική ως κατώτερη και τελικά η τελευταία να υποχωρεί ή να μεταλλάσσεται. Ακόμα, επειδή η ελληνική γλώσσα, όπως και οποιαδήποτε εθνική γλώσσα, αποτελεί ένα θεμελιώδες κεφάλαιο του πολιτισμού μας, η προσθήκη ξένων στοιχείων απειλεί την υπόστασή της. Επιπλέον, η χρήση των «γκρίκλις» επιδρά αρνητικά και στην ορθή εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, ιδιαίτερα στην ορθή γραφή των λέξεων από μαθητές του δημοτικού και όχι μόνο …
Ο Γ. Μπαμπινιώτης, πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και επίτιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου, αναφερόμενος στο θέμα των «γκρίκλις», τόνισε πολλές φορές πως τα «γκρίκλις» οδηγούν τους νέους στην αποξένωσή τους από την εικόνα της λέξης, κι αυτό μπορεί να το πληρώσουν ακριβά. Όλοι έχουμε καθήκον να κρατήσουμε ανέπαφη τη γλώσσα μας, γιατί αυτή είναι ένα από τα στοιχεία που καθορίζουν την ταυτότητα του έθνους μας.
Πηγές
Theancientwebgreece.wordpress.com
Alfavita.gr
m.tribune.gr
offlinepost.gr
docplayer.gr
Β. Κασσώλη
