Το έλατο που όλοι μας γνωρίζουμε και αγαπάμε είναι ένα όμορφο δέντρο και συγκριτικά με άλλα είδη δέντρων είναι δυνατό, ανθεκτικό, οι βελόνες του δεν πέφτουν και έχει ένα ιδανικό σχήμα για στολισμό θα λέγαμε. Η ιστορία του όμως ξεκινάει από παλιά.
Στους άγριους χειμώνες, μέσα στα σκοτεινά δάση της Γερμανίας στα μεσαιωνικά χρόνια οι ντόπιοι πίστευαν ότι τα έλατα που είχαν την ιδιότητα να παραμένουν καταπράσινα ακόμα και μετά την κοπή τους είχαν μαγικές ιδιότητες και ότι μέσω αυτών επικοινωνούσαν με τα πνεύματα του δάσους. Έτσι άρχισαν να τα μεταφέρουν στα σπίτια τους, όπου έδιναν και ένα φρέσκο άρωμα. Τα στόλιζαν με κεριά τοποθετώντας τα προσεκτικά και με φρούτα που συμβόλιζαν αντίστοιχα τον ήλιο και τη φύση. Για τον λόγο επίσης ότι παρέμεναν ζωντανά μετά την κοπή τους ήταν και ένα σύμβολο αθανασίας για τους Δρυίδες που βρίσκονταν τότε σε κάποιες περιοχές.
Το στόλισμα διάφορων δέντρων στην μεσαιωνική εποχή αποτελούσε κομμάτι των εθίμων προς τιμή των θεοτήτων κάθε περιοχής. Οι Ρωμαίοι για να τιμήσουν τον Κρόνο στόλιζαν τα σπίτια τους με πράσινα κλαδιά, ενώ οι Βίκινγκς για να τιμήσουν τα πνεύματα χρησιμοποιούσαν κλαδιά από αειθαλή δέντρα. Στην Αγγλία και Γαλλία οι Δρυίδες τιμούσαν τους θεούς και ζητούσαν ευφορία για τη νέα χρονιά στολίζοντας με κεριά και καρπούς τα δέντρα.
Η σύνδεση του έλατου με τα χριστούγεννα έγινε από έναν Άγγλο μοναχό τον Βονιφάτιο που κήρυττε στη Γερμανία. Όταν βρισκόταν στη Φριζία για να εκχριστιανίσει τους κατοίκους, χρησιμοποίησε το έλατο λόγω του τριγωνικού σχήματος του για να εξηγήσει στους ανθρώπους την έννοια της Αγίας Τριάδας.
Από αυτά τα γεγονότα γεννήθηκε και ένας θρύλος που έδωσε και τον θρησκευτικό συμβολισμό του. Στη περιοχή υπήρχε μια αιωνόβια βελανιδιά που θεωρούνταν ιερό δέντρο του Θώρ στον οποίο γίνονταν θυσίες. Ο Βονιφάτιος θέλοντας να ξεκινήσει μια νέα εποχή άρχισε να το πριονίζει και αυτό έπεσε από έναν δυνατό αέρα. Στην θέση του φύτρωσε ένα έλατο. Οι κάτοικοι πίστευαν ότι ήταν θαύμα και έπειτα εκχριστιανίστηκαν και θεώρησαν το δέντρο ευλογημένο.
Ωστόσο, υπάρχει μία ακόμα ιστορία που λέει ότι ο ιερέας Λούθηρος μία μέρα καθώς περπατούσε νύχτα είδε το φως των αστεριών να τρεμοπαίζει ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Ήταν τόσο όμορφο, που ήθελε να το δείξει στα παιδιά του για να χαρούν. Έτσι, έκοψε ένα έλατο το μετέφερε στο σπίτι του και τοποθέτησε προσεκτικά κεριά σε αυτό ως αναπαράσταση αυτού που είχε δει. Έπειτα, η πράξη αυτή υιοθετήθηκε και διαδόθηκε σε περισσότερο πληθυσμό.
Χρόνια αργότερα από τα γεγονότα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, πρώτη φορά στολίστηκε στη χώρα μας έλατο, στα χρόνια του Όθωνα. Μέχρι τότε στολίζαμε ένα καραβάκι ως σύμβολο νέας πλεύσης στη ζωή μας με την αλλαγή του χρόνου.
Το έλατο αποτελεί πλέον αναπόσπαστο χριστουγεννιάτικο έθιμο που ξεκίνησε, όπως και πολλά άλλα, από θρύλους ντόπιων. Ως αφετηρία αυτού του εθίμου η Γερμανία θεωρείται η πατρίδα του χριστουγεννιάτικου δέντρου που βρίσκουμε στα περισσότερα σπίτια τέτοια περίοδο!
