γράφει η Πέτσι Ελένη
Η ταινία «Το αγόρι με τις ριγέ πιτζάμες» κυκλοφόρησε το 2008 βασισμένη στη νουβέλα του Ιρλανδού συγγραφέα Τζον Μπόιν σε σκηνοθεσία του Μάρκ Χέρμαν με χώρα προέλευσης την Μ. Βρετανία.
Η ιστορία της ταινίας διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Β` Παγκόσμιου πολέμου στο Άουσβιτς, ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης των Εβραίων. Ο πρωταγωνιστής είναι ο οχτάχρονος Μπρούνο, που ζει στο Βερολίνο με την οικογένεια του. Με αφορμή την προαγωγή του πατέρα του σε ανώτερη θέση, από στρατηγό σε διοικητή, μετακομίζουν στο Άουσβιτς. Ο δεύτερος πρωταγωνιστής είναι ο Σμούελ ένα παιδάκι, που φορούσε ριγέ πιτζάμα (το ένδυμα των κρατουμένων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης) και κάθεται πίσω από το συρματόπλεγμα. Οι δυο τους είχαν κοινά και συζητούσαν για διάφορα θέματα και έτσι έγιναν φίλοι.
Το πρόβλημα που τους απασχολεί είναι να βρούνε τον πατέρα του Σμούελ που στη πραγματικότητα είχε σκοτωθεί από Ναζί χωρίς να το ξέρει το παιδί. Ο Μπρούνο βοήθησε τον φίλο του να τον βρει χωρίς όμως αποτέλεσμα και έτσι ετοιμάστηκε να φύγει. Ο Σμούελ όμως τον παρακάλεσε να ψάξουν λίγο ακόμα πιο μέσα στο στρατόπεδο, στα δωμάτια. Ο Μπρούνο δέχτηκε χωρίς να ξέρει τι τους περιμένει…
Τα αντιπολεμικά μηνύματα είναι η κοινωνική ισότητα και αποδοχή της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Επιπλέον ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας χωρίς καμία διάκριση με βάση την φυλή του, την καταγωγή του , τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και οποιοδήποτε χαρακτηριστικό του ατόμου.
Είναι μια συγκινητική ιστορία για τη φρίκη τον πολέμου που προκαλεί μεγάλη θλίψη το απάνθρωπο τέλος των δυο παιδιών. Τα συναισθήματα που προκαλεί είναι ανάμεικτα. Από τη μια αισθάνομαι χαρά για τον Μπρούνο που κάνει έναν νέο φίλο και από την άλλη λύπη και φρίκη για τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι Εβραίοι. Επίσης νιώθω συμπόνια για τα δυο παιδιά αλλά ταυτόχρονα φόβο και αγωνία για το τι θα συμβεί. Ακόμη με κάνει να νιώθω οργή για τους στρατιώτες για τον τρόπο με τον οποίο σκοτώνουν τους Εβραίους. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια ταινία καθηλωτική μέχρι το τέλος με σκηνές συγκλονιστικές όπως της μάνας που κλαίει για τον αδικοχαμένο γιο της. Μας ευαισθητοποιεί πάνω σε θέματα που αφορούν την παγκόσμια ιστορία.
