Περιφερόμενος στους δρόμους της Αθήνας όλα αυτά τα χρόνια, παρατηρώ ότι τον χειμώνα οι άνθρωποι γιορτάζουν μία παράξενη γιορτή.
Σύμφωνα με όσα έχω μάθει από μεγαλύτερες σε ηλικία γάτες, η γιορτή αυτή ονομάζεται: «Χριστούγεννα» και είναι αφιερωμένη στην γέννηση ενός Θεού των ανθρώπων. Πάντως εγώ δεν μπορώ να διακρίνω το θρησκευτικό στοιχείο της γιορτής αυτής, ειδικά αν σκεφτούμε ότι αυτός ο Θεός πέθανε για την αγάπη των ανθρώπων.
Την εποχή αυτή, επίσης, παρατηρώ ότι τα παιδιά πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, για να τραγουδήσουν κάτι παράξενα τραγούδια, ονόματι «κάλαντα». «Με τα τραγούδια αυτά, τα παιδιά θέλουν να ευχηθούν στους συμπολίτες τους να έχουν ευχάριστες γιορτές», λένε οι άλλοι γάτοι. Εγώ πάντως πιστεύω ότι τα παιδιά δεν στοχεύουν να ευχηθούν στους άλλους με τα τραγούδια αυτά, αλλά να κερδίσουν χρηματικές αμοιβές από τους μεγάλους. Αυτό λέω σε όλους, αλλά δεν βάζουν μυαλό. «Μα συνέχεια για τα λεφτά που βγάζουν συζητάνε ρε φίλε!», απαντάω, όταν οι άλλες γάτες προσπαθούν να διαψεύσουν την άποψή μου.
Άλλο που έχω ακούσει για την γιορτή αυτή είναι ότι οι άνθρωποι της χώρας μας στολίζουν κάτι καράβια σαν αυτά που υπάρχουν στα λιμάνια, απλά πιο μικρά. Πάντως δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά εγώ μόνο δέντρα βλέπω στα καταστήματα! Ναι, καλά ακούσατε… δέντρα, σαν αυτά που βλέπω, όταν επισκέπτομαι την θεία μου την αγριόγατα στο δάσος! Δεν ξέρω καλά τα είδη των δέντρων, αλλά είμαι σχεδόν 97% σίγουρος ότι αυτά είναι έλατα. Τα είχε φέρει, λένε, κάποτε μία βασίλισσα, που ήταν από άλλη χώρα. Αμάν αυτοί οι άνθρωποι! Πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι ξένοι και υιοθετούμε τα έθιμά τους σε όλα; Ξέρετε, εμείς οι γάτες, πόσες φορές βλέπουμε τους ανθρώπους μας να υπερηφανεύονται για πράγματα που έχουν και είναι από ξένη χώρα; Εγώ, ειδικά, δεν έχω δει πότε ξένο και δεν ξέρω πως μοιάζουν. Είναι τρομακτικοί; Πόσα χέρια έχουν; Νιαουρίζουν ή μιλάνε ανθρώπινα; Τόσες πολλές ερωτήσεις για έναν μικρό γάτο! Πάντως, δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι οι ξένοι είναι μάγοι που κάνουν τους ανθρώπους μας να παίρνουν τα προϊόντα τους.
Τέλος, τις προάλλες, είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα γιγαντοτεράστιο δέντρο να στερεώνεται στην κεντρική πλατεία της Αθήνας. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, σκαρφάλωσα πάνω του και αυτό μου διηγήθηκε στην γλώσσα του τι του συνέβη. Πάλι καλά είχα μάθει δεντρικά στο σχολείο και το κατάλαβα. Αυτό το δέντρο ζούσε 50 περίπου χρόνια στο δάσος και ξαφνικά οι άνθρωποι το έκοψαν και το έβαλαν να ζήσει στην πλατεία τους! Τουλάχιστον του αρέσει, είπε, να βλέπει την αλλαγή της φρουράς- πρώτη φορά ακούω αυτές τις λέξεις-, όπως είπε.
Αυτά λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες μου, άνθρωποι και γάτοι. Να έχετε από εμένα ευχάριστες περικοπές… διακοπές, λάθος, και να περάσετε καλά Χριστούγεννα. Νιάου!
