Η ιστορία του προπάππου μου, που πολέμησε στην Μικρά Ασία

Ένα «ταξίδι» στο μέτωπο

Ο προπάππους μου, Διονύσιος Γαλάτης, που καταγόταν από την Κεφαλλονιά, πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία.  Υπηρετούσε ως λοχίας στο ιππικό, μεταξύ άλλων και στη μεραρχία του Κεφαλλονίτη αξιωματικού Νικολάου Κλαδά. Λοχίας είχε γίνει εξαιτίας μίας ανδραγαθίας που είχε κάνει στο μέτωπο, παρόλο που δεν είχε ιδιαίτερη μόρφωση. Τον τελευταίο χρόνο της παραμονής τους στην έρημο της Μικράς Ασίας τους θέριζαν οι αρρώστιες και η έλλειψη νερού και τροφής. Πολέμησε στη μεγάλη μάχη στο Εσχί-Σεχίρ. Έφτασε μάλιστα πολύ κοντά στην Άγκυρα, την πρωτεύουσα της Τουρκίας, ωστόσο ο ελληνικός στρατός δεν κατάφερε να την κατακτήσει. Ο προπάππους μου σώθηκε με το άλογο του, παρόλο που οι Τούρκοι τους κυνήγησαν λυσσαλέα σε απόσταση αναπνοής, μέχρι τη θάλασσα. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ τις φωνές των τραυματισμένων στρατιωτών που καλούσαν απελπισμένοι σε βοήθεια και τα ανήμπορα άλογα, «που έσκαγαν από τη ζέστη και την πίεση». Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που στην υπόλοιπη ζωή του  έτρεφε τόση αγάπη για τα άλογα.

Δυστυχώς, ο προπάππους μου απέφευγε να αφηγηθεί στην οικογένειά μου πολλές λεπτομέρειες από τα όσα φρικτά βίωσε. Προτιμούσε να αφηγείται ευχάριστα περιστατικά, όπως, όταν αυτός και οι συστρατιώτες του βρέθηκαν έξω από ένα τζαμί και βάλθηκαν να ανακατέψουν για πλάκα τα παπούτσια, που άφηναν έξω από το τέμενος οι μουσουλμάνοι προσκυνητές.  Μοναδικό ενθύμιο από όλη αυτή την περιπέτεια είναι μία φωτογραφία του με έξι ακόμα στρατιώτες, καθώς κι ένα ημερολόγιο που έγραφε ο ίδιος στο μέτωπο, χρησιμοποιώντας μελάνι παπαρούνας. Το δεύτερο δυστυχώς δεν βρίσκεται πια στα χέρια μας.

Πρόσφατα διάβασα το διήγημα του Ηλία Μαγκλίνη «Το μόνο της ζωής τους ταξίδι», όπου ο συγγραφέας με τη βοήθεια μίας φωτογραφίας καταφέρνει να ιχνηλατήσει «το μοναδικό ταξίδι» του παππού του στο μικρασιατικό μέτωπο, σε «μία πορεία θανάτου και ονειροπόλησης». Αυτό το βιβλίο με ώθησε να κάνω κι εγώ το ίδιο για τον προπάππου μου, παρόλο που δεν είμαι συγγραφέας. Με τη βοήθεια της γιαγιάς μου συνέταξα λοιπόν μία αίτηση στην στρατολογική υπηρεσία Δυτικής Ελλάδας για να συλλέξουμε περισσότερα δεδομένα για την πορεία του.  Η πρώτη απάντηση ήταν η αποστολή του Στρατιωτικού του Αριθμού. Το επόμενο βήμα είναι να πάμε στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων, για να αναζητήσουμε σχετικό υλικό. Εύχομαι η αναζήτηση να μας φωτίσει το σκοτεινό ταξίδι του Διονυσίου Γαλάτη, που όταν επέστρεψε από το μέτωπο υπηρετούσε στον ελληνικό στρατό ήδη για 6 ολόκληρα χρόνια και 4 μήνες… Ανυπομονώ να σας ενημερώσω στο επόμενο τεύχος!