ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΚΗ
Σαν σήμερα πριν 2 χρόνια έγινε η φρικτή, τραγική και όμως δυστυχώς πραγματική δολοφονία του νεαρού,19χρονου τότε Άλκη Καμπανού. Ο Άλκης ήταν ένα παιδί, πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, ΠΑΝΤΑ ήθελε να βοηθάει τους άλλους, όταν έβλεπε αδικία το έλεγε, δεν ήθελε να βλέπει να μαλώνουν, είχε μεγάλο σθένος για την ομάδα του τον Άρη Θεσσαλονίκης, ήταν φοιτητής και είχε ακόμα πολλές »χαρές» να ζήσει, ΟΜΩΣ δεν πρόλαβε.. Τα κακά και αιματηρά γεγονότα δεν άργησαν να έρθουν. Τόσο απλά και καθημερινά καθόταν με τους φίλους του, έξω από το αγαπημένο του γήπεδο στην Χαριλάου »Κλεάνθης Βικελίδης». Όλα ως εδώ κανονικά, μέχρι που…ακούγεται από το βάθος μια φωνή που ρωτούσε τον Άλκη και τους φίλους του τι ομάδα ήταν. Για λίγο επικράτησε σιωπή, κανένας δεν απαντούσε…Μέχρι που ο δυνατός ήρωας μας ο Άλκης, που στην ομάδα ΑΡΗΣ ήταν και θα είναι, δεν δίστασε να πει αυτή την μια λέξη »Άρης». Και έτσι ασυναίσθητα, πριν καν καλά καταλάβει τι είχε γίνει, έπεσε θύμα οπαδικής βίας με αποτέλεσμα τον θάνατό του. Αυτό το μεγάλο ΓΙΑΤΙ που ρωτάμε όλοι μας από τότε και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει γιατί συνέβη; Γιατί τόσο μίσος για το διαφορετικό; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ!
Αφιερωμένο λοιπόν στον Άλκη,
στον Άλκη που δεν γνώρισα ποτέ κι όμως είναι κάθε λεπτό στην καρδιά μου χωρίς υπερβολή,
στον Άλκη που «φορούσε» απλά το κάτι διαφορετικό, ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ,
στον Άλκη που ήταν εκεί για την ομάδα του και εντός και εκτός έδρας,
στον Άλκη που έθετε στόχους και τους πετύχαινε ,που ονειρευόταν,
στον Άλκη Καμπανό,
στον Άλκη ΟΛΩΝ ΜΑΣ..
Που θα μπορούσε να ήταν αδελφός, παιδί και φίλος όλων μας.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΟΠΑΔΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
ΚΑΙ ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ΔΟΜΗ ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΛΚΗ, ένα πρωτοποριακό κίνημα εις την μνήμη του Άλκη. Η οποία ξεκίνησε από μία μικρή ομάδα ανθρώπων που δύσκολα τους περισσεύει χρόνος κι όμως αυτόν τον ελάχιστο χρόνο τους, τον αφιερώνουν εκεί, στον ΑΛΚΗ γιατί Ο ΑΛΚΗΣ ΖΕΙ .Ο σκοπός;;;;
Να μην ξεχαστεί ΠΟΤΈ αυτή η ψυχή και οι ψυχές των υπόλοιπων θυμάτων ,η συνύπαρξη, η ευαισθητοποίηση στο διαφορετικό και η πολυχρωμία .ΕΛΠΙΖΑΜΕ ο Άλκης να ήταν ο τελευταίος αλλά δυστυχώς όχι…ας ελπίσουμε ο Μιχάλης να είναι ο τελευταίος και αυτό μόνο στην Ελλάδα μας. Στην Ελλάδα που δύσκολα αλλάζει ,αλλά ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ !
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα πολύ και πρέπει να αναφερθεί είναι το σημερινό. Στο σχολείο που φοιτώ, στο 3ο γυμνάσιο Θέρμης, στην Θεσσαλονίκη την τελευταία ώρα με πρωτοβουλία του 15μελους του σχολείου μας και με παρότρυνση των καθηγητών ειπώθηκε και υλοποιήθηκε η ιδέα/δράση του σχηματισμού της πρότασης «Ο ΑΛΚΗΣ ΖΕΙ» με τις τσάντες όλων των μαθητών, μαθητριών της τρίτης τάξης. Αυτή η δράση αν και ολιγόλεπτη με γέμισε με χαρά, γιατί τέτοια γεγονότα όπως αυτά είναι που πρέπει να μας φέρνουν κοντά και ειδικά εμάς που είμαστε μαθητές, αυριανοί πολίτες.
Αν και από την πρώτη στιγμή είμαι μέσα σε όλο αυτόν τον γολγοθά, δίπλα στην οικογένεια του αδικοχαμένου Άλκη μας και ας μην τους ξέραμε, το θεωρήσαμε δεδομένο με την οικογένεια μου να στηρίξουμε αυτή την μάνα, αυτόν τον πατέρα, αυτή την αδελφή. Θεωρώ προσωπικά πως είμαι πλήρως ήδη κατατοπισμένη στο ότι το διαφορετικό είναι και μοναδικό και έτσι θα πρέπει να το αλλάξουμε αυτό όλοι σιγά σιγά. Είτε κάποιοι συμφωνούν, είτε κάποιοι διαφωνούν έτσι μόνο θα πάμε μπροστά. Σε εμένα θα αφήσει αυτή η δράση μια γλυκιά επίγευση, ελπίζω και οι υπόλοιποι μαθητές, όχι μόνο αυτοί που συμμετείχαν στην δράση αλλά όλοι, όλοι, ΜΑ ΟΛΟΙ να κατάλαβαν το τραγικό της υπόθεσης μέσω αυτής της μικρής, απλής ίσως, αλλά ουσιαστικής τελικά δράσης και να μην ξανά επαναληφθεί ΠΟΤΕ!
ΑΛΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ ΠΟΤΕ,ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ-ΥΠΟΣΧΟΜΑΣΤΕ
ΓΚΑΛΕΤΣΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ,Γ5
