Κακοποίηση σε βάρος των γυναικών

             Η κακοποίηση σε βάρος των γυναικών είναι ένα θέμα διαχρονικό και επίκαιρο, ένα θέμα που δεν κάνει διακρίσεις. Οι κακοποιημένες γυναίκες μπορεί να είναι οποιουδήποτε εκπαιδευτικού, μορφωτικού, οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου. Πρόκειται για φαινόμενο διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, τον πολιτισμό, την εθνικότητα, τη θρησκεία. Ως κακοποίηση ορίζεται κάθε πράξη βίας που έχει ως σκοπό τη στέρηση της ελευθερίας στη δημόσια ή στην ιδιωτική ζωή.  Χιλιάδες γυναίκες ετησίως δέχονται διάφορες μορφές βίας, όπως σωματική (κάθε μορφή σωματικής επίθεσης), ψυχοκοινωνική (εκβιασμό, εκφοβισμό, κοινωνική  απομόνωση, έλεγχο του κοινωνικού περίγυρου) και λεκτική (προσβολές, ύβρεις). Πού;; Παντού!!! Στον χώρο εργασίας, στον δρόμο, ακόμα και στο ίδιο τους το σπίτι.

             Σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, από τα πολύ παλιά χρόνια, η γυναίκα βρισκόταν κάτω από τον ζυγό του άνδρα, που, μέσα από τον θεσμό του γάμου, μπορούσε και είχε το αναμφισβήτητο δικαίωμα να διαπράξει κάθε είδους βιαιότητα σε βάρος της γυναίκας χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθεί και να διωχθεί νομικά και ποινικά. Το 1824 το ανώτατο δικαστήριο του Μισισιπή εκχωρούσε στον άνδρα το δικαίωμα να κακοποιεί τη γυναίκα του. Την ίδια περίοδο, στο Αγγλικό Δίκαιο, δινόταν στον άντρα το δικαίωμα να κακοποιεί τη γυναίκα του με την ψήφιση νόμου που έμεινε γνωστός ως «νόμος του αντίχειρα».

              Περίπου εκατό χρόνια αργότερα, το 1975, σε κάποια Πολιτεία της Αμερικής, ένας δικαστής που εκδίκαζε μία υπόθεση κακοποίησης μιας γυναίκας από τον άνδρα της, ανήγγειλε πως αυτό το ζήτημα είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Αποφάσισε, λοιπόν, να τη λύσει ως  ιδιωτική υπόθεση και δεν επέβαλε ποινή. Το 1976 οργανώθηκε στις Βρυξέλλες το πρώτο συνέδριο με θέμα «Εγκλήματα κατά των γυναικών». Εκεί και για πρώτη φορά η ανδρική βία καταγγέλθηκε επίσημα και ξεκίνησε η δραστηριοποίηση των γυναικείων οργανώσεων σε επίπεδο ενημέρωσης του κοινού, η δημιουργία καταφυγίων για κακοποιημένες γυναίκες και γενικά η ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος για το συγκεκριμένο θέμα.

         Από τη δεκαετία του ΄90 άρχισε να διαμορφώνεται στο Διεθνές Δίκαιο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων μία ατζέντα «Γυναικείων Ανθρώπινων Δικαιωμάτων» στο πλαίσιο της οποίας πρωτεύουσα θέση έχει η αναγνώριση του αυτονόητου δικαιώματος των γυναικών σε μια ζωή χωρίς  βία. Ο ΟΗΕ θεσμοθέτησε ως ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών την  25η Νοεμβρίου. Το 2014, με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία επικυρώθηκε στην Ελλάδα με Νόμο το 2018, αναγνωρίζεται η βία κατά των γυναικών ως σοβαρή παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αποτελεί έγκλημα και τιμωρείται.

          Μεγάλο ποσοστό γυναικών – θυμάτων δεν καταγγέλλουν το πρόβλημα για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχές, έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος, φόβο και ντροπή. Τα τελευταία χρόνια, όμως, πολλές γυναίκες  σπάνε τη σιωπή τους και τα καταγεγραμμένα περιστατικά κακοποίησης αυξάνονται. Πλέον, ακόμα και στην Ελλάδα, λειτουργούν υποστηρικτικές δομές για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, όπως συμβουλευτικά κέντρα, ξενώνες φιλοξενίας, 24ωρη τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900, διάφορες οργανώσεις και  σωματεία, όπου μπορεί κάθε γυναίκα να απευθυνθεί για την καταπολέμηση αυτής της ιδιότυπης «πανδημίας».

                                    Ε. Καζάκου

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης