2 Απριλίου, Παγκόσμια Μέρα Αυτισμού

           Ο Αυτισμός είναι αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Πρόκειται για μια σοβαρή και δια βίου αναπτυξιακή διαταραχή, η οποία επηρεάζει σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο το άτομο αντιλαμβάνεται και βιώνει τον κόσμο, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί με τους γύρω του. Είναι σημαντικό να πούμε ότι πρόκειται για μια διαταραχή φάσματος, πράγμα που σημαίνει ότι, ενώ τα άτομα που ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, βιώνουν και εκφράζουν διαφορετικά και σε διαφορετικό βαθμό τις δυσκολίες τους.

          Οι διαταραχές αυτιστικού φάσματος, σύμφωνα με το διαγνωστικό σύστημα κατάταξης των ψυχιατρικών και νευροαναπτυξιακών νοσημάτων, χαρακτηρίζονται από σοβαρή επιβράδυνση στη γλωσσική ανάπτυξη και στην επικοινωνία, σοβαρή επιβράδυνση στην κατανόηση των κοινωνικών σχέσεων, ανακόλουθες μορφές αισθητηριακών αντιδράσεων (το άτομο μπορεί να ενοχληθεί υπερβολικά από έναν καθημερινό θόρυβο ή μπορεί να παρουσιάζει μια αναισθησία στον πόνο και μια έλλειψη ανταπόκρισης στο κρύο ή στη ζέστη ή μια υπερβολική αντίδραση σε άλλα αισθητηριακά ερεθίσματα), ανομοιογενείς μορφές διανοητικών λειτουργιών, έκδηλους περιορισμούς δραστηριοτήτων και ενδιαφερόντων (ένα άτομο που υποφέρει από αυτισμό μπορεί να παρουσιάζει επαναλαμβανόμενες σωματικές κινήσεις, όπως χειροκρότημα, περιστροφές ή κούνημα κορμού, μπορεί να μιλά επίμονα ξανά και ξανά για το ίδιο θέμα, να έχει την ανάγκη να ακολουθεί την ίδια ρουτίνα ή το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα κατά τις διάφορες δραστηριότητές του). Συνήθως, οι δυσκολίες αυτές εμφανίζονται στην πρώτη παιδική ηλικία, έως τα 3 έτη, αλλά τα λειτουργικά προβλήματα που προκύπτουν από τις διαταραχές αυτές μπορεί να εντοπιστούν αργότερα.​ Αρκετά άτομα με αναπτυξιακή διαταραχή εμφανίζουν «συμπτώματα» και από μικρότερες ακόμη ηλικίες, ανάλογα με τη βαρύτητα της εικόνας, ακόμη και από τη γέννηση.​

          Μόνο στην Αμερική, 1 στα 110 παιδιά έχει κάποια μορφή αυτισμού, με μια αύξηση της τάξεως του 600% κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Σύμφωνα με τις μελέτες, ο αυτισμός είναι τρεις με τέσσερις φορές πιο συχνός στα αγόρια από ό,τι στα κορίτσια. Περισσότερα παιδιά διαγιγνώσκονται με αυτισμό από ό,τι συνολικά με καρκίνο παιδικής ηλικίας, με νεανικό διαβήτη ή με AIDS. Tα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι τα ποσοστά εμφάνισης μορφής αυτισμού αυξάνονται κατά 10 με 17 τοις εκατό ετησίως. Δεν υπάρχει καμία επιβεβαιωμένη εξήγηση γι΄ αυτήν τη συνεχή αύξηση, αν και οι καλύτερες διαγνωστικές μέθοδοι και η περιβαλλοντική επίδραση θεωρούνται οι δύο πιο σημαντικοί λόγοι. Επίσης, η έρευνα έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική αιτία του αυτισμού, όπως ακριβώς δεν υπάρχει ένα και μόνο είδος αυτισμού. Κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει μια σειρά από σπάνιες γονιδιακές αλλαγές ή μεταλλάξεις, που σχετίζονται με τον αυτισμό. Ένας μικρός αριθμός από αυτές είναι ικανός να προκαλέσει αυτισμό από μόνος του, αν και οι περισσότερες περιπτώσεις αυτισμού φαίνεται ότι προκαλούνται από έναν συνδυασμό των προαναφερόμενων γονιδίων που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης αυτισμού, καθώς και από περιβαλλοντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την πρώιμη ανάπτυξη του εγκεφάλου.

          Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, είναι πως η ταμπέλα της διάγνωσης του αυτισμού συνοδεύεται πάντα από έναν τεράστιο κατάλογο με όλα όσα ένας αυτιστικός δεν μπορεί να κάνει -ή δε θα μπορέσει ποτέ- και άλλα που θα πρέπει να εκπαιδευτεί για να καταφέρει. Στο άκουσμα της λέξης «αυτιστικό παιδί» οι γονείς βιώνουν απέραντο πόνο, οι οικογένειες διαλύονται και οι μπαμπάδες συνήθως αποχωρούν αφήνοντας όλη την ευθύνη και τη φροντίδα του μεγαλώματος του παιδιού τους στις μητέρες, που είναι, λένε, και οι πιο δυνατές. Τυχερές αλλά σπάνιες οι οικογένειες που παραμένουν μαζί, με γονείς που βαδίζουν τον ίδιο δρόμο, που μοιράζονται τον ίδιο πόνο, που συνεχίζουν να κρατούν σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου. Τυχερά και τα παιδιά τους που βιώνουν αγάπη, αποδοχή και στήριξη σε κάθε τους βήμα. Στα μάτια των πολλών οι αυτιστικοί είναι άνθρωποι δύσκολοι, μοναχικοί, επιθετικοί, βίαιοι, απροσάρμοστοι, αντικοινωνικοί, χωρίς ευαισθησία, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς συναισθήματα, αποδιοργανωμενοι, υπεραπαιτητικοί, σε μόνιμη συναισθηματική υπερφόρτιση και συχνή αισθητηριακή υπερχείλιση, απρόβλεπτοι, αναιδείς και αυθάδεις.

          Δυστυχώς, ο αυτισμός προς το παρόν δε θεραπεύεται και είναι μια ισόβια κατάσταση. Η επιστημονική έρευνα σήμερα εστιάζει στη δημιουργία ανταγωνιστών των ενδορφινών, σε μία προσπάθεια να μειωθεί το πλεόνασμα που εμφανίζεται στα αυτιστικά παιδιά. Παρόμοιες θεραπείες φαίνεται ότι έχουν επιδράσει θετικά στη μείωση της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Η πιο κατάλληλη αντιμετώπιση, παρόλα αυτά, βέβαια, είναι –αποδεδειγμένα- η ειδική αγωγή και κυρίως όταν αυτή συνδυάζεται με πρώιμη παρέμβαση, δηλαδή κατά την προσχολική ηλικία.

Μ. Τζούλη

Πηγές

https://el.wikipedia.org

https://virus.com.gr

https://solidaritywebradio.gr

https://www.moh.gov.gr

https://www.autismgreece.gr

https://www.mitera.gr

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης